Milaan-Sanremo verklaart waarom het publiek voor wielrennen bestaat uit een meerderheid van ouderen en zieken

Zaterdag 17 en zondag 18 maart staan op één voor het grootste kloteweekend van het jaar. Wat moet een mens, al een week lang met griep aan huis gekluisterd? Zelf sporten? Te riskant, te weinig energie. De Compex (een elektrostimulator voor de spieren) aanleggen dan maar. Een serietje uithouding en dan een serietje kracht, samen een uurtje opwippende benen. Zielig, al bij al. La Casa de Papel (Netflix)? Na twee afleveringen heb je het ook weer gehad.

Van bingewatchen krijg je hoofdpijn, behalve als het om sport gaat want dat is werken. Een lezer mailde of ik ook zo had genoten van het Zeslandentoernooi in het rugby en dat ze zo lekker aanvallend speelden in tegenstelling tot vroeger. Sorry, niet meegekregen, ik ben maar een occasionele rugbywatcher. Misschien moet dat veranderen. 

Gisteren bleef ik wel even hangen bij de worldcup schaatsen in Minsk, waar drie weken na de Olympische Spelen nog slechts tien schaatsers het de moeite vonden om de 5.000 te rijden in een lege hal. De NOS zat er een hele namiddag bovenop en becommentarieerde elke slag en misslag alsof het een olympische finale betrof. Raar.

Primavera

Om halfdrie begon Milaan-Sanremo met de rechtstreekse. Je weet uit jarenlange ervaring dat gras zien groeien spannender is dan de eerste 280 kilometer van MSR en toch kijk je. Waarom toch? Omdat de Primavera lente betekent en het daar al zont en opwarmt terwijl het bij ons bitter koud is? Het was bij ons bitter koud en daar regende het pijpenstelen tot de zon erdoor kwam en het daar ook koud bleef. Ik zag in die gietende regen Tim Declercq onbaatzuchtig op kop sleuren, samen met de kleine Sagan, en greep plaatsvervangend naar de Dafalgan Forte.

Als wielrennen zich ooit afvraagt waarom het publiek bestaat uit een meerderheid van ouderen, zieken en zuchtigen, dan moeten ze Milaan-Sanremo analyseren. Je ziet een bontgekleurde vlek die de ene keer rapper rijdt dan de andere keer, niet omdat iemand aanvalt maar omdat de weg op- of afloopt. Je ziet een compacte groep welgetrainde renners, die zich met verbazend gemak over een aantal goed geplaveide molshopen sleurt – met uitzondering van Marcel Kittel. Dat duurt dan net geen driehonderd kilometer, iets langer dan zeven uur.

Gelukkig was er Tom Boonen die ons op VTM aan de zijde van Merijn Casteleyn aangenaam onderhield, soms zelfs in keurig Nederlands, over de ins en outs van deze vreemde, saaie koers. Merijn vond alles spannend en fantastisch, waarvoor begrip, en Tom Boonen relativeerde en vertelde. Een uitstekende cocommentator, die over elk lid van het peloton iets wist te vertellen, elke move in de koers of gebrek daaraan kon duiden en elke boordsteen op het parcours wist liggen.

Halfweg de Poggio reed Vincenzo Nibali weg uit het peloton. Dat had ongeveer sinds Merckx geen kandidaat-winnaar meer geprobeerd. Dwaasheid vonden zijn en andere ploegdirecteurs. Nibali reageerde op een Let, Krists Neilands van Israel Cycling Academy, gebruikte hem als springplank en de plannetjes van alle sportdirecteurs waren naar de vaantjes. Waar vrijbuiters al niet goed voor zijn: valpartijen veroorzaken en de koers openbreken.

Nibali volhardde in de dwaasheid, kwam alleen te zitten en reed dan maar aan één stuk door. Caleb Ewan strandde op een meter of tien. Balans van de eerste echte koers van het jaar: een Italiaan won in Italië voor het eerst in twaalf jaar en verder waren er drie wervelbreuken, een ribbreuk en een sleutelbeenbreuk bij drie verschillende renners. Schaaf- en snijwonden en andere bagatellen worden in wielrennen niet meegerekend.

Oneerlijke bekerfinale

Daarna kwam kip met appelmoes en kroketten op tafel – een klassieker als ik aan de beurt ben – gevolg door de opgenomen film Wild en dan was het tijd voor de bekerfinale. Dat werd het dieptepunt. 57 channels (and nothin’ on) zong Springsteen. Dit was een variant: veel sport, maar niks te zien. Van in het begin was het vrij duidelijk dat noch Genk, noch Standard zin had in een open wedstrijd. Lag het aan de temperatuur en de ijzige wind of aan de tactiek? Gok maar op het laatste.

Gaandeweg probeerde Genk wel het betere van het spel te krijgen en lukte daar ook in. Dat voetbal een oneerlijk spel is, werd nog maar eens bewezen in de 86ste minuut, toen een Genks doelpunt werd verijdeld door de Luikse doelman. Vijf minuten en wat extra tijd later, kwam een bal op het hoofd van een lange Standard-speler en die kopte hem door de verkleumde handen van de Genkse doelman. Daarna begon het Echt Portugees Theater.