‘Once Upon a Time in Hollywood’: Tarantino wordt (een beetje) volwassen

T-Day in Cannes, dinsdag: Tarantino’s negende langspeelfilm Once Upon a Time in Hollywood was vanaf het begin van het festival de titel die het meest over de lippen ging, en werd dinsdagavond eindelijk voor het eerst aan de wereld getoond. Voor de rode loper kampeerden al sinds vroeg in de ochtend een horde kijklustigen, die allemaal hoopten een glimp op te vangen van de Amerikaanse regisseur en zijn sterren, Leonardo DiCaprio en Brad Pitt. Ook de pers was zichtbaar zenuwachtig. Ruim op voorhand stonden er lange wachtrijen voor het Palais des Festivals, met verhit geduw en getrek als gevolg.

Wat nog bijdroeg tot de hype was de waas van geheimzinnigheid die rond de film hing. Over de plot werd op voorhand zo weinig mogelijk gecommuniceerd, in die mate zelfs dat de film ook voor een groot deel van de makers een verrassing was. Tarantino liet maar één exemplaar van het scenario afdrukken, dat alleen DiCaprio en Pitt volledig te lezen kregen. Erg ongebruikelijk was ook de open brief die Tarantino maandag schreef, waarin hij iedereen vroeg om “niets te verklappen dat toekomstige kijkers zou kunnen beletten om de film op dezelfde manier te ervaren als jullie”. Vlak voor de persvisie werd die brief zelfs nog eens luidop voorgelezen voor (en tot ergernis van) de aanwezige journalisten.

Paranoia

Die panische angst voor spoilers past wel bij de paranoia van het tijdperk dat Tarantino in Once Upon a Time in Hollywood in geuren en kleuren beschrijft: het Hollywood van de late jaren 60, toen de moorden van de Manson Family plots een donkere schaduw wierpen over het vrolijke peace and love van de hippiebeweging. In de nacht van 8 augustus 1969 werd de hoogzwangere actrice Sharon Tate, echtgenote van regisseur Roman Polanski, in haar huis in de Hollywood Hills brutaal vermoord door een groep volgelingen van sekteleider Charles Manson.

Wanneer de regisseur van Pulp Fiction, Reservoir Dogs en Inglourious Basterds zich aan zo’n onderwerp waagt, zou je spontaan een hyperbloedig geweldfestijn verwachten, dat zwaar inzet op de duivelse waanzin van Mansons sekte. Maar niets is minder waar: in Once Upon a Time in Hollywood is een – voor zijn doen – bijzonder ingetogen Tarantino aan het werk. Een aangename verrassing, of misschien net een teleurstelling voor sommige fans die hoopten op veel spitante monologen en karikaturaal bloedvergieten. Niet dat het helemaal ontbreekt, maar je moet er veel langer dan gewoonlijk op wachten.

Meest persoonlijke film

Wat deze film zo anders maakt, is dat het verhaal en de setting Tarantino na aan het hart liggen. De regisseur, geboren in 1963, groeide op in Los Angeles. Het jaar van de moord op Sharon Tate had een diepe impact op hem, zegt hij in een eerste interview met Esquire: “Dit is mijn meest persoonlijke film. Mijn memory piece. 1969 is het jaar dat mij gevormd heeft. Ik was zes jaar toen. Wat je in de film ziet, is mijn wereld.”

Once Upon a Time in Hollywood gaat over Rick Dalton (DiCaprio), een acteur op zijn retour, en zijn vaste stuntman én trouwe vriend Cliff Booth (Pitt). Rick voelt dat zijn dagen als leading man in tv-westerns stilaan geteld zijn, en ziet met lede ogen aan hoe Hollywood een nieuw tijdperk ingaat, waarin voor hem geen plaats meer is. In de villa naast hem nam onlangs een van de nieuwe goden van de filmwereld zijn intrek: Roman Polanski, regisseur van Rosemary’s Baby, en zijn vrouw Sharon Tate. Dat Tarantino het verhaal niet volledig historisch correct vertelt, hoeft niet te verbazen met een sprookjesachtige titel als deze.

Verloren onschuld

Tussen de strapatsen van Rick en Cliff door schrijft Tarantino een bezielde liefdesbrief aan Hollywood – de stad, maar ook de industrie. Daar neemt hij uitgebreid zijn tijd voor. Té uitgebreid, misschien. Tarantino toont ons lange scènes uit de westerns waarin Rick Dalton meespeelt. Voor hem was het vast heel leuk om die te regisseren – Tarantino beleed zijn liefde voor westerns al uitgebreid in Django Unchained en The Hateful Eight –, maar als kijker voel je je aandacht meteen verslappen.

Ook met de uitwaaierende opbouw van het scenario stelt Tarantino ons geduld op de proef. In de eerste twee acts besluipt je af en toe het gevoel dat dit nergens heen gaat. Maar dan, in de derde act, volgt de beloning. En die is rijkelijk. Tarantino toont zich daar van zijn vertrouwdere kant, maar bij de aftiteling blijf je toch met een verrassend gevoel zitten: dat van een melancholische, volwassenere Tarantino, die een verloren onschuld probeert te herstellen.

Once Upon a Time in Hollywood dingt in Cannes mee naar de Gouden Palm, en komt op 14 augustus in de bioscoop.