Direct naar artikelinhoud

Een intens begin, ratelende breakbeats en een ontploft stadion: dit was Amsterdam Dance Event 2017

Van klassieke techno tot avant-gardistische kunstmuziek, de Volkskrant doet verslag van zes evenementen van het Amsterdam Dance Event.

De Volkskrant bezocht zes evenementen
Beeld Eva Roefs

DGTL @ Amsterdam Dance Event (NDSM Scheepsbouwloods, 19/10)

Je moet je even oriënteren wanneer je vanuit het verlichte gedeelte van de prachtig aftandse NDSM Scheepsbouwloods de donkere ruimte binnenstapt waar festivalorganisator annex platenlabel DGTL een eigen ADE-feest presenteert: negen acts verdeeld over twee podia.

Rookmachines vullen 'Area 1' met mist. Stroboscopen schieten verblindende lichtflitsen door de nevel. Zo zie je de schimmen, spookachtige silhouetten van bezoekers, deinend op de deken van gedistingeerde deep house die door het Duitse Âme (liever gezegd: de helft van dat duo) wordt uitgerold, in een dj-set zo klassiek dat het iets plechtigs krijgt.

Dat die Âme-set degelijk, maar ook weinig verrassend is, wordt voelbaar wanneer het stokje rond twee uur wordt overgenomen door de Engelsman Jon Hopkins. De wissel is amper zichtbaar, maar je hoort en het meteen: diepere bassen, meanderende hoge tonen, meer geluiden.

Hopkins componeert elektronische filmscores en maakte platen met Schotse folkies als James Yorkston en King Creosote. Vanavond draait hij 'gewoon' een dj-set, die het grootste deel van de tijd trouw blijft aan het adagium van 'four to the floor', maar toch hoor je zijn weidse oeuvre terug in zijn knappe, gelaagde set, met zijn eigen Collider als een van de hoogtepunten.

'Four to the floor' lijkt sowieso het motto van deze nacht. Wie even naar 'Area 2' loopt, kan daar vaststellen dat ook een man als Ryan Elliott trouw blijft aan die hartslag, doordenderend zonder veel muzikale onregelmatigheden.

De gemiddelde leeftijd op de bühne ligt veel hoger dan op de door jonge millennials gedomineerde dansvloer

Die dienen zich pas aan als rond half vier het Berlijnse duo Modeselektor op het hoofdpodium verschijnt. Opmerkelijk: los van de Russische afsluiter Nina Kraviz zijn de grote namen op het affiche veteranen. Modeselektor is al 21 jaar actief, Hopkins en Âme minstens vijftien. De gemiddelde leeftijd op de bühne ligt veel hoger dan op de door jonge millennials gedomineerde dansvloer.

Anders dan Âme deejayt Modeselektor wél als duo. Ze buigen de vierkwartsmaat en breken hem in stukken. Ratelende breakbeats weerkaatsen tussen de fabriekswanden, terwijl bliksemschichten van geluid inslaan, niet óp maar net een beetje naast de tel.

Hier ontvouwt zich het spannendste optreden van de nacht. Modeselektor is ook de eerste act in 'Area 1' die de beat soms even laat zwijgen in een meanderend elektronisch intermezzo. Even stilstaan en luisteren, totdat de beat weer komt aanzeilen en de muziek zich weer voegt naar de hartslag van dit heerlijk opgebouwde festival binnen een festival.

Menno Pot

Tekst gaat verder onder de video.


Ben Frost & Jlin (Muziekgebouw aan 't IJ, 18/10 )

Eerst de randen van de dance maar eens aftasten en dan de stad in. Voordat de eerste nacht van ADE woensdag elders in de stad zal losbarsten even de oren uit laten spuiten bij Ben Frost in het statige Muziekgebouw. De op IJsland wonende Australiër Frost is berucht om zijn snoeiharde schurende soundscapes en hij maakt zijn reputatie waar.

Maar voordat hij een uur lang de zintuigen weet te begoochelen is het podium voor Jlin. Een zwarte dame uit Gary, Indianapolis wier muziek verwantschap vertoont met footwork, de hectische post-house-muziek uit Chicago. Ze maakte twee goed ontvangen albums en zou tijdens haar optreden op ADE een compleet nieuwe lichtshow presenteren.

Helaas liet de beamer haar in de steek, wat toch behoorlijk wat afbreuk deed aan het optreden, dat nogal vlak en saai bleek. Pruttelende synths, ritmisch ingewikkelde beats die weinig houvast gaven en vooral verdampten dankzij het ontbreken van dynamiek. Het zorgde ervoor dat een flink deel van het toch gretige publiek snel afhaakte.

Het lichtplan van de ontwerper MFO (Marcel Weber) werkte wél bij Ben Frost. De veelal blauwe lichtbundels, weerkaatsend op grote doeken van aluminium folie, hadden een bijna driedimensionaal effect. Ook de muziek leek er live een dimensie bij te hebben gekregen ten opzichte van zijn meest recente album The Centre Cannot Hold, dat hier centraal stond. Vooral dynamisch bleek Ben Frost live een grote verbetering. Onder een dikke laag ontregelende noise viel regelmatig een fraaie melodielijn te ontwaren. Een intens begin van ADE.

Gijsbert Kamer

Ben Frost & Jlin (Muziekgebouw aan 't IJ, 18/10 )
Beeld Eva Roefs

Underworld (Passage Rijksmuseum, 20/10 )

Op papier was het optreden van het duo Underworld op ADE al bijzonder. Een show van de Britse dancelegende in de Passage onder het Rijksmuseum, ja, dat wordt vast mooi. Maar wat je daarna werkelijk te zien en te horen krijgt op een memorabele ADE-vrijdag, tart alle verbeelding.

De fijnbesnaarde feestmeesters van het 'event-collectief' Audio Obscura organiseerden eerder dance op speciale plekken, en bespeelden ook al eerder de Passage. Het ís natuurlijk ook een prachtlocatie, waar het licht onder de booggewelven een eigen leven mag leiden.

Zo ook bij de show van Underworld, waarbij de mond allereerst openvalt vanwege die prachtige lichtshow. Audio Obscura laat videoprojecties en hypermoderne lichttechnieken achterwege en kiest voor de basale schoonheid van warme, analoog aandoende lichtbundels en laserdekens. Die stuiteren onder de bogen van de tunnel door en laten de pijpenla bewegen, als een bubbelend organisme met een zeegroene en eigele cellenstructuur.

Underworld, de band die dance in jaren negentig naar een breder pop- en rockpubliek bracht, buit de haast spirituele setting fantastisch uit. Rick Smith en Karl Hyde kiezen voor het hoekige en meer abstracte werk uit hun oeuvre, en laten de bassdrum hard en diep bonken in dit resonerende echopaleis.

Bij de hypnotiserende en transcendente track Two Months Off ontvlamt de Passage in een warm geel en rood licht, en scheppen muziek en beeld een soort audiovisueel omgevingsparadijs waaruit je nooit meer wilt ontsnappen. Wat een verbluffende en schitterende show van de oude meesters Hyde en Smith, op deze ook om die reden wel érg toepasselijke plek.

Robert van Gijssel

Underworld (Passage Rijksmuseum, 20/10 )
Beeld Eva Roefs

Future Urban Legends (Ziggo Dome, 21/10 )

Traditiegetrouw ruimt ADE ook ruimte in voor hiphop. Op vrijdag was er in de Melkweg de jaarlijkse conferentie ADE Beats en een dag later stond in de toch forse Ziggo Dome Future Urban Legends geprogrammeerd. Een parade van rappers en dj's die toch tot de meest populaire urban-artiesten van het land kunnen worden gerekend stond op het affiche. Ronnie Flex, Boef, Jayh, SBMG en SFB. Artiesten die het vooral onder de jongste tieners razend populair zijn, maar daar richtte de organisatie zich nu juist eens niet op.

Liever wilde Future Urban Legends aantonen dat ook zij die ouder dan 18 zijn los willen gaan op Boef. Daar moest dan wel tot half vier op gewacht worden. Het duurde tot ver na middernacht voordat de toch te grote en vooral sfeerloze Ziggo Dome een beetje gezellig druk werd. Maar toen kreeg SBMG de hele vloer (de tribune kon gesloten blijven) mee wanneer 4x Duurder en Pull Up Game Strong werden ingestart. Iedere rapper en dj kreeg maximaal een kwartier speeltijd, hetgeen de vaart erin hield, maar ook een nogal fragmentarische dansnacht opleverde.

Een feestje werd het en het is ook weer eens wat anders. Waar grote EDM jongens als Martin Garrix met 'all ages' shows vroeg op de avond juist hun jongste fans willen plezieren, kwam Future Urban Legends juist tegemoet aan de wens van het oudere dansvolk. Met de aanvangstijd van tien uur en minimumleeftijd van 18 bleven de jongste hiphopfans thuis en bewees de nieuwe generatie rappers ook volwassenen in euforie te kunnen brengen.

Gijsbert Kamer

Future Urban Legends (Ziggo Dome, 21/10 )
Beeld Eva Roefs

Amsterdam Music Festival (Amsterdam Arena, 21/10)

Op zaterdagavond schuift de ADE-dancemassa gewoonlijk vanuit het stadscentrum en de havengebieden richting Bijlmer. Het jaarlijkse Amsterdam Music Festival in de Arena is veruit het grootste feest rond het ADE, met bovendien de grootste internationale toeloop. Het blijft mooi om te zien: al die duizenden dancefans gehuld in de vlaggen van het land van herkomst: van Zuid-Korea tot Israël en zelfs Palestina. Als de dance ergens verbroedert en van werkelijk iedereen is, dan toch vooral bij dit dansvolksfeest op stadionformaat.

Het is toch ook wonderlijk hoe de Electronic Dance Music (EDM), want dat laagdrempelige genre wordt hier vannacht afgedraaid, zo onwaarschijnlijk populair blijft. Je vraagt je bij de set van een EDM-talent als de Nederlander Marshmello af wat er zo bijzonder is aan zijn draaikunst. Hij rijgt een reeks popklassiekers aan elkaar, die allen door de EDM-molen zijn gegaan en dus gieren rond stampende bassdrums en knerpende baslijnen; van Bon Jovi's Livin' on a Prayer tot Hello van Adele. Hitparadedance.

Het werkt wel: alle refreintjes worden meegebruld en neerslachtig word je in de Arena natuurlijk niet. Maar als je bij de set van David Guetta voor de derde keer een EDM-versie van Seven Nation Army (The White Stripes) voorbij hoort komen, moet je toch constateren dat de EDM op deze manier wel erg op veilig speelt en misschien zelfs wat aan het inkakken is.

Gelukkig speelt Don Diablo een avontuurlijker spel, omdat hij klassieke house en dikke EDM-climaxen technisch knap in elkaar mixt. En draaien de Nederlandse grootheden Armin van Buuren en Hardwell gebroederlijk naast elkaar, 'back-to-back', een vlammende set van om de beurt een monsterhit uit het eigen oeuvre. Hierbij ontploft het stadion naar behoren, ook dankzij de extatische lasershow die alle licht uit de ogen blaast.

Robert van Gijssel

Amsterdam Music Festival (Amsterdam Arena, 21/10)
Beeld Eva Roefs