Nick Cave wil met u praten

In De Roma in Borgerhout, waar de kaartjes vanaf donderdag wellicht in recordtempo de deur zullen uitgaan, zal Nick Cave (61) niet alleen muziek spelen, hij gaat nog vaker de confrontatie aan met zijn publiek in een eerlijke dialoog. Een unieke ervaring, weze het inmiddels een beproefd concept voor Cave. In Australië en Nieuw-Zeeland werd Conversations eerder al con brio opgevoerd. “Work in progress” en “roekeloos experiment” las je toen nochtans op pancartes in de zaal.

Voor dat laatste valt zeker iets te zeggen. Volgens aanwezige journalisten down-under gaf het onverwachte de toon aan en vielen de gesprekken grosso modo op te splitsen in drie categorieën. Aan benieuwde toeschouwers deed hij onthullingen over zijn werk: zo kwam zijn experimentele, en door Russell Crowe afgewezen, script voor Gladiator 2 even voorbij gewalst. Maar net zo goed ging hij in op de vraag van een fan om diens voet te signeren. Elders pareerde hij de vragen uit het publiek dan weer met zwarte humor, zelfspot of enige wereldvreemdheid: zo suggereerde de opperraaf dat de muziekindustrie “vrouwen respecteert”, wat in #MeToo-tijden meteen een opstootje veroorzaakte in het statige Sydney Opera House.

Drugs

Grote Levensvragen ging Cave niet uit de weg. En laat dat wellicht het interessantste aspect van de voorstelling in Antwerpen worden. Over leven en lijden kan Cave intussen namelijk wel een treurwilgje opzetten. Als ex-junkie gaf hij een 25-jarige toeschouwer in Australië, die afkickte van verslaving, advies over praatgroepen. En vooral hoe moeilijk die verplichte openhartigheid hem viel, al is Cave op die manier uiteindelijk wel al jaren clean gebleven.

Ook het grootste drama in zijn leven bleef niet onbesproken. In 2015 verloor Nick Cave zijn zoon. Arthur stortte van een klif in het Engelse Brighton, na een experiment met lsd. In november publiceerde hij al een open brief over het verlies van zijn 15-jarige zoon op de correspondentiesite Red Hand Files. “Ik voel Arthurs aanwezigheid, ook al is hij er misschien niet. Ik hoor hem tegen me praten, hoewel hij er misschien niet is”, schreef hij op die website, waar brandende vragen van fans beantwoord worden. Cave gaf toen te kennen dat verdriet en liefde eindeloos met elkaar verstrengeld zijn. “Verdriet is de verschrikkelijke herinnering aan de diepte van onze liefde. En net zoals over liefde kan je over verdriet niet onderhandelen.”

Net in datzelfde verdriet raak je aan het mooist denkbare opportunisme achter de Conversation-tour in Europa en het Verenigd Koninkrijk. In The Guardian legde Cave uit dat “lijden in eenzaamheid heroïsch lijkt. Maar dat is een illusie. Eerst dacht ik dat het onmogelijk zou zijn om alles te verwerken in het openbaar. Mijn instinct vertelde me dat ik me moest verstoppen. Ik heb aan den lijve ondervonden dat dit niet het geval is. De steunbetuigingen die we ontvingen na Arthurs dood, van mensen die we niet kenden maar hun hand naar me uitstaken, dat was ongelooflijk.”

Op eenzelfde manier lijkt Cave zijn verdriet ook nu te willen ventileren en delen met zijn publiek, in de hoop dat u hetzelfde doet. Zelf noemt hij het een exercise in connectivity, een oefening in verbondenheid. Wat een vrij technische term is voor een meet-and-greet de luxe met een van de meest eloquente én nog levende muzieklegendes. Of een grootschalige therapiesessie.

Nerveuze fans

De tickets voor Conversations gaan donderdag in verkoop. Een voorzichtige gok? Alle kaartjes zullen binnen de minuut een eigenaar vinden. Het concept van de voorstelling is dan ook even uniek als eenvoudig: de ongenaakbaar gewaande Nick Cave slaat een brug naar ú.

Nog een voorzichtige gok? Op 29 mei zullen fans van het eerste en laatste uur met een aandoenlijke tremolo in hun stem een vraag prevelen in het bijzijn van hun ultieme Bad Seed. Maar wie kan die nerveuze fans natuurlijk ongelijk geven? Je hoeft maar te luisteren naar zijn verleden met The Birthday Party om nog liever op nachtspel te gaan met Jack The Ripper dan met Nick Cave. Zelf herinneren we nog hoe we peentjes zweetten toen we een paar jaar terug voor zijn hotelkamer stonden en na een lafhartig klopje op de deur door zijn bekende donderstem in de suite werden gesommeerd. De zin “A miserable shitwringing turd who reminded me of some evil gnome” stond ons in één klap weer voor de geest. Een lyric uit ‘Scum’ waarmee hij indertijd brandhout maakte van een collega-journalist.

Een fractie van een seconde overlegden we intern: rechtsomkeert maken en op de redactie wachten op een verdiende C4? Het idee klonk zowaar aanlokkelijker dan vermalen te worden door de Grinderman. Op de laatste knip beslisten we toch binnen te stappen. Om vervolgens een van de meest bevlogen, geestige en intelligente popsterren ter wereld te ontmoeten. De jaren hebben Cave misschien milder en kwetsbaarder gemaakt, maar die erosie geldt gelukkig niet op vlak van intensiteit. 

Niets demonstreert autoriteit beter dan stilte, dacht Charles de Gaulle. “Autoriteit dwing je af door authenticiteit”, verbeterde Nick Cave hem. Volgens Cave is gezag onlosmakelijk verbonden met oprechtheid en openhartigheid. Met deze tour lijkt de Bad Seed ook op dat vlak een autoriteit te zijn geworden.

Conversations with Nick Cave op 29 mei in De Roma, Antwerpen. De ticketverkoop start donderdag om 10 uur.