Hoe kan je terugkeren in de tijd? Door terug te spoelen! En hoe spoel je terug? Van achter naar voor! En dat was precies wat Bloc Party in Vorst Nationaal deed voor de integrale uitvoering van zijn debuutalbum Silent alarm: beginnen met het laatste liedje van die plaat en eindigen met het eerste. Een leuke gimmick.

We hebben geen idee waarom Bloc Party een kort toertje van zes concerten met dat album doet. Misschien omdat het niet zo best gaat met de band, noch met de solocarrière van zanger Kele Okereke.

Toen Silent alarm in 2005 uitkwam, zag het er nochtans allemaal mooi uit. We hadden toen Interpol, The Killers en Franz Ferdinand al gehad, en Editors volgde kort nadien. Gitaren telden nog mee, en Silent alarm is ook de enige gitaarplaat van pakweg de jongste vijftien jaar die in onze top twintig aller tijden staat. Een debuut om U tegen te zeggen dus. De band klonk wat als de jonge U2 en onze eigen Red Zebra, maar dan beter gezongen, met een mooie melancholische gloed. Een beetje zoals Robert Smith van The Cure.

Hun concert in de Botanique in 2005, viel nochtans wat tegen. De songs klonken wat schriel, Kele was nog geen grote performer en gitarist Russell Lissack leek vastgekleefd aan de grond en stond vooral naar de punten van zijn schoenen te staren.

Dat was zaterdagavond in Vorst toch al wat anders. Soms keek hij al eens in het publiek en hij bewoog zelfs. Ook de songs zaten beter in hun vet dan toen. Een beetje zoals Kele zelf. Grapje.

Het concert begon dus met ‘Compliments’ en het gitaarklankje waar Cigarettes After Sex vorig jaar zijn hele debuutplaat rond weefde. Maar hoe ingetogen het nummer ook klonk, het publiek (veel Britten in de zaal) zong het mee alsof we naar Bazart stonden te kijken. Tegen het derde nummer ‘Luno’ vlogen er zelfs al mannen door de lucht die te oud waren om nog door de lucht te vliegen.

Maar toegegeven: halfweg, tijdens ‘This modern love’, hadden we zelf al zin om door de lucht te vliegen. Wat een hemels nummer is dat toch. Kele en co hadden het drie keer na elkaar mogen spelen. Waarom spelen bands eigenlijk nooit drie keer hetzelfde nummer na elkaar? In het geval van Bloc Party dus omdat er nog zes ijzersterke nummers volgden. Van ‘She’s hearing voices’ over ‘Banquet’ (vooraan ontstond een moshpit) tot ‘Like eating glass’.

Een sterk concert dat eindigde met een mooi beeld: confettikanonnen die de lucht vrolijk vol schoten en Kele die de laatste neerdwarrelende papiersnipper opving in zijn petje en toen van het podium stapte. Zo ziet geluk eruit.