Deze ultraloper trekt na woestijn en jungle de Alpen in: "360 kilometer lang zien hoe ver ik kan gaan"

Meer dan 100 kilometer per dag, een loodzware rugzak, slechts elke 50 kilometer een warme maaltijd en o ja: dat alles 3000 meter hoog in de Zwitserse Alpen. Lieven Van Linden waagt er zich in september aan.

Hij loopt mee in de jaarlijkse Swiss Peaks-loopwedstrijd. Ultralopers, marathonlopers die extreme afstanden afleggen, krijgen iets meer dan zes dagen om een Alpen-parcours van 360 kilometer te overbruggen. Elke 50 kilometer is er een checkpoint met warme maaltijd en mogelijkheid om te slapen, maar verder zijn de lopers op een iemand aangewezen: zichzelf. Van Linden hoopt de wedstrijd uit te lopen in de helft van de tijd.  Ofwel zo'n 110 kilometer per dag. "Je wil natuurlijk ook een beetje hoog eindigen in het klassement. Gewoon finishen is niet genoeg." 

Wat drijft een mens om zo'n gigantische afstanden af te leggen? "Het gaat niet zozeer om de inspanning, maar om mijn grenzen die ik wil verleggen", zegt Van Linden. "Ik wil weten hoe ver mijn lichaam kan gaan door voortdurend fysieke en mentale uitdagingen aan te gaan, maar die vind je niet in België." 

Wegens dat gebrek aan uitdagingen, of challenges zoals ultralopers het noemen, trok Van Linden eerder naar de Sahara om er de beruchte Marathon des Sables te lopen. De ultramarathon, naar verluidt een van de moeilijkste ter wereld, laat lopers in zes etappes 254 kilometer overbruggen, middenin de verzengende hitte van de Marokkaanse Sahara. "Ik was eerst niet van plan om na die ultraloop nog een te lopen. Maar de marathon verliep zo goed dat ik wel een nieuwe uitdaging moest zoeken."

Die vond Van Linden in de Braziliaanse Jungle Marathon, eveneens 254 kilometer lang en door het Braziliaanse oerwoud. "Toen kreeg ik het heel erg moeilijk. Mijn voeten lagen open van de blaren, ik had overal schaafwonden van mijn rugzak en ik was doorweekt door de luchtvochtigheid." 

Na Brazilië volgt in september dus de Swiss Peaks, waarbij hij ook geld inzamelt voor de Zuid-Afrikaanse ngo Masikhule. Daar loopt Van Linden nu gemiddeld 130 kilometer per week voor. "Zalig toch? Alleen zijn met je gedachten, alleen kunnen nadenken. Het is een vorm van meditatie." Muziek luisteren tijdens het lopen is niet aan hem besteed. "Dat leidt alleen maar af." 

Alle loopwedstrijden waaraan hij deelneemt hebben één gemeenschappelijk kenmerk: het is haast onmogelijk om er goed voor te trainen. Verzengende hitte in de Sahara? Niet te vinden in Europa. Een luchtvochtigheid van 100 procent in de jungle? Alleen kunstmatig mogelijk in België. En nu, bij de Zwitserse wedstrijd, een hoogte van 3000 meter en opgeteld meer dan 25.000 meter bergop en bergaf lopen. "Ik ben gaan lopen in de Ardennen, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met de Alpen. Het is een grotere uitdaging om een wedstrijd te lopen waar je niet voor kan trainen. Ik heb die onvoorspelbaarheid nodig."

Wat hij tijdens het ultralopen precies voelt, is moeilijk te omschrijven, zegt Van Linden. "Maar het is alsof je terugkeert naar een oerinstinct, met alleen dierlijke behoeften die centraal staan. Het is op zo'n moment absoluut geen sensatie of kick om die afstanden te lopen. Je leert gewoon jezelf kennen, maar het is pas achteraf dat je dat beseft." 

In Zwitserland hoopt Van Linden de eerste nacht volledig door te kunnen lopen, om tijdens de tweede nacht een paar uren te slapen. "Ik moet me vooral focussen op hoe ver mijn lichaam nog kan gaan."