‘Drôle de père’: een sprookje waarin we graag willen geloven

Toegegeven, het uitgangspunt is weinig aannemelijk. Camille (Judith Chemla) staat gepakt en gezakt klaar om te vertrekken op zakenreis. Helaas, de babysit voor dochtertje Elsa komt niet opdagen en geeft niet thuis op haar gsm. Net op dat moment staat Antoine (Thomas Blanchard) aan de deur, haar ex en de vader van haar kind, die het gezin nog voor de geboorte verliet.

De paniek om te laat te komen op de luchthaven, is perfect te begrijpen. Maar het feit dat Camille haar dochter achterlaat bij de man die haar vijf jaar geleden liet zitten, is dat wat minder. Toch, het idee prikkelt. Want uiteraard komt de babysit nooit opdagen en zit Antoine vast in de Brusselse woonst van zijn ex, met een dochter die hij nooit ontmoette.

Ontluikend vaderschap

Blanchard - eerder te zien in Préjudice - maakt als Antoine een ogenschijnlijk stugge start. Hij staat er maar apathisch bij wanneer Elsa hem vragen stelt, of wanneer hij opnieuw op de voice-mail van de babysit belandt. Maar bekeken vanuit een personage dat nooit eerder zo dicht bij opvoeden stond, is dat allemaal voortreffelijk gespeeld. En zo ontstaat er gaandeweg iets moois. Een onverhoopt, ontluikend vaderschap, met veel geklungel, vallen en opstaan.

Maar hoe sterk Blanchard ook mag zijn, voor een film met zo’n jong meisje in een dragende rol valt of staat alles met de ‘actrice’. Lina Doillon - dochtertje van de Belgische regisseur Amélie van Elmbt - lijkt een natuurtalent, wat op zich moeilijk te zeggen is voor een kind van vijf. Misschien is het omdat ze niets lijkt te spelen. In haar interactie met Blanchard ziet het eruit alsof ze deze ‘onbekende man’ ook echt nog maar pas leert kennen. Alsof haar kinderlijke antwoorden gewoon instant worden verzonnen.

De betere feel good movie

Van Elmbt schreef het vertederende verhaal zelf, net zoals ze dat deed voor haar vorige langspeelfilm La Tête La Première, waarmee ze in 2013 op het New Yorkse First Time filmfestival de grote prijs wegkaapte. En dat wekte dan weer de interesse van enkele grote namen uit de filmwereld. De broers Dardenne treden in Drôle de père op als co-producenten. En big shot Martin Scorsese, die de bewuste prijs in vier jaar geleden mocht overhandigen, is de exclusieve verdeler van deze film in de VS.

Qua sfeer, kleur en beeldvoering doet Drôle de père erg sprookjesachtig aan. Tegelijk is het is zodanig oprecht gespeeld, dat je het allemaal heel erg graag wil geloven. Want natuurlijk wordt het ook heel erg melig. Zeker wanneer Antoine op die drie dagen tijd zijn achterstallige vijf jaar probeert in te halen, of wanneer vader en dochter weer verenigd worden met de nog steeds gekwetste moeder. Maar net dat zijn zulke echte emoties, dat dit onverwacht toch een van de betere feel good movies van het jaar is geworden.

Vanaf 22/11 in de zalen.

Drama
Regie: Amélie van Elmbt
Met: Thomas Blanchard, Judith Chemla, Lina Doillon
Duur: 86 minuten