Succession heeft een mooie balans tussen drama en farce (vier sterren)

De familie die centraal staat in Succession doet onwillekeurig (of niet) denken aan minstens twee andere families die de laatste tijd nogal eens in het nieuws zijn. Recept: een pater familias die weigert zijn zakenimperium aan zijn kinderen over te laten; de kinderen die niet uit de schaduw van die machtige vader kunnen treden en altijd het halfleven (rijk en miserabel) van de troonopvolgers leiden. Tuurlijk, ze zijn schatrijk, dus waar zouden ze over klagen, maar in het milieu van de superrijken worden ze ook nooit helemaal voor vol aangezien, zolang die ouwe nog de headlines bepaald. Zie de familie Trump. En zie, in het geval van Succession, vooral de familie Murdoch.

Het Roy-imperium vertoont dezelfde trekken als het mediabedrijf van Murdoch, een combinatie van pretfabriek en nieuwsbedrijf op wereldschaal, waarbij in dit geval de oprichter in New York woont, maar exotische wortels heeft. Komt Rupert Murdoch uit Australië, de door Brian Cox met veel onderhuidse waanzin gespeelde Logan Roy heeft zijn wortels in Schotland.

Succession heeft weliswaar veel geleend van de turbulentie aan de top van het Murdoch-bedrijf, inclusief de argwaan van de kinderen tegen hun zoveelste stiefmoeder (zie ook: Trump), het is zeker geen biografie van de familie. Succession is meer een geslaagde (na drie afleveringen) zwarte komedie over de meedogenloosheid aan de top van het Amerikaanse zakenleven, een kruising tussen Macbeth, Wall Street (de film) en een superieure soap opera, waarbij geld geen belemmering vormde.

De eerste aflevering stelt ons de leden van de familie voor, inclusief de ambitieuze en dodelijk onzekere oudste zoon Kendall (Jeremy Strong), voortdurend ondermijnd door zijn niet deugende broer Roman (Kieran Culkin, de broer van Macaulay) en zus Siobhan (Sarah Snook), die politieke ambities koestert.

Scenarist Jesse Armstrong komt uit de wereld van de Britse comedy en vindt al snel een mooie balans tussen drama en farce, terwijl de soapachtige wendingen en cliffhangers over elkaar heen buitelen. In de eerste aflevering wordt op een verjaardag van Logan Roy duidelijk hoe zijn kinderen in de slagschaduw van hun vader leven. En hoe geld niet alleen ongelukkig maakt (want, ahum, liefde is niet te koop), maar kennelijk ook bedoeld is om alle mensen in je buurt in het ongeluk te storten. Eerste cliffhanger: een medische crisis, die de eigendomsverhoudingen binnen het bedrijf meteen op scherp zet.

Het plezier spat er bij de acteurs van af bij zoveel vilein materiaal. Leve de ellende.