Een goede therapie voor veel gevallen van ‘gameverslaving’: ouder worden

Is het moeilijk om je los te maken van het spel waar je mee bezig bent? Heb je geen zin om feestelijkheden bij te wonen? Verzin je excuses om eerder van tafel te kunnen bij het eten?

Tot zover deze greep uit een vragenlijst van een Nederlandse GGZ-instelling, om te polsen of je een gameverslaving hebt. Je kunt je er vanzelfsprekend ook laten behandelen. De vuisten zullen bij deze en andere hulpverleners triomfantelijk de lucht in zijn gegaan deze week. Gaming Disorder wordt nu officieel als stoornis erkend door de wereldgezondheidsorganisatie WHO.

Aan de positieve kant: dit besluit is erkenning voor de problemen van mensen die er nachtenlang dwangmatig op loshakken in Fortnite of een andere populaire game, terwijl ze vrienden, studie of werk verwaarlozen.

Maar zo’n nieuw etiket heeft ook een duistere zijde, schrijven ruim twintig experts in Journal of Behavioral Addictions. Stigmatisering van miljoenen gamers voor wie die spellen gewoon een leuk tijdverdrijf zijn. Het veel te makkelijk strooien met Gaming Disorder, waarbij behandelaars allerlei dubieuze behandelingen uit de kast trekken. Berucht zijn de Chinese ‘boot camps’, waar jongeren onder een militair regime wel eventjes van hun verslaving af worden geholpen. 

Experts waarschuwen ook dat gameverslaving een symptoom kan zijn van een onderliggend probleem, zoals een depressie. Wie zich blind staart op games, kan eindigen met een behandeling die meer kwaad doet dan goed.

Vroeger speelde ik ook veel videogames. Het begon met floppy’s met Space Quest, een ruimteavontuur over een conciërge op jacht naar ‘waarheid, gerechtheid en hele schone vloeren’. Daarna een reeks andere games. Vond ik het moeilijk om me los te maken van die games? Ja. Had ik geen zin om feestelijkheden bij te wonen? Vaak vond ik Warcraft inderdaad leuker. Hadden mijn ouders me op therapie kunnen zetten als ze destijds zo’n gameverslaving-vragenlijst waren gaan afvinken? Misschien wel.

In mijn studententijd verloor ik de interesse in games. Waarom? Vanwege concurrerende activiteiten. De liefde, bijbaantjes, tentamens, feestjes die toch beduidend leuker waren dan Warcraft.

Me dunkt een goede therapie voor veel gevallen van ‘gameverslaving’: simpelweg ouder worden.