De stunt van Elise Mertens op de Australian Open: allemaal dankzij mentaliteit van beton

What a difference a year makes, moeten ze in Melbourne denken. Vorig jaar nog een stille afwezige, vandaag halvefinaliste op de eerste grandslam van het jaar, de Australian Open. Haar vreugdekreet na winst in de kwartfinale tegen de nummer vier van de wereld, Elina Svitolina, gaf al de aanzet, nadien bevestigde ze in een van de vele interviews: "Wellicht de mooiste overwinning uit mijn loopbaan."

Bij die afwezigheid in 2017 valt wel een kanttekening te plaatsen. Als 120ste op de WTA-lijst moest Mertens (22) zich toen door de kwalificatierondes spartelen, niet zo handig als je tegelijkertijd de eindronde van het tennistoernooi in Hobart afwerkt. Met een dubbel gevoel als eindbalans: een eerste WTA-trofee in de kast, maar geen deelname aan de Australian Open.

Same beginnings, different stories, zal Elise Mertens dus eerder denken. Want opnieuw ging ze begin januari in Hobart aan de haal met de eindwinst, deze keer zonder dubbele boeking. Voor de nummer 35 van de wereld wacht namelijk geen kwalificatie.

Een ferme sprong van 85 plaatsen in een jaartje tijd, maar zonder al te grote naam en faam te verwerven. Het zegt iets over de weg die Mertens aflegt. Een beetje op zijn Goffins: gestaag naar de top van het vrouwentennis dankzij consistentie, niet door wilde uitschieters. Een derde ronde op Roland Garros was in 2017 haar grootste wapenfeit tussen de groten der aarde.

Tot nu dus. Halve finale in de Rod Laver Arena tegen de Deense Caroline Wozniacki (WTA 2), zonder een set te verliezen. Zelfs niet bij een 5-0-achterstand in de tweede ronde tegen thuisspeelster Darja Gavrilova, een moment waarbij veel andere kopjes al tegen de grond zouden hangen.

Mentale kracht

"Haar mentale kracht is minstens even belangrijk als haar spel", ziet ook Ivo Van Aken, technisch directeur bij Tennis Vlaanderen. Mertens is geen oogverblindende speelster, wel iemand die scoort over de hele lijn: weinig zwakke punten, beweegt goed en beschikt over een gezonde portie agressiviteit.

"Door haar uithoudingsvermogen moeten tegenstanders het punt niet één, maar drie keer maken. Ze geeft gewoon nooit af", prijst Van Aken de werkkracht van Mertens. Het zijn superlatieven die de laatste dagen nergens ontbreken. "Een mentaliteit van beton", sprak Fed Cup-kapitein Dominique Monami. "De grootste vijand van Elise is Elise zelf", volgens Carl Maes, tenniscoach op de academie in Bree.

Iedereen in Melbourne wil weten wie die 22-jarige Belgische vrouw uit Hamont-Achel is. Zeker als die vrouw in het interview na de kwartfinales de dankwoordjes aan een populaire tennislegende richt, met de nodige cool: "Niet te veel stress, Kim."

De link-Clijsters

Kim Clijsters dus. Het is een naam waar je bij Mertens gewoonweg niet om heen kunt. Vriendin en mentor, maar in de eerste plek idool. Wanneer Mertens op haar vierde voor de eerste keer een tennisracket aanraakt, zet een 16-jarige Clijsters in 1999 haar eerste stappen in het grandslamcircuit. Beiden al vroeg in de carrière op de erelijst in Hobart ook. En wie was de laatste Belgische halvefinaliste op de Australian Open? Jawel, Kim Clijsters, die goedkeurend toekijkt als Mertens in België is en komt trainen in Bree.

Verder laten we die vergelijking misschien best rusten. Waar het talent er bij een Clijsters - of Justine Henin - in dikke lagen van afdroop, heeft Mertens een lastig pad achter de rug. Vanaf haar negende ging ze op internaat bij Tennis Vlaanderen om op haar veertiende te horen: niet goed genoeg. "Haar handelsmerk, dat intensieve precisiewerk, was toen nog niet aanwezig", hoort Van Aken bij toenmalige trainers.

Aan de weg timmeren doet ze dan maar in de befaamde tennisschool van Patrick Mouratoglou in Parijs, waar haar moeder Liliane, een onderwijzeres, enkele keren per maand naar afzakt om les te geven. Best een hard leven voor een jonge meid. "Ze is een prematuurtje, dat zijn vechters", zal moeder Mertens later verklaren.

Lees verder onder de foto.

Whatsappen met de honden

Die uitspraak typeert de voorbeeldige omgeving die zo'n sterk hoofd heeft gekoppeld aan sterke armen en benen. Net zoals de moeder steekt Mertens nooit de loftrompet over zichzelf. Net zoals de vader, die kerkmeubels maakt, is ze een noeste werker. Ze belt hem steevast vijf minuutjes voor een wedstrijd, om de mentale focus op scherp te zetten. En 's avonds whatsappt ze met haar honden, drie herdershonden en een collie.

De laatste schakel in het raderwerk: Robbe Ceyssens. Zowel coach als vriend van Mertens, zowel criticus als toeverlaat. Samen werken ze hard aan de weg naar de top tien, de grote droom. Dan zal de bevestiging na de Australian Open moeten volgen, want in het onvoorspelbare vrouwentennis maakt één halve finale de rekening niet.

"Ik heb geen schrik voor wisselvallige prestaties bij Mertens", zegt Van Aken, die merkt dat haar fysieke spel goed aansluit bij het moderne vrouwentennis. "Door die evolutie is de gemiddelde doorbraakleeftijd bij vrouwen in de top honderd trouwens verlaat naar 23 jaar." Een doorbraak die Mertens al forceerde op haar 21ste.

MERTENS - WOZNIACKI De halve finale begint komende nacht na de finale van het rolstoeltennis (vanaf 3.30 uur)