De De Moeder De Vrouw-Discussie gaat alle kanten op, maar nooit naar de point

Ik ben dol op een volstrekt loze discussie, waarin heel slecht geredeneerd wordt. Dat is nu aan de hand met de De Moeder De Vrouw-Discussie. De De Moeder De Vrouw-Discussie gaat alle kanten op, maar nooit naar de point.

Er zijn veel mensen boos op de CPNB omdat die als boekenweekthema De Moeder De Vrouw heeft gekozen (boos op een boekenweekthema, I love it) en omdat twee mannen het boekenweekgeschenk en het essay gaan schrijven. Ik vind dat laatste ook een beetje belachelijk, maar: alle mannen hebben een moeder. Dat moet je ze nageven.

De groep die het stom vindt, gebruikt als argument om het stom te vinden: mannen moeten geen boeken over De Moeder De Vrouw schrijven, want alleen vrouwen zijn moeders en vrouwen. Maar diezelfde groep, die inmiddels zo boos is dat ze met 300 man een open brief hebben gepubliceerd in het NRC, schrijft dat ze het thema ook stom vindt. ‘Waarom koos de CPNB voor een thema waarin de vrouw wordt geïdentificeerd met de moeder en niet met bijvoorbeeld de huisarts of de postbode?’

Oké. Dus ze vinden het stom dat mannen een boekje over moeders en vrouwen mogen schrijven. Maar tegelijkertijd vinden ze het stom dat de CPNB de vrouw identificeert met de moeder. En niet met de postbode.

Als je aan de ene kant vindt dat alleen vrouwen boekjes over vrouwen en moeders mogen schrijven, en aan de andere kant boos bent dat vrouwen altijd geïdentificeerd worden met moeders, dan zit je jezelf toch ernstig tegen te spreken. Je kunt niet eisen dat vrouwen het alleenrecht krijgen op boekjes schrijven over moeders en vrouwen, en dat vrouwen tegelijkertijd absoluut niet geïdentificeerd mogen worden met moeders en vrouwen, maar liever met postbodes.

Het is trouwens vaker misgegaan bij het boekenweekthema, maar toen hoorde je er niemand over. Ik heb het even opgezocht. In 2016 hadden ze het thema Duitsland en toen kozen ze als essayschrijver een Belg. Dat is raar, want een Belg is geen Duitser. In 2015 was het thema waanzin, en toen kozen ze een schrijver die niet gek was. Terwijl ze uit honderden schrijvers hadden kunnen kiezen die wel gek waren. In 2012 was het thema vriendschap, en toen kozen ze ook een Belg. Alsof Nederlanders nooit vrienden hebben! En dáárvoor hadden ze gewoon altijd heel domme thema’s, zoals ‘Boeken blijven’, ­‘Ieder zijn eigen boek’, ‘Bezig met boeken’ en (echt waar): ‘Lezen is fijn.’

Enfin. Ze kiezen dus vaak een Belg. Die man is. Of sowieso een man.

De galante oplossing lijkt mij om volgend jaar als thema Post te nemen, en twee vrouwelijke schrijvende postbodes te vragen een boekje en een essay over Post te schrijven. En dat niemand dat dan leest. Want niemand leest die dingen toch?