Vader slachtoffer carnavalsmoord getuigt: “Alleen het geluk van mijn kleindochter telt nog”

De rechtbank van Dendermonde uit, en zo snel mogelijk naar het kerkhof. “Om ­Sofie en Rose-Marie het nieuws hoogstpersoonlijk te gaan melden”, zegt hij. ­“Mensen zullen mij wel zot verklaren, maar ik moest het hen zelf gaan vertellen”, vertelt Jan D’Hondt. Meermaals per week trekt hij naar hun graf. Om de bloemen water te geven, om te praten en om even uit te waaien. Hij is dan wel geen man van grote emoties, zegt hij, maar gisteren had hij toch een momentje nodig om in alle rust te be­komen.

Na 3,5 jaar viel gister­ochtend het verdict in de Carnavalsmoord. De moord met zijn schoonzoon F.A. (43) in de hoofdrol, en dochter Sofie (38) als slachtoffer. Gedood met een hamer, door een ziekelijk jaloerse man die de scheiding die hij eerst mee had goedgekeurd uiteindelijk toch niet kon verkroppen. Wekenlang hield hij haar familie en de speurders aan het lijntje. Met een triest schouwspel tijdens haar begrafenis tot gevolg. “Hij zat daar vooraan in de kerk, terwijl iedereen aanvoelde dat hij het gedaan had”, vertelt Jan. “Sommigen gingen hem groeten, anderen liepen hem straal voorbij. Niemand wist zich een houding aan te meten. Hoewel ­iedereen wist dat er iets grondig fout zat, speelde hij daar de trieste echtgenoot.”

Afluisterapparatuur

Als er na maanden ontkennen ondanks zijn DNA op het moordwapen dan toch bekentenissen volgen, verwijst F.A. als excuus naar de vele ruzies en bemoeienissen van zijn schoonmoeder. Het zit Jan D’Hondt nog altijd bijzonder hoog. “Mijn vrouw heeft al die jaren voor goed gedaan. Heel vaak proberen te bemiddelen. Ook al hadden wij snel door dat ­F.A. niet de ideale schoonzoon was.”

Hij noemt hem niet alleen ziekelijk jaloers, maar ook ongelooflijk bezitterig. De rechtszaak heeft dat ook aangetoond. “Hij luisterde Sofie haar gsm af, naaide afluisterapparatuur in haar kleren en verbood haar zelfs met de ­buren te praten. De situatie was onhoudbaar. En daarom hadden ze ook besloten om op een deftige manier uit elkaar te gaan.”

Nieuwe hartklep en kanker

De jaren na haar dood hebben er stevig op ingehakt, vertelt hij, thuis in het Oost-Vlaamse Erpe. Het huis oogt leeg. Hij wijst naar foto’s van Sofie en Rose-Marie in de ­living. Telkens wanneer hij in de zetel zit, kijken ze hem recht aan. Want ook Rose-Marie stierf enkele maanden geleden. Nadat longvlies­kanker werd vastgesteld. “Ze ging op controle naar het ziekenhuis, kreeg haar diagnose en zei aan de telefoon dat ze zou sterven. De ochtend nadien werd ze niet meer wakker. Al een geluk dat ze niet hard heeft moeten afzien.”

Jan D’Hondt zegt dat het verdriet om hun dochter haar dood ongetwijfeld heeft versneld. “Rose-Marie is nooit meer de oude geweest.”

Ook hij bleef niet van fysiek leed gespaard. Eind vorig jaar onderging hij een zware operatie aan het hart. En een maandenlange revalidatie. “Ik ben weer op de been, maar ik geef toe: er zijn vele nachten geweest dat ik ging slapen en hoopte om nooit meer wakker te worden.”

Nu de rechtbank duidelijk heeft geoordeeld dat F.A. zijn vrouw heel bewust om het leven heeft gebracht, wil Jan D’Hondt niet langer achteromkijken. “Ik ben blij dat de zaak na al die jaren achter de rug is. Ooit hoop ik dat hij stopt met liegen en mij recht in de ogen durft te kijken. Ik heb recht op de volledige waarheid. Zo heb ik altijd geloofd dat hij het moordwapen, een zware hamer, van thuis mee naar Aalst Carnaval heeft ge­nomen. Zelf heeft hij altijd volgehouden dat die hamer daar in de buurt lag en dat de moord in een opwelling ­gebeurde.”

Dat de moordenaar in de rechtszaal gisterochtend verscheen met een opvallend T-shirt met beeltenis van hun dochtertje (zie foto), had hij eerst zelf niet gezien. Het meisje, S., is de grootste dupe van dit hele verhaal, zegt hij. Na een moeilijke passage in een instelling heeft ze nu weer de warmte die ze verdient, in een pleeggezin in de buurt. “Haar geluk is het enige wat telt. Dat meisje moet verder zonder moeder en grootmoeder, met een vader in de gevangenis die ze één keer per maand ziet. Zoiets als jong meisje moeten doorstaan, kan niemand zich voorstellen.”