Direct naar artikelinhoud
Column

De VS is fantastisch als je massa’s geld hebt, in België kan het met wat minder

Annelies De Rouck herontdekt haar vaderland
Beeld Geert Joostens

Annelies De Rouck (37) woonde 15 jaar in Londen, Amsterdam en New York. Onlangs verhuisde ze terug naar Brussel. 

Ik ben op bezoek in Amerika, om mijn winkel te laten overnemen. Sinds juni 2016 heb ik een koffieshop in het wondermooie Bellport op Long Island. Ik heb mijn hart verloren aan dit dorp aan zee met zijn prachtige natuur, uitzonderlijke licht en fijne bewoners.

De winkel is een combinatie van koffie, kleding, cadeaus... Een miniconceptstore, zeg maar. Er is ook een grote tuin en ik organiseerde er vaak events. Bellport is een artiestendorp en ik zat nooit verlegen om talent. We organiseerden vertelnamiddagen voor kinderen met lokale schrijvers, akoestische concertjes, allerhande workshops. Het is een hang-out voor de lokale gemeenschap, zowel voor de locals die er full-time wonen als voor de vele weekend- en zomergasten.

Toen ik besloot om terug in België te gaan wonen, wist ik dat ik deze fantastische plek zou moeten achterlaten. Dat ik er gemengde gevoelens over heb, is een understatement. De winkel draait tijdens de zomer heel goed, maar buiten het seizoen is het in Bellport erg rustig. Ik wilde graag bijverdienen in de winter, misschien freelancen in NY, maar wegens mijn visum was dat niet mogelijk. Daarnaast was de realiteit van het Trump-bewind voor mij niet meer leefbaar. Elke ochtend ongerust worden door het laatste weerzinwekkende nieuws op nytimes.com, dat knaagt aan een mens.

Mijn werknemers waren alle drie ‘dreamers’, kinderen van illegale immigranten met een vaag statuut. Hardwerkende, betrouwbare jongeren met een hart voor onze klanten. Te denken dat zij misschien hun rechten zouden verliezen, maakt mij zo triest en boos.

Elke ochtend ongerust worden door het laatste weerzinwekkende nieuws op nytimes.com, dat knaagt aan een mens

Toen mijn relatie met een Amerikaan afgelopen zomer op de klippen liep, had ik plots nog een reden minder om hier te blijven. In september ging ik naar België voor het huwelijk van een jeugdvriendin en het viel me op hoe mijn vrienden daar veel relaxter leken dan in Amerika. Geen zorgen over gezondheidsverzekering, scholing of kinderopvang... Ik had het gevoel dat we over ‘de dingen des levens’ konden spreken. In de VS is het fantastisch leven als je massa’s geld hebt. In België kun je ook goed leven met wat minder. Dat vond ik plots heel aantrekkelijk. Mijn familie kunnen zien wanneer ik wil, leek me ook wel wat, na vijftien jaar van langeafstandsliefde.

Mijn winkel wordt hoogstwaarschijnlijk overgenomen door mijn klanten. Een collectief van regulars die zo snel mogelijk weer hun koffie, croissant en bijbehorende babbel terug willen.

Kunnen loslaten, vooruitkijken... daar ben ik altijd best goed in geweest. Maar om de een of andere reden is dat deze keer wat moeilijker. Ik kijk ernaar uit om deze zomer op vakantie te gaan naar Bellport en eens de tijd te hebben om zelf naar het strand te gaan, te zeilen en te aperitieven. En om voor het eerst te betalen voor mijn kopje koffie, hopelijk nog steeds geserveerd door een vriendelijke dreamer.