Blackwave.: “We zouden stoppen met studeren als onze muziek aansloeg. Na een paar weken was het al zover”

Niet alleen live is blackwave. uitgegroeid van klein visje tot big deal, ook de singles boeren goed, zelfs over de landsgrenzen heen. 'Swangin'' klom tot nummer 1 op de Hype Machine-hitlijst. 'Whasgood?!' werd opgepikt door Billboard en dankzij 'Elusive' – een lang leven op de radio én miljoenen streams op Spotify – weten ze wat het is om een Echte Hit te hebben. 

Willem Ardui: “We hadden nooit kunnen inschatten wat dat nummer zou teweegbrengen. We waren al een hele tijd op hetzelfde tempo bezig, maar plots was er een enorme stroomversnelling.”

Jean Atohoun: “Bert, onze manager, belde ons op: 'Congratulations boys, jullie zijn de Hotshot op StuBru!' (grijnst)”

Jean, jij was net begonnen met deeltijds Engels te studeren aan de Universiteit Antwerpen en Willem had voor filosofie gekozen. Is daar nog iets van in huis gekomen?

Atohoun: “Helemaal niks! (lacht luid)”

Ardui: “Het was naïef om te denken dat we tijd zouden hebben voor die studies. Goed, we waren eraan begonnen met het idee: 'Als blackwave. aanslaat, stoppen we ermee.' Maar we hadden niet gedacht dat het al na een paar weken zover zou zijn (lacht).”

Kunnen jullie leven van blackwave.?

Atohoun: “Ik kan er mijn huishuur nog niet mee betalen.”

Ardui: “Voorlopig is het meer overleven. Maar dat lukt wel. We moeten gewoon onze centen op de juiste manier beheren, in onszelf investeren en niet proberen om snel-snel rijk te worden. Ik maak mij er niet druk in: als we op dit elan doorgaan, komt het goed.

“In het begin vroeg iedereen: 'Zou je wel voor een carrière in de muziek gaan? Héél weinig mensen halen het!' Dan dachten wij altijd: wij willen bij die 'héél weinig mensen' horen.”

Hebben jullie 'Elusive' intussen al overtroffen?

Ardui: “Ik denk het niet, maar we hebben het ook nog niet geprobeerd.”

Atohoun: “'Swangin'', dat we een paar maanden na 'Elusive' uitbrachten, deed het statistisch gezien veel minder goed. Daar had ik het wel moeilijk mee, want we zaten op een wolk en dachten: alles wat we droppen, zal ontploffen! Het was goed dat ik weer even met de voetjes op de grond werd gezet, maar ik wist even niet meer hoe ik aan een nummer moest beginnen.”

Ardui: “Het gevaar bestaat dat je begint te geloven dat de cijfers de waarheid in pacht hebben, dat 'Elusive' écht vijf keer beter is dan 'Swangin’’ en dat er in die hit een succesformule te vinden valt.”

Atohoun: “Ik ging te veel nadenken over waaróm ‘Elusive’ een hit was geworden. Het is nogal poëtisch, en dat wilde ik opnieuw proberen. Maar als je krampachtig een hit wil overtreffen, kom je uit bij een slechtere versie ervan. Je moet ervoor zorgen dat je verse ideeën blijft vinden.”

Heeft het succes jullie overvallen?

Ardui: “Dit zal wel raar klinken, maar op een bepaalde manier voelt het heel normaal aan. Waarmee ik niet wil zeggen dat we een uitverkochte AB vanzelfsprekend vinden, of dat we zomaar verwáchten dat we al die kansen krijgen. Maar het zit in ons bloed. Alles wat we nu doen, deden we altijd al in ons hoofd.”

Atohoun: “Het is zo snel gegaan dat we het snel gewend zijn geworden. Couleur Café, aan het begin van het festivalseizoen, was onze grootste show tot dan toe, en daar moesten we even aan wennen. Maar sindsdien zijn we helemaal vertrokken.”

Couleur Café leek een kantelpunt. Daarvoor was het live eerder leuk en veelbelovend, jullie stonden altijd in gewone kleren te rappen, soms zichtbaar nerveus. Maar daar hadden jullie opeens blinkende overalls aan, en brachten jullie een groots opgezette show.

Ardui: “We hebben ons daar voor het eerst op een andere manier kunnen amuseren. We hadden het idee omarmd dat we rock stars waren, of zo (lacht). Op het podium stappen met coole kleren geeft je meteen het gevoel dat je een show kunt killen. Terwijl we daarvoor nog opkwamen met... (denkt na) niet twijfel, maar toch zonder dat topgevoel van 'We dóén dat hier wel even!'

“Was het niet De Standaard die ons de best geklede band van Couleur Café noemde? Het heeft gewerkt! (lacht)”

Atohoun: “Vroeger kon ik er niet van genieten omdat ik de hele tijd dacht: er mag zeker niks fout lopen! Op Rock Werchter was het ook weer even zo. Die show was zodanig huge dat we het vooral niet wilden verknallen. Intussen voelen we ons veel losser en vrijer op een podium.”

Tegenwoordig wonen jullie zelfs in hetzelfde huis, de band zit twee huizen verder. Is dat niet van het goede te veel?

Atohoun: “Dat valt mee. Iedereen heeft zijn eigen ruimte, waardoor het nooit verstikkend wordt. En het is praktisch: als we naar een show gaan, dan moet het busje maar voor één deur stoppen. Wat een tijdswinst! (lacht)”

En goed voor het milieu.

Ardui: “Nu je erover begint: gisteren vertelde men ons dat onze show in de AB één van de zuinigste was qua stroomverbruik sinds de start van de metingen in 2004. We hebben een heel eigen lichtshow mee, en die bestaat integraal uit ledlampen, die bijna niks verbruiken. Ik vind dat wel cool. En het is niet alleen ecologisch interessant, want op die manier moeten wij voor een mooie show toch niet te veel geld vragen, wat het makkelijker maakt om ons te boeken.”

Wat onthouden jullie verder van het hiphopjaar 2018?

Ardui: “Dat de Soundcloud-scene helemaal is ontploft, met superstars als XXXTentacion, Ski Mask The Slump God, Juice WRLD... Wij houden enorm van die sound, zeker van de punkattitude die erin verscholen zit, de achteloosheid, het wilde. Hun houding is: fuck alle muzikaal-technische regels! Het is niet goed gemixt, en hun microfoons zijn brak, maar er zit léven in.”

Atohoun: “Dat moeten wij nog meer opzoeken in onze muziek. Wij moeten vaker dingen durven doen die we nog nooit hebben gedaan.”

Ardui: “En we mogen niet te lang stilstaan bij 'hoe het moet'.”

Soundcloud-rap is voor de oudere generatie een brug of vijf te ver. Snappen jullie ouders jullie muziek?

Atohoun: “De mijne wel, sinds blackwave. Het is veel beter dan alles wat ik ervoor deed, er zit een boodschap in, het plaatje klopt. Ik snap wel dat ze mijn brakke boom bap van daarvoor niet ten volle konden appreciëren (lacht).”

Ardui: “Ik heb gisteren een workshop gegeven in Trix over productie. Last minute had ik mijn ouders een bericht gestuurd: 'Als je geïnteresseerd bent, kom gerust af!' Dat deden ze en achteraf waren ze omvergeblazen: 'Dát heb jij dus al die jaren op je laptop gedaan! Wauw!' Vond ik enorm fijn.”

Willem, jij bent begonnen als producer, maar gaandeweg heb je ook serieus moeten leren rappen.

Ardui: (knikt) “Dat i altijd een vreemde uitdaging geweest, zeker omdat het in het Engels moest. Soms voelde ik mij er niet gemakkelijk bij. Als ik mezelf hoor op de ep, denk ik soms nog: dit kunnen mensen toch niet goed vinden? Van de meeste teksten ben ik tevreden, maar mijn stem? Ik weet niet of ik er zelf graag naar zou luisteren (lachje). Dat maakt ook wel dat ik mezelf push om beter te worden.”

Coachella

Een blanke die rapt, het blijft – een eenzame Eminem niet te na gesproken – voor kriebels zorgen. Het is een compliment dat jij er wel mee wegkomt.

Ardui: “Ik denk dat je vooral je eigen stem moet blijven gebruiken. Velen vervallen in nadoen.”

Atohoun: “Stay true to yourself.”

Ardui: “Ik zal nooit een gangsta rapper zijn. Zo had ik ook lyrics voor mezelf geschreven op 'GoodEnough', maar het lukte niet. Op den duur had ik door dat de beat gewoon niet voor mij was: alles wat ik deed, klonk vreemd. Dus voor dat nummer heb ik me op de productie toegelegd en verder liet ik Jean zijn ding doen, samen met Wesley Franklin. Als het niet werkt, dan werkt het niet.”

Willem, wat is Jeans grootste kwaliteit als rapper?

Ardui: “Zijn veelzijdigheid. Hij kan aan de slag met de beats van 'Elusive' én 'Swangin'' én 'Whasgood?!' én 'GoodEnough'. Telkens verzint hij iets dat perfect past, hij is nooit bang om uit zijn comfortzone te treden. Handig voor mij, want dat betekent dat ik heel vrij ben in mijn productie.”

Wat is het mooiste compliment dat jullie al kregen?

Atohoun: “Ik las ergens een vergelijking met The Roots: pretty epic (grijnst).”

Ardui: “Bij onze show in Londen was er weinig volk, misschien 40 man. Maar die 40 mensen kwamen achteraf wel één voor één zeggen hoe nice ze het vonden. En ze hadden mooie woorden voor onze teksten. Dat is het mooiste compliment, omdat zij als native speakers, in tegenstelling tot een Vlaams publiek, naar élk woord luisteren.”

Atohoun: “Dat is iets waar we ons altijd vragen bij hadden gesteld: 'Als we in Amerika of Engeland optreden, vallen we dan door de mand?' Blijkt dus van niet (lacht).”

Als je op het podium komt en je ziet 40 man staan, laat je dan nooit even het kopje hangen?

Atohoun: “Vroeger wel. Niet omdat het een teleurstelling was om weinig volk te zien, wel omdat ik geloofde: hoe meer volk, hoe meer energie. Nu niet meer: die 40 mensen in een club moet je even hard kunnen overtuigen als de 10.000 man in een Rock Werchter-tent.”

Ardui: “En als het lukt, dan vertellen die mensen het tegen hun vrienden en dan staat er volgende keer 80 man. En als dat zo een paar keer verdubbelt... Dat is nu onze insteek voor het buitenland. We vertrekken binnenkort op een kleine Europese tour. Zelfs als er daar maar tien man komt opdagen, dan moeten we die tien man plátspelen.”

Alle dromen die jullie hadden – optreden op Pukkelpop, Werchter en in de AB – zijn in ijltempo in vervulling gegaan. Zijn er al nieuwe in de plaats gekomen?

Atohoun: “Eerst is er onze debuutplaat, waarover we allebei tevreden moeten zijn – niet simpel (lachje). En ten tweede moeten we nog stappen zetten op internationaal vlak. Voor mij is dé droom nog altijd: spelen op een equivalent van Pukkelpop of Werchter in het buitenland. Vroeger zei ik altijd Coachella, maar ik ben bereid om me soepel op te stellen (lacht).”

Ardui: “Er zijn ook nog grotere zalen dan de AB in België, hè.”

Atohoun: “We zijn goed op weg om twee Roma's uit te verkopen. Als we dat nog eens verdubbelen, komen we aardig in de buurt van een Lotto Arena. En daarnaast staat een nóg grotere zaal (grijnst).”

Voor een stel perfectionisten moet de druk héél hoog liggen om een langverwachte debuutplaat uit te brengen. Met ep's kun je nog wat experimenteren, maar een plaat moet er stáán, die is voor de eeuwigheid.

Ardui: “Eerlijk: ik ben daar héél veel mee bezig – dagelijks, de hele dag lang – en Jean ook. De algemene vibe van wat de plaat moet zijn, verandert nog voortdurend. We zijn ons ervan bewust dat het top moet zijn. Maar tegelijk mogen we er ook niet té hard over nadenken, want dan klinkt het te geforceerd. Je merkt het: we zijn er nog niet (lachje).

“Ik denk dat het goed is dat we onze tijd nemen. Het is de eerste keer dat we zoiets doen – ook met vorige projecten hebben we nooit een plaat gemaakt – en we doen het alléén, van schrijven tot productie.”

Hoe ver staan jullie eigenlijk? Plak er eens een percentage op?

Atohoun: “Het hééft al op 90 procent gestaan (lacht). Maar nu gok ik eerder op 50. Voor de zomer waren we er bijna, maar toen is er zoveel gebeurd... We maakten niet alleen veel mee, we hadden ook een aantal nieuwe tracks klaar die, wat mij betreft, op een veel hoger niveau stonden dan wat we al hadden. De nummers die eerst op de plaat zouden komen, hebben we laten vallen. Misschien duiken ze ooit nog op in een collectie B-kantjes of op een ep.”

Ardui: “De ideeën en de tracks zijn er. Maar het is de afwerking die de meeste tijd in beslag neemt. Het zal nog even duren voor de plaat in de winkel ligt. Ik wil er geen datum op plakken, maar ik beloof dat het zéker 2019 wordt.”

Jullie zijn een moderne band: geboren op internet en bekend geworden met singles. Maar in tegenstelling tot veel moderne bands vinden jullie een plaat nog altijd essentieel. Waarom?

Ardui: “Ik ben ervan overtuigd dat een plaat deuren kan openen in het buitenland, als visitekaartje.

“En een paar singles, wat ben je daarmee? Een plaat is the next level, ook in eigen land. Als we kunnen bevestigen, is dat volgens mij een teken dat we een rol zullen spelen in het Belgische muzieklandschap van de komende jaren.

“We zien wel. Ook al maken we nu de beste plaat die we kunnen maken, dan is onze eerstvolgende gedachte nog altijd: 'What's next?'”

Atohoun: “Dat typeert ons. Het moet altijd beter.”

Willem, je hebt mij eens verteld dat je lievelingsplaten Voodoo van D'Angelo en Because the Internet van Childish Gambino zijn. Kunnen jullie dat niveau halen?

Atohoun: “Ik denk wel dat het uit mij te krijgen is. Maar ik ben er nog lang niet.”

Ardui: “Die platen zijn perfect voor mij. Maar Childish Gambino zal waarschijnlijk zeggen dat Because the Internet bij lange niet zo goed is als de platen van zíjn helden en D'Angelo zal mijmeren over Prince. Ik hou van onze muziek, maar ik ben geen fan. Ik kan er dus niet met die oren naar luisteren. Maar misschien kan ik wel iets maken wat voor andere mensen even belangrijk is als de muziek van mijn helden voor mij is.”

Rappers, zeker Amerikanen, zijn minder omzichtig. Toen ik onlangs met Denzel Curry sprak, zei die vlakaf: 'Ik word de beste aller tijden, dat staat vast.'

Ardui: “Ik begrijp wat zulke gasten willen zeggen. Soms denk ik ook van mezelf: een betere tekst kún je toch niet schrijven? Je bent zo obsessief bezig met je eigen werk dat je alle links hoort, alle verwijzingen... Maar iemand anders hoort dat niet. Als Denzel Curry je nummer voor nummer zou uitleggen wat er allemaal in zijn muziek schuilt, dan denk je achteraf wellicht ook: 'Wat een meesterwerk!'”

Voor gasten die geïnspireerd zijn door D'Angelo en Kendrick Lamar hoor ik voorlopig weinig sociale kritiek en protest in jullie nummers.

Ardui: “Zoiets moet vooral oprecht gebeuren. Je mag dat niet forceren.”

Atohoun: “Het is niet omdat iets in het nieuws komt, dat je er een track over móét maken.”

Ardui: “Soms zijn de issues waarover het gaat ook gewoon zo complex dat je als 21-jarige al snel denkt: wat heb ik hier in godsnaam over te zeggen? Het moet relevant zijn. 'Hands Up!' vertrok vanuit iets heel persoonlijks. En 'GoodEnough' is een soort commentaar op de muziekindustrie die er ook alleen maar is gekomen omdat we persoonlijk beledigd waren.”

Waardoor waren jullie beledigd?

Atohoun: (fijntjes) “Een Humo-review.”

Ardui: “Iemand in Humo recenseerde ons concert in de Vooruit in mei en focuste aldoor op het feit dat we, volgens hem, niet street genoeg waren. Daardoor zijn we beginnen te denken: waar komt die vreemde fascinatie voor the hood en ghetto-onderwerpen vandaan? Zo zijn wij niet! Waarom wil je als blanke man van middelbare leeftijd die naar een hiphopoptreden gaat, per se dát zien op het podium? Uit die gevoelens van frustratie hebben we een nummer gepuurd.”

Ik onthoud: 'GoodEnough' is er gekomen dankzij Humo.

Ardui: (lacht) “Welja. We zullen bellen als we nog eens inspiratie nodig hebben.”

Tot dan!

_©Humo