“Die Eregalerij, en dan net vijftig worden... Ik dacht: Ik ben precies dood. (lacht) Natuurlijk ben ik blij, maar ik heb in mijn carrière niet méér genoten van de succesvolle momenten dan van de mindere periodes. Sterker, als je succes hebt, appreciëren mensen je vooral omdát je succes hebt. Ik heb de indruk dat ik vandaag meer appreciatie krijg voor wat ik echt doe.”

Axelle Red excuseert zich in één adem voor haar slaapoogjes. We treffen elkaar in haar kantoor in ­Linkebeek, de dag na het gala van de Eregalerij in Oostende. Ze is tot in de vroege uurtjes aangeklampt. Mensen wilden een selfie met haar, of haar proficiat wensen. Ook een hoop oude bekenden waren na jaren speciaal voor haar komen opdraven.

Raak je de bekendheid nooit beu?

“Ik zit eigenlijk niet op die bekendheid te wachten, nee. Ik vind ze verschrikkelijk. De mensen denken mij te kennen, maar dat is niet zo. Ik had een poetsvrouw die bij haar eerste bezoek een Bijbel bij had. Ze klampte die stevig vast en zei: Mijn man wil eigenlijk niet dat ik hier werk, hij denkt dat het er hier losbandig aan toe gaat.”

Die bekendheid leidt wel tot aandacht voor je nieuwe plaat.

“Dat besef ik. Het is niet genoeg om dat album enkel voor mezelf te maken. Nee, je wilt dat graag delen. Dat is menselijk, niet? Een kind maakt een tekening en wil die tonen. En ze aan de ijskast hangen.”

Je werd onlangs vijftig. Heb je een traantje gelaten?

“Op voorhand wel. Ik wou niet vieren. Maar op mijn verjaardag besefte ik: ik wil nóg eens zo lang leven. Als je dat al klagend moet doen, kan je beter stoppen. En dan zie ik mijn drie dochters zeuren: Ik ben verdikt, ik heb een puist, ik ben lelijk. Dan denk ik: kinderen, het wordt alleen maar erger. Er zal altijd wel iets zijn. Als je dat beseft, ben je gelukkiger.”

Wat is jouw sleutel tot waardig ouder worden?

“Verwonderd kunnen blijven. Dat houdt het leven boeiend. En cosmetisch een handje helpen, ik ben daar niet tegen. Het moet er alleen natuurlijk blijven uitzien. Kijk naar actrice Jane Fonda. Die is intussen tachtig, maar straalt nog steeds jeugdigheid uit.”

Ben je door de jaren heen erg veranderd?

“Ik ben minder angstig geworden, en dankbaarder. Als ik mijn jonge zelve zou tegenkomen, zou ik zeggen: Het is allemaal niet zo erg. Wil niet te veel, wees niet te veeleisend. Nu besef ik dat het perfecte geluk niet ­bestaat. En als je daar te hard naar streeft, moet je een prijs betalen. Bij mij was dat enorme stress, mijn ­lichaam heeft daar erg onder geleden.”

“Ik kan nog altijd kwaad zijn, maar dat gaat de jongste tijd sneller voorbij. Ik ben van nature positief en wil ­altijd die fun factor houden. Dat is de reden dat ik graag wijn drink, ook al voel ik me de dag erop altijd ­afschuwelijk. (lacht) Lachen is belangrijk. (denkt na) Weet je, mijn ouders zijn gescheiden. Op een zeker moment waren zij geen koppel meer, maar ze hebben toch nog jaren samengewoond. Ze maakten tijdens die periode al eens ruzie, maar eigenlijk lachten wij veel. Moppen, en zo. Moppen zijn voor mij pure filosofie.”

Vertel er eens een.

“Een man denkt dat hij een worm is en wordt opgenomen in een gesticht. Hij krijgt therapie en na een maand moet hij voor een commissie verschijnen. Bent u genezen?, vragen ze. Ik ben een worm, zegt hij. Blijft u maar binnen dan. Na een jaar therapie: Bent u genezen? Zegt die man: Ik ben een mens, geen worm. Dus mag hij naar huis. Hij gaat buiten en tien seconden ­later bonkt hij weer op de deur. Doe open, er zijn hier kippen! De portier fronst: Maar meneer, u bent toch een mens, geen worm? Antwoordt die man: Ja, dat weet ik, maar dat weten die kippen niet.”

Ha, ik vind hem grappig.

“Dat is toch helemaal wat het leven is? Jij weet wel wat je bent, maar je moet het nog kunnen toepassen en de ander kunnen overtuigen. Wat ben je ermee als je een leeuwin bent, maar iedereen vindt jou een aap.”

Geef je jouw kinderen elke dag een levensles mee?

“Mijn kinderen zeggen zelf: Mama, jij weet niet hoe het voelt als je niet populair bent, als mensen níet weten wie je bent. En dus posten ze foto’s op Facebook, of berichtjes op Instagram. Maar tot hoever moet die stress gaan? Ik vind dat moeilijk. Kijk hoe krampachtig we bezig zijn met likes verzamelen. Iedereen wil vandaag een ster zijn, maar ergens begrijp ik dat wel. We wonen nu eenmaal in een maatschappij, niet op onszelf. Je moet al heel sterk zijn om te zeggen: Iedereen mag denken dat ik een aap ben, ik weet dat ik een leeuwin ben. Je hebt die bevestiging nodig.”

Ben je een bezorgde moeder?

“Ja, ik leef niet alleen mijn eigen leven, maar ook dat van mijn drie dochters. Maar ik ben meer zen geworden. Toen ik de eerste keer naar Azië ging, vergat ik mijn fototoestel in een bar. Ik werd zenuwachtig. En mij maar opwinden. Tot de man naast mij kalm zei: Waarom wind je je op? Je wéét niet of het weg is. Wacht eerst af, en dan heb je nog alle tijd om je op te winden. Dat was zó juist. Ik kan dat vandaag meer toepassen. En zelfs al was ik dat toestel kwijt, dan nog. Dus zeg ik tegen mijn kinderen: De kunst is niet om niet te vallen, wel om snel weer te kunnen opstaan.”

Ben je ook veeleisend voor hen?

“Ik was lang te veeleisend. Ik wou dat ze allerhande activiteiten deden. Dan kunnen ze veel en hebben ze meer kans om succesrijk te worden, vond ik. Maar ik denk dat het hen vooral gestresseerd heeft.”

Is die positiviteit de reden dat we je maar één seizoen zagen als jurylid van ‘The Voice’? Want je kreeg er vaak van langs op sociale media.

“Ik vond dat heel fijn, maar ik was naïef door te denken dat ik die mensen iets zou kunnen bijleren. En ik had inderdaad moeite met die gefrustreerde lafaards die me viseerden en hun gal spuwden online. In de mindfulness is het uitgangspunt: als je echt gelukkig wilt zijn, moet je alle slechte mensen en slechte vibes uit de weg gaan. Ik kan dat vrij goed, maar daar ging dat niet.”

Hoe zit het met de #MeToo-verhalen in de muziekwereld?

“Ik heb dat meegemaakt. Ik ben niet verkracht ­geweest, maar het had gerust kunnen gebeuren. Daar zat ik dan, in een geluidsdichte opname­studio. Helemaal afgesloten, met een vreemde, ­dominante man die me chanteerde. Op een bepaald moment heb ik duidelijk stop gezegd, maar dat heeft me mijn contract in Engeland gekost. Bij een belangrijk label. Dus ja, stop zeggen was moeilijk. Pas toen ben ik naar Frankrijk gegaan. Maar er zijn net zo goed vrouwen die hun macht misbruiken.”

Is de mentaliteit aan het keren?

“We zijn er nog niet, er is nog steeds ongelijkheid. Mannelijke programmatoren die voor 98 procent mannelijke artiesten inplannen, bijvoorbeeld. Dat is niet altijd seksueel, maar wel seksistisch. Of ­andere verwachtingspatronen. Een mannelijke ­artiest mag bij wijze van spreken niet op zijn hoes staan, bij een vrouw vinden ze dat net leuk. Zeker als ze er goed uitziet. Maar we moeten zien dat we niet in extremen vervallen.”

Een man moet vooral blijven flirten, dus.

“Inderdaad. Ik vind het spijtig als mannen bang worden om een vrouw te versieren op café, of om een complimentje te geven. Als iemand naar mij fluit op straat, word ik daar goedgezind van. Ik zeg zelfs “hallo” terug. Want er zal een tijd komen dat ze niet meer zullen fluiten naar mij. (lacht) We moeten ons gezond verstand gebruiken.”

Ben je veel bezig met maatschappelijke thema’s?

“Ook dierenrechten raken me meer en meer. Hoe we ons boven die dieren zetten, waar halen wij die arrogantie vandaan? Wij zijn toch niet beter? Maar dat besef komt, je ziet dat mensen het tegenwoordig anders willen. We leren eindelijk dat onze vrijheden samenhangen met verantwoordelijkheid.”

Pas je jouw eigen leven daaraan aan?

“Ik probeer dat. Maar ik ben daar op een gegeven moment zo ver in gegaan... Dan word je een asceet en jaag je iedereen weg. Het is sowieso niet makkelijk om heel consequent te zijn. Wij wonen bijvoorbeeld in een boerderij, hebben dieren en eten ons eigen vlees. Bewust niet al te veel, maar we eten het wel. Dus moet er om de zoveel tijd een koe ­worden geslacht. Die moet naar het slachthuis, maar dat vind ik verschrikkelijk. Want daar zijn ze niet correct met dat beest. Maar we mogen het niet thuis slachten, want dat is illegaal. En helemaal geen dierlijke producten eten, ik weet niet of ik daaraan toe ben. Ik voel mij niet even gezond met kikkererwten.”

En kleren vanuit Bangladesh, met de vingerafdrukken nog op van de kindjes die ze maakten?

“Ik probeer te letten op wat ik draag. Maar soms kan ik goedkoop iets tof kopen, en dan ben ik heel blij. Dus ik ben dan niet 100 procent juist bezig.”

Heeft je werk als ambassadrice voor Unicef je de ogen meer geopend?

“Dat is verrijkend, maar de miserie op die reizen blijft aan je kleven. Dat onrecht maakt je machteloos. Die mensen ginder vragen soms: Wat ga je voor mij doen? Dan zeg ik: Wel,ik ga daarover ­praten. Dan zeggen zij: Jaja, maar wat ga je voor míj doen. Want ik blijf hier. Dat is heel confron­terend.”

Moeten we jou later zo herinneren, als een empathisch iemand?

“Dat ik van het leven hield. Harmonie, dat is het beste wat we kunnen nastreven in deze wereld. Dat is in de muziek ook zo. Als de harmonie uit het lied is, is het lied weg.”