dS Weekblad brengt zaterdag een portret van Pieter De Crem. Hieronder leest u alvast een voorproefje.

In de goed gevulde raadzaal van het imposante gemeentehuis van Aalter hangt er op woensdagavond 11 oktober 2017 geschiedenis in de lucht. De gemeenteraad keurt de fusie met buurgemeente Knesselare goed.

‘We worden de op één na grootste gemeente in Vlaanderen, de grootste in Oost-Vlaanderen!’ Pieter De Crem glundert die avond. Hij lijkt de switch al te hebben gemaakt, zijn afscheid van de Wetstraat voorbereid. Lokaal stond hij sinds zijn aantreden in 1994 nooit sterker. Maar zo blij de burgervader, zo bezwaard is de CD&V’er. Die gespletenheid kenmerkt hem, je ziet ze ook weerspiegeld in de electorale curve: De Crem wint al 25 jaar, de partij verliest al even lang.

Daar in Aalter, nu dik een jaar geleden, bezwaren de peilingen voor zijn partij hem zeer. Sinds N-VA de lead van CD&V heeft overgenomen, ziet hij het van kwaad naar erger evolueren.

‘Waar zijn we toch mee bezig?’ Hij schudt het immer perfect gecoiffeerde hoofd. ‘We zitten niet goed. Niet qua casting van het politiek personeel, niet qua positionering. CD&V moet altijd pál op het centrum zitten. Soms een beetje centrumlinks, maar nooit altíjd centrumlinks. Op alle maatschappelijke thema’s reageren we reflexief. We durven niet door te duwen op normen en waarden, rechten en plichten. 2019 wordt faliekant, als het zo doorgaat.’

Zijn oranje hart bloedt, maar hij zit ver van de knoppen, zowel in de partij als in de Wetstraat, en hij lijkt er zich op in te stellen dat dat zo zal blijven. Het beste ligt achter hem. Zijn zeven vetste jaren waren die van 2007 tot 2014, als minister van Defensie gedurende liefst vijf regeringen (Verhofstadt III, Leterme I, Van Rompuy, Leterme II, Di Rupo). Op die post oogst hij lof bij vriend en vijand in binnen- en buitenland. Zijn ster rijst dermate dat zijn naam in 2013 rondzoemt als opvolger van Anders Fogh Rasmussen aan het hoofd van de Navo.

Maar dat feest gaat niet door en na de verkiezingen van 2014 krimpt zijn invloedssfeer van de trans-Atlantische ruimte terug tot Aalter. Ook in de partij speelt hij amper nog mee. Een lijn naar het topkader (Wouter Beke, Kris Peeters, Hilde Crevits) heeft hij niet, in de fractie hoort men hem zelden. Of het is om te mopperen over de te linkse koers.

‘In het begin wilde hij geen kwaad woord horen over Donald Trump’, zegt een ingewijde. ‘En bij elke tussenkomst klopte hij op de nagel van migratie en veiligheid. Doe maar hoor, zei hij dan cynisch, het volk denkt er anders over, maar doe vooral.’

Jeuken

Eind november 2018 kondigt De Crem zelf zijn afscheid van de nationale politiek aan. Hij doet dat een week nadat de Algemene Vergadering van CD&V het gros van zijn lijsttrekkers voor 26 mei 2019 heeft voorgesteld. Opvallend, de plaats bovenaan op de Oost-Vlaamse Kamerlijst, al ettelijke verkiezingen op rij zijn plaats, is op dat moment nog blanco.

Een schokgolf veroorzaakt zijn afscheid van de Wetstraat niet, het vult amper een krantenkolom. Alsof ook de buitenwacht dacht dat De Crem al weg wás. Tegenover lokale journalisten klinkt hij zeer definitief over zijn vertrek. ‘Of ik ooit nog andere dingen ga doen dan burgemeester van Aalter zijn? In de politiek “wellicht” niet. Buiten de politiek voel ik mij goed van lijf en leden. Wanneer iemand een beroep wil doen op mij, zal ik dat zeker in overweging nemen. Maar dat zal niet meer met nationale politieke zichtbaarheid te maken hebben.’

Maar zie, nog geen veertien dagen later is hij minister van Binnenlandse Zaken en Veiligheid, ter vervanging van Jan Jambon (N-VA). Er zijn weinig federale portefeuilles die méér zichtbaar zijn.

Zaterdag in dS Weekblad leest u hoe CD&V met Pieter De Crem de weegschaal opnieuw in balans probeert te brengen. ‘De manier waarop CD&V zich distantieerde van het klimaatprotest, wijst erop dat ze volop de competitie met N-VA aangaat’.