Coely Mbueno begint zich steeds meer als stijlicoon op te werpen - naar de classy, oversized blazer waarmee ze het podium beklom zullen ook Oscar & The Wolf en Bazart verlekkerd gekeken hebben. Maar met elk optreden lijkt ze ook de andere aspecten van haar show meer te verfijnen: wat rapte ze scherp, wat zong ze doorleefd, en wat bespeelde ze het publiek feilloos.

Openen deed Coely met ‘Different waters’, een euforische gospel-rap die ons altijd een beetje doet denken aan Beyoncés ‘Freedom’ - geen referentie om lichtzinnig mee om te springen. Nadien was het variatie troef: de zonnige hiphop van ‘My Tomorrow’, de crashende drum-n-bass van ‘Can’t get away’ en de G-funk à la flamande van ‘Regulator’ schudde ze met evenveel gemak uit haar mouw.

Dat Coely slaagt in die Spotify-playlist aan verschillende vibes en genres, is ook omdat ze investeert in haar geluid. Voor haar geen goedkope show met enkel een DJ in haar rug: Mbueno neemt nog twee gitaristen, een drummer en twee gastvocalisten mee op sleeptouw. Yann Gaudeuille blijkt de ideale sparringpartner voor Coely’s zangpartijen, rapper Dvtch Norris lijkt hier nog harder te werken dan tijdens zijn eigen shows: bij zijn eigen ‘Toothpick’ sprong hij zo hard dat zelfs zijn eigen broek ervan af zakte.

Coely bewees zo dat ze terecht headliner was op een Pukkelpop-openingsdag met nog zeven andere Belgische artiesten: ze leverde de beste show van eigen bodem die we deze zomer al zagen, met een jubelend ‘Celebrate’ als uitroepteken. Coely’s carrière kende een erg lange aanloop, maar lijkt stilaan voorgoed op de rails. En óf ze dus wat te vieren had.