Olivia Rodrigo in het Sportpaleis: een van plezier en goesting uit elkaar spattende, bloedgeile róckshow ★★★★☆

Twee jaar geleden, in Vorst Nationaal, zette Olivia haar grootste hit ‘Driver’s license’ zomaar als derde nummer in haar setlist – achteloos, alsof het niet het triomferende, alles finaal kapot spelende bisnummer hoorde te zijn. Ze had het vertrouwen van een gerodeerde ster die wist dat ze te allen tijde toch nog vijftien andere kleppers uit haar mouw kon schudden. Vanavond was van hetzelfde laken een hotpants. Olivia huppelde in een zilveren topje het podium op en jaagde er meteen ‘Bad idea right?’, ‘Ballad of a homeschooled girl’, ‘Vampire’,‘Traitor’ én ‘Driver’s license’ door, met de stalen ballen van een pokerspeler die meteen al haar troeven op tafel legt, maar wéét dat ze toch zal winnen.

Toch, toegegeven, verliep het begin een beetje stroef. Het is niet dat Rodrigo, dansend en springend, naast de toon zat, maar misschien viel ze wél uit het ritme. ‘Bad idea right?’ kwam er met horten en stoten uit, ‘Vampire’ was niet zo verpletterend als ik had verwacht, en in ‘Ballad’ liet ze wel héél veel van haar beste oneliners (‘every guy I like is gay!’) voor rekening van het publiek, dat zich overigens tot doel leek te hebben gesteld om het decibelrecord van haar vorige passage aan gruzelementen te gillen. Rodrigo, daarentegen, begon wat stil.

Snel werd het beter, secuurder, potiger. Ze raakte steeds meer op de golflengte van haar vrolijk rockende, louter uit vrouwelijke en non-binaire artiesten bestaande band. Het kantelpunt was het met een moddervette knipoog gebrachte ‘Love is embarrassing’, met een geweldige choreografie waarin lachend met armen en benen werd gezwaaid. Ook indrukwekkend: de Busby Berkeley-choreo van ‘Lacy’ én de manier waarop het legertje danseressen zichzelf, in de spiegel kijkend, een klap in het gezicht gaf tijdens ‘Pretty isn’t pretty’.

Voor ‘Logical’ (een onverwacht hoogtepunt) zeeg Olivia neer op de wassende maan die zo-even, samen met een handvol sterren, van het plafond naar beneden was gezakt. Olivia op een stalen maan – krék de iconische filmposter van Peter Bogdanovich’ ‘Paper Moon’! – is waarschijnlijk hét beeld van deze tour.

Zoals een zeemeermin zich liefkozend drapeert op een rots in de branding, zó ging Olivia op Janneke Maan liggen: niet moeilijk dat hij op kinderboekprenten altijd zo minzaam glimlacht. De maan steeg op, droeg haar meters boven de grond, alsof ze had plaatsgenomen in de Droomvlucht van de Efteling, en vloog minutenlang in een lange U-bocht voorbij het publiek. Ze probeerde iedereen in de ogen te kijken, toe te wuiven, te betrekken. “Two plus two equals five / I’m the love of your life”, zong ze haar tienerfans toe, nota bene op een schoolavond: niet moeilijk dat de jeugd almaar amechtiger presteert op wiskundetoetsen.

‘Happier’ en ‘Favorite crime’ vormden samen een prettig kampvuurmoment, maar pas daarna bereikte het optreden zijn grote crescendo. Tijdens de laatste drie nummers – en de al even geweldige bis – bereikte het optreden het torenhoge niveau waar ik na het beluisteren van GUTS (ik blijf het zeggen: topplaat) op gehóópt had.

In ‘The grudge’ liet Olivia haar allerbeste zangstem horen. Daarna – ze had zich snel in een interessant, Dita Von Teese-achtig rood pakje gehesen – begon ze aan het triumviraat ‘Brutal’ - ‘Obsessed’ – ‘All-american bitch’. Daar en dan werd de Guts World Tour plots een stuivende, rinkelende, van plezier en goesting uit elkaar spattende, bloedgeile róckshow. Ze kondigde aan dat haar debuutplaat SOUR (de meest gestreamde plaat van een vrouwelijke artiest ooit op Spotify) exact vandaag haar derde verjaardag vierde. Geen mooier cadeau dan déze versie van ‘Brutal’, denderend als een vliegtuigmotor.

Olivia begon op cimbalen te slaan, bewerkte haar gitaarsnaren met een drumstick en stak de hand met schalkse blik in eigen boezem: “I’m a perfect all-American bitch”, gebruikte ze de originele, niet-gecensureerde tekst van ‘All-american bitch’, “with perfect all-American lips / And perfect all-American tits.” Zélfs met, belangrijker nog, “perfect all-American hits”.

“Een Olivia Rodrigo-optreden”, zo stond op voorhand op een fanforum te lezen, “is als een concert van Blink-182, maar dan met minder ouderwetse muziek en véél minder lelijke venten.” Excuus, maar ik ben wél komen opdagen, met mijn perfect all-Belgian bierbuikje, een dansbeentje dat continu gekieteld werd en een grijns die je de komende dagen niet van mijn gezicht krijgt gebrand.

‘Pretty isn’t pretty’, néé: Olivia Rodrigo is prachtig.