Liesbeth Van Impe: “Kan iemand foto nemen van De Wever die over tapijt rolt van het lachen?”
© Kioni Papadopoulos
Drie maanden. Zo lang heeft de “historische” samenwerking tussen SP.A en Groen in Antwerpen geduurd. Drie maanden waarin beide partijen zoveel blutsen en builen opliepen, dat ze ook apart minder sterk dan voorheen op het politieke strijdtoneel staan. Had burgemeester Bart De Wever (N-VA) het scenario voor deze verkiezingen helemaal zelf geschreven, hij had het niet beter kunnen verzinnen.
Groen heeft het kartel-dat-nooit-zo-mocht-heten er tegen een substantieel deel van de eigen achterban in doorgeduwd. De kans om een progressieve formatie zelf te leiden woog op de historische afkeer voor de “sossen”. Maar van dat geclaimd leiderschap blijft niets over. Wouter Van Besien (Groen) bleef met te kleine emmertjes uitslaande brandjes blussen. De ene keer communiceerde hij te laat, de andere keer te vroeg. Zijn partij mag dan al een tijdje in de winning mood zitten, de voorbije dagen halen de wind uit de zeilen.
Bij SP.A is de ellende zo mogelijk nog groter. Kopstuk Tom Meeuws was kwetsbaar, maar was het enig mogelijke compromis om binnen de Antwerpse afdeling een gewapende vrede in stand te houden tussen kopstukken die elkaar liever de vernieling inrijden dan elkaar iets te gunnen. Toen de voorspelde aanvallen op Meeuws kwamen, lag er geen antwoord klaar. Of het was onvoldoende doorgesproken met Van Besien. Nu de partij, gehavend en beschadigd, weer op eigen benen staat, zijn de problemen zo mogelijk nog groter. Achter de geblutste Meeuws blijven staan, zoals gisterenavond? Hopen dat Jinnih Beels ook blijft als het gewoon weer SP.A is? Of de interne burgeroorlog weer laten oplaaien?
Samen is nooit echt samen geweest. Elk staat weer op eigen benen, wankeler dan voorheen. Kan iemand een foto van De Wever gaan nemen die ergens over een tapijt ligt te rollen van het lachen?
