Oliver Naesen keek zich de ogen uit in Sanremo: “Ik was de enige normale”

De wereldkampioen, de Europese kampioen, de Slovaakse kampioen, de Poolse kampioen, de Sloveense kampioen: ja, er zat heel veel schoon volk samen in de finale van Milaan-Sanremo. Naesen: “Aan de voet zat ik tussen de tiende en vijftiende positie. Ik was daar heel tevreden mee. Mijn ene elleboog raakte Sagan aan, de andere Valverde. Dan weet je dat het oké is. Toen Alaphilippe overnam van Gilbert en Stybar ging het echt superhard. Ik kon aan niks meer denken, ik snakte alleen maar naar de top: ’Waar is die, waar is die?’ Maar toen we bijna boven kwamen, reed ik Matthews en Trentin voorbij: fantastische renners die naar adem zaten te happen. Dan wist ik dat er niet veel volk meer in mijn wiel kon zitten. Uiteindelijk draaide ik als derde op.”

Wie zat er nog in de buurt: Alaphilippe natuurlijk, en Sagan, Valverde, Kwiatkowski, Van Aert en Nibali. “Kampioenen, mannen die grote rondes hebben gewonnen en mannen die massaspurts hebben gewonnen”, rekende Naesen uit. “Er zat geen enkele normale bij, behalve ik. Toen besefte ik: ‘Oké Oli, goed bezig!’ Maar na de top ging het niet meer vooruit. We reden niet rond en de afdaling kon echt sneller, toen kreeg ik weer veel zenuwen.”

Naesen zag een mooie ereplaats bijna uit handen glippen. Even later kwam een groepje met Matthews, Dumoulin, Mohoric en Clarke opnieuw aansluiten, maar daar bleef het bij. Mohoric viel aan, en Trentin, maar die pogingen waren gedoemd om te mislukken. “En dan moest ik kiezen”, zei Naesen. “Welk wiel ging ik nemen? Een luxeprobleem. Sagan had echt wel veel werk opgeknapt in aanloop naar de finish. Ik dacht dat hij zijn spurt misschien al had gereden. Ik zat in het wiel van Alaphilippe en ik dacht: ‘Ik ga hier blijven’. Hij zag er nog zo kwiek uit.”

Naesen spurtte zo naar een knappe, maar ook ondankbare tweede plaats. “Ik mag geen spijt hebben”, vond hij. “De hele dag liep perfect. Ik heb altijd goed geplaatst gezeten, ik heb nooit moeten achtervolgen. In de spurt ging het ook goed: ik zat aan het juiste wiel en ik had plaats om te passeren. Alleen: ik kon niet uit het wiel van Alaphilippe komen. Dat bewijst dat hij de beste was. Hij was uitzonderlijk sterk. Voor mij was hij onklopbaar, hij was op de Poggio ook al de sterkste. Ik heb gedaan wat ik kon.”

“Het is even geleden dat een Belg er zo dicht bij was, dus dat is al iets om trots op te zijn. En het is exceptioneel voor een renner als mij om op een podium te staan van een Monument. Ik mag fier zijn. Tweede worden in Sanremo, dat is iets wat ik ga kunnen vertellen aan mijn kleinkinderen als ik tachtig jaar ben.”