Niet meer bijbetalen voor wie ooit ziek was, maar voor Sofie komt het te laat

Voor Sofie Vannut (28) uit Hasselt komt de maatregel net te laat. “Ik heb vorige week het contract voor de schuldsaldoverzekering bij de aankoop van ons huis getekend. Ik moet een extra premie betalen van 48,53% of 1.420 euro, boven op het basisbedrag. Omdat ik als 3-jarige leukemie heb gehad – iets waar ik niets aan kan doen. Bovendien zeggen de professoren die me behandeld hebben dat ik helemaal genezen ben en geen enkele kans heb op herval. Maar het is natuurlijk een goede maatregel voor de lotgenoten na mij.”

Viceminister en minister van Consumentenzaken Kris Peeters maakte bekend dat hij het ‘recht om vergeten te worden’ gaat inschrijven in het verzekeringsrecht. Dat is al lang een vraag van gewezen kankerpatiënten. De maatregel komt ook tegemoet aan de situatie van mensen met een chronische ziekte die onder controle is, zoals diabetes.

Bij de aankoop van een huis botsten deze mensen tot nog toe op problemen als ze een schuldsaldoverzekering afsluiten. Die verzekert u tegen het risico dat u zou overlijden nog voor u de volledige lening van uw huis hebt afbetaald, zodat uw partner of familie die na uw overlijden niet moet ophoesten.

“Pech”

“Het spreekt voor zich dat ik zo’n lening wilde afsluiten, omdat je de angst toch nooit helemaal opzij kunt zetten”, zegt Greet (42), moeder van twee kinderen, die zestien jaar geleden de ziekte van Hodgkin had. “Een ziekte met een heel goede prognose. Toen alles achter de rug was, waren we klaar voor de volgende stap: een eigen huis bouwen. Voor de schuldsaldoverzekering moest ik een hele vragenlijst invullen. Ik ben daar eerlijk in geweest. Het duurde lang voor ik antwoord kreeg. Toen liet de verzekering me weten dat ik vier jaar lang 2.500 euro aan extra premies zou moeten betalen vanwege die vroegere ziekte, waarvan ik genezen was.”

Daar legde Greet zich niet bij neer. “Ik heb veel andere verzekeringen aangeschreven, heb aangeklopt bij de ombudsdienst van de verzekeringen, klacht ingediend bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen. Iedereen vond het verschrikkelijk, maar er gebeurde niets. Ik had pech, punt.”

“Wat me zo kwaad maakte, was de machteloosheid die ik voelde. Je kunt er niets aan doen, en je kunt er niets tegen beginnen. Gelukkig heb ik bij Ethias dan een eerlijke deal kunnen sluiten. Mijn premie was nog verhoogd, maar het was tenminste meer in verhouding. Alle begrip dat verzekeringsmaatschappijen geen OCMW’s zijn, maar een beetje solidariteit mag toch wel. De nieuwe maatregel is dus prachtig nieuws. Ik hoop dat hij snel werkelijkheid wordt, voor al wie nog in dit geval is. Ik wens het niemand toe.”

Terug naar verleden

Sofie Vannut herinnert zich van haar ziekte eigenlijk alleen de positieve dingen nog: “Ik was net geen 3 jaar. Mijn ouders gingen door de hel, maar ik herinner me de ziekenhuisschool, de speelzaal, de fietsjes waarmee je door de gang mocht rijden als je bloedwaarden goed waren.”

“Ik ben verpleegkundige geworden omdat ik zelf zo goed geholpen ben en iets wilde terugdoen voor andere kinderen. Ik werk nu op dezelfde afdeling waar ik als kind gelegen heb, en dat brengt wel herinneringen terug. Het leert me vooral wat het betekend heeft voor mijn ouders. Voor mij is het allemaal erg lang geleden.”

Reactie kwam hard aan

“Vandaar dat de reactie van de verzekeringsmaatschappij zo hard aankwam. Ze katapulteerde me terug naar mijn verleden. Ze verwijzen in hun brief bovendien naar een onderzoek dat zegt dat ik door de chemo die ik als kind gekregen heb, meer risico dan gemiddeld heb om toch ooit weer kanker te krijgen. Het is natuurlijk vuiligheid die ze in mijn lichaam hebben gepompt, maar ik leef gezond, ik rook niet en ik drink niet. Ik sport veel. Ik denk dus niet dat dit verleden mij, of anderen zoals mij, nog moeten worden aangerekend. Goed dat het in de toekomst niet meer aan de orde zal zijn!’

De nieuwe maatregel spiegelt zich aan het vergelijkbare ‘droit à l’oubli’ dat in Frankrijk al in de verzekeringswetgeving bestaat.