Bij Anderlecht wordt Henry Onyekuru niet op die manier uitgespeeld. Niet door René Weiler en niet door zijn opvolger Hein Vanhaezebrouck. Beide trainers zijn overtuigd van hun systeem en laten niet toe dat de kwaliteit en het type van de voetballers de speelwijze bepaalt. Vandaar dat Onyekuru niet uit de verf komt zoals wij, en ongetwijfeld ook zijn rechtmatige eigenaar Everton, hadden verwacht. Hij speelt tegen zijn natuur.

Vanhaezebrouck speelt met dit Anderlecht nog steeds 3-4-3, maar doet dat met een variant die we in zijn periode bij AA Gent maar zelden zagen. In de beste periode bij de Buffalo’s speelden Kums en Neto naast elkaar als centrale middenvelders, terwijl de flanken met Saief en Foket goed werden bezet. Tegen Club Brugge, en ook zaterdag tegen Moeskroen, koos Vanhaezebrouck voor een ruit op het middenveld met één controlerende middenvelder (Dendoncker), twee spelers er hoger naast (links Trebel, rechts Kums) en eentje in de voorste punt (Hanni of Stanciu). Daardoor ligt er veel meer ruimte op de flanken en op de linkerkant moet Onyekuru daar al het werk opknappen. Onyekuru wordt in deze rol een meer complete voetballer, maar hij rent zich rot, ook naar achteren. Zijn efficiëntie bot af en van de nummertjes waarvoor hij naar Anderlecht werd gehaald, krijgen we nog maar weinig te zien.

Onyekuru zit in een ongelukkige situatie, want Vanhaezebrouck ziet in hem in zijn systeem geen rasechte spits. Het geeft alleen maar aan dat de trainer van Anderlecht zeven weken na zijn aanstelling nog wat zoekende is. In de spelers die hij nu tot zijn beschikking heeft, had hij door zijn ­late aanstelling geen enkele inspraak. Het Anderlecht­bestuur kennende, zal het in de winterstop de portefeuille opentrekken en zeker in overleg met de ­trainer op zoek gaan naar de juiste spelers voor dit systeem. Pas dan mogen we Vanhaezebrouck echt taxeren. En kunnen we Onyekuru echt zien excelleren.