Laatste zusters vertrekken uit klooster: “We dragen de mensen in ons hart”

In het grote kloostergebouw van Heist-Goor tegenover de kerk wisselen het gerinkel van de telefoon en de bel aan de voordeur mekaar onophoudelijk af. Het lijkt of iedereen de zusters persoonlijk nog een laatste keer goeiedag wil komen zeggen. “We moeten nog heel veel inpakken, moeten ons dossier bij de huisarts nog gaan ophalen en nog een paar dingen regelen. Ondertussen is het hier heel druk met mensen die willen langskomen of bellen. Dat is soms veel, maar het doet ons ook wel enorm veel plezier. We hebben hier jarenlang met de mensen van Heist-Goor geleefd en het valt ons nu ook zwaar om afscheid te nemen”, vertelt Oliva, die vroeger les heeft gegeven.

“Het is de bedoeling dat we naar Westmalle gaan verhuizen, waar nog meer zusters van onze congregatie Zusters der Christelijke Scholen van Vorselaar wonen. Daar is ook een rusthuis van ons, waar we ooit terechtkunnen als we minder goed uit de voeten kunnen”, zegt Celine, die altijd in de keuken gewerkt heeft.

De twee zijn nog de laatst overgebleven zusters van Heist-Goor. “Toen we als jonge meisjes in het klooster gingen, waren we met 1500 zusters in de hele congregatie, nu zijn het er nog geen 300 meer en komen er ook geen meer bij”, zegt Oliva. “Ik woon hier nu al achttien jaar in Heist-Goor en in het begin waren we hier met zeven. Twee jaar geleden nog met vijf. Een paar maanden geleden is een zuster nog in het ziekenhuis opgenomen na een ongeluk en ook de anderen zijn ondertussen in een rusthuis. Wij twee zijn nog maar over. Dan is het logisch dat ze het hier laten uitdoven en de gebouwen verder ter beschikking stellen van de school hier naast de deur.”

In november vorig jaar ontsnapten de zusters aan erger toen ze op uitstap wilden naar Kessel-lo en tijdens de rit een ongeval meemaakten. “We waren op weg voor een gezellig samenzijn, maar toen hebben we een ongeval gehad aan de Duracell-rotonde in Begijnendijk. Zuster Els reed en we vonden al dat ze zigzag aan het rijden was. Ze bleek onwel te zijn geworden en aan de rotonde is ze dan rechtdoor gereden. Zij moest naar het ziekenhuis, wij raakten allebei niet gewond”, vertellen Oliva en Celine.

Boterhammen smeren

De zusters van Heist-Goor waren altijd graag gezien in het dorp. Ze hielpen bij de misvieringen en andere parochiale taken. Maar ze waren ook elders actief. “We waren bij Okra aangesloten. En we zijn jarenlang helpers geweest bij toneelkring De Goorse Molenwiek. Op het podium stonden we niet, neen (lacht). Maar we smeerden bijvoorbeeld boterhammen met kaas en kop voor na de voorstellingen en we deden nadien de afwas. We hebben er heel veel plezier aan gehad, dat toneel vonden we heel leuk.”

Begin maart is de volgende voorstelling. “We wisten dat onze verhuizing in de loop van 2019 gepland was. We hadden gehoopt om die voorstelling nog mee te kunnen pikken. Maar uiteindelijk is het de bedoeling dat we hier eind deze maand vertrekken. Het gaat allemaal wat sneller dan verwacht, maar dat is nu eenmaal zo. We zijn blij dat onze congregatie er nu voor zorgt dat we nog een mooie oude dag kunnen beleven in Westmalle. Ze zeggen altijd dat ze tot de laatste zuster voor ons zullen zorgen.”

(Lees verder onder de foto)

Nooit geld gegeven

Nog steeds kwamen er af en toe mensen aankloppen aan het klooster. “Sommigen wilden gewoon een goed gesprek. Anderen vroegen om eten. Geld hebben we nooit gegeven, maar als iemand met honger aan onze deur stond, dan hielpen we. Dan gingen die mensen met een grote zak melk, suiker, pasta en doosjes vis naar huis. We hielpen waar het kon, we deelden waar nodig”, zegt Oliva.

“Hoe we nu terugkijken op ons leven in het klooster? We hebben altijd in goede gemeenschappen geleefd. Als je samen met andere zusters in liefde en vriendschap kunt samenwonen, dan is dat heel mooi. We hebben onderling altijd een sterke band gehad. Nu waren we blijkbaar nog de laatste kerkgemeenschap van Heist. Jammer dat het nu stopt.”

“We willen via deze krant nog graag tegen de mensen van Heist-Goor zeggen dat we ze meedragen in ons hart. Dat we geprobeerd hebben om hier goed te leven en dat we veel aan hen gaan denken, ook in onze gebeden.”