Vandenhaute heeft gelijk, het draait in en rond het wielerpeloton aardig wat om hypocrisie. Waar de ene voor het leven verguisd wordt, stelt de andere dopingovertreder vast dat hij vrij korte tijd later wordt gerehabiliteerd. Ook wij – de sportredactie van Het Nieuwsblad – hebben columnisten en gastschrijvers in de arm genomen met lang geen smetteloos wieler­verleden. In datzelfde wieler­peloton zijn de opmerkingen over ongeoorloofd gebruik van verboden middelen, door alle decennia heen, legio, maar die worden met de mantel der koersliefde bedekt. En de supporter, hij blijft zijn wieler­idolen koesteren, zelfs al weet hij dat ze soms gezondigd hebben.

Hypocrisie dus, element van de samenleving.

In die samenleving krijgt een veroordeelde een tweede kans. Het element re-integratie is bij elke strafmaat aan de orde. Waarom zou dan een figuur als Lance Armstrong geen nieuwe kans verdienen in dat wielermilieu? Temeer omdat– alweer het gelijk van Vandenhaute – die Texaan als icoon van de wielersport geldt. Zet hem wat uitstraling betreft gerust naast onze Eddy Merckx. Overigens, om Armstrong te strikken zal, eens hij eind maart voet op Vlaamse bodem heeft gezet, ook onder de media hard gevochten worden. Dezelfde hypocrisie?

Als genodigde van Wouter zal Lance zonder twijfel een zaal van meer dan 2.000 genodigden – captains of industry – kunnen vullen. So be it. Het is een nevenprogramma. Maar, Wouter, zet Lance twee dagen later niet als ere­genodigde in de karavaan van Vlaanderens mooiste koers, een WorldTour-wedstrijd onder UCI-vlag. Wat een signaal naar de renners, de renners in spe, de jeugd. Dat is echt een brug te ver, dat is een (te gewilde) provo­catie. Of is dat standpunt ook hypocriet? Het debat is geopend.