Column: Sporten - niks voor mij
Goede voornemens komen altijd op twee momenten in het jaar bovendrijven: rond de jaarwisseling en na de zomervakantie. De tijd van lekker eten en luieren is weer zo’n beetje voorbij, en het wordt tijd om meer te gaan bewegen.
Maar al na een minimaal zelfonderzoek werd duidelijk dat ik een gruwelijke hekel aan sporten heb. Ik heb weleens wat geprobeerd: mountainbiken. Maar dan val ik steeds. Met squashen verlies ik altijd. Spinnen is te intensief, daar krijg ik hoofdpijn van. Hardlopen? Dat wil ik alleen als het niet te koud of te warm is; en natuurlijk moet het droog zijn. Paardrijden vind ik te duur, hockey te elitair, en zwemmen te nat.
Al met al geloof ik niet dat ik het in me heb. En ten diepste wil ik ook niet, dat geef ik toe. Af en toe traplopen en een stukje wandelen in de lunchpauze doe ik wel, maar met tegenzin.
Met weemoed verlang ik terug naar de tafeltennistafel die we in het vorige pand van het ND hadden staan. Af en toe een balletje slaan, was goed voor de doorbloeding, had een verfrissend effect op de werklust, en was bovenal laagdrempelig. Zo veel mogelijkheden om te sporten, en dan toch iets willen wat niet kan. Echt iets voor mij.
