Zangeres Tessa Douwstra van de band Luwten loert voor aanvang van haar optreden woensdagavond over haar microfoon, ziet de Doopsgezinde Kerk in Groningen steeds voller lopen en hoort hoe het publiek zich onder het kerkorgel uitstékend staat te vermaken. Het festival is net begonnen, nog vier dagen te gaan, even gezellig bijkletsen.

Ze probeert het eerst als volgt: 'Ssst.' Dat lukt niet. Dan maar gewoon beginnen te spelen. Dat werkt beter. Bij het serene intro van bijvoorbeeld het liedje Go Honey, dat klinkt alsof het wordt gespeeld op een Afrikaanse duimpiano, doet de kerk er het zwijgen toe. Duidelijk: Luwten wil dat we gaan luisteren.

Wat een openbaring is deze band. Eind vorig jaar bracht Luwten een titelloze debuutplaat uit vol minutieus gearrangeerde popliedjes, raadselachtige teksten en verfijnde vocalen. En die liedjes doen het live ontzettend goed, zo blijkt in de Doopsgezinde Kerk. De drummer bedient een aantal elektronische 'pads', en legt daarmee de percussieve basis. Daaromheen dansen bas en keyboards, en vooral de melodieuze zanglijnen van Douwstra en de tweede stem van haar toetseniste. Het bandgeluid is perfectionistisch en soms tot op het minimalistische af uitgekleed, waardoor de liedjes enorm spannend worden. Maar de composities worden breed en onbescheiden uitgebouwd, en galmen in de finales bijna als stadionrockers door de kerk.

Douwstra kan je met een zachte, bijna fluisterende stem een liedje binnentrekken en knalt daarna hard de hoge registers in, waarmee ze het kippenvel op je armen blaast. En ieder geluidje van haar band is er één. Zo'n klein, koel keyboardloopje helemaal aan het einde van een nummer, drie of vier noten op en neer: zo subtiel. Luwten maakt bij het debuutoptreden op het festival voor opkomende Europese pop diepe indruk, en dat zal zich nog gaan uitbetalen.

Lefgozertjes

De Nederlandse bandjes doen het sowieso goed, deze eerste dag. We horen woensdagavond vooral hoeveel mooie Nederlandse platen er vorig jaar eigenlijk zijn verschenen, bij optredens van allereerst Luwten, maar ook de Rotterdamse rootsband Dawn Brothers en vooral het Leeuwardense The Homesick. Het lijken drie lefgozertjes in een oefengarage, die jongens van dat Friese bandje, maar wat spelen ze de nummers van hun plaat Youth Hunt geconcentreerd en secuur. Alweer zo'n gaaf bandgeluid, van droge, plonkende postpunkbassen en dreigende vocale refreintjes.

Wat doen we het als popland dan goed, denk je als je later bij optredens van het Zweedse Holy of de Spaanse zangeres Odina verzeild raakt. Holy trapt een algeheel rammelend concert af met een alle kanten op zwalkend psychedelisch stuk rotherrie van een kwartier - nee, zo win je geen zieltjes. En Odina staat heel schattig maar kinderlijk te mooizingen boven door haarzelf getokkelde gitaartriolen - eerder lach- dan indrukwekkend. De intense Deense punkband Iceage speelt rond middernacht in een stampvol Vera maar ook dat concert valt tegen, vooral door de onduidelijke inbreng van viool en saxofoon: overbodig en soms ronduit lelijk.

De rest van Europa zal zich moeten revancheren de komende dagen. Het is de vraag of dat gaat lukken, want door de donderdagse storm en de ravage bij het openbaar vervoer zullen de afzeggingen vermoedelijk nog gaan binnenstromen. Maar die show van Luwten pakt niemand ons meer af.

Deze acts mag u niet missen op Eurosonic/Noorderslag

Een nieuwe gouden eeuw lijkt aangebroken voor de Nederlandse pop, en dat is niet dankzij de platenlabels
Waarom scoorde Bettie Serveert goed in de VS en blijft het geluid van Kensington, hier toch mateloos populair, beperkt tot binnenlands gebruik? Nou, dat geluid dus. Lees Dutch in the USA.

Trentemøller, Mø en Agnes Obel maak plaats: dit zijn de nieuwe Deense rijzende sterren
2018 begint pas echt met Eurosonic Noorderslag. Met dit jaar Deense pop in de hoofdrol. Want de Deense pop staat in bloei. Hoe komt dat? Robert van Gijssel vraagt het na bij drie rijzende sterren in Kopenhagen.

Boek over Willem Venema schetst een promotor die niet schrikt van beetje opwinding en lastige artiesten
Hij voelde precies welke onaangepastheid het goed deed bij het rockpubliek. Een boek schetst de grote rol van programmeur Willem Venema in de Nederlandse rockhistorie.