Hasseltse pompbediende stopt na 46 jaar

“Mijn vrouw zegt het al een tijdje: Jos, stop er toch mee en geniet nog wat. Maar zo simpel is dat allemaal niet. Ik heb 33 jaar van 7 uur ’s morgens tot 19 uur ’s avonds aan de pomp gewerkt. 20 jaar aan de Carrefour, hier wat verder, dan 13 jaar hier. Ziek of niet, ik deed open. Goede raad voor mijn opvolger? Kleed je dik aan in de winter, want dan is het om dood te gaan van de kou. Nog een goede raad: draag comfortabele schoenen, want je wandelt gemakkelijk tien kilometer per dag heen en weer.”

De mensen die voor het eerst aan het tankstation stoppen, reageren verwonderd als ze Jos zien aankomen. “Ze zijn een pompbediende niet meer gewend”, legt hij uit. “Soms schiet er zelf ééntje in paniek. ‘Wat komt ge doen, mijnheer’? Maar de mensen waarderen het wel. Je hoeft zelfs niet uit te stappen en je handen blijven proper. Bij vrouwen geeft dat soms echt de doorslag. Sommige mensen geven me na een tijdje zelfs gewoon hun bankkaart met de code. ‘Betaalt gij maar, Jos.’”

Drinkgeld

Meteen is een teer puntje geraakt: betalen met de bankkaart. “Vroeger betaalde iedereen cash en dan werden de bedragen afgerond naar boven. Er waren jaren dat ik met die fooi op vakantie kon. Maar die tijd is al lang voorbij. Af en toe stopt er nog eens iemand wat kleingeld toe. Maar wie cash betaalt, doet dat al jaren binnen aan de kassa.”

Veel mensen kennen Jos en hij biedt hen dan ook vaak een luisterend oor. “Er kwam ooit een vrouw wenend aan de pomp, haar man was het ’s nachts afgebold. Daar sta je dan met een tankpistool vol diesel. Dan probeer je een beetje psycholoog te zijn en die mensen te helpen. Goede moed, dat hebben veel mensen ook getankt bij mij.”

Miss Bambi

Maar er werd ook vaak gelachen aan de pomp. “Ooit stopte hier een ferme madam, hoge hakken, ik was nogal onder de indruk. In geen tijd stond daar twintig man rond. Die kenden haar allemaal, maar ik dus niet. Ik schrok nogal toen ze ineens als man begon te praten. Iedereen lag plat. Ik had net Miss Bambi bediend, een travestiet. En ik maar denken wat een ferme madam dat was”, lacht Jos.

Zonhovenaar Kevin is de opvolger van Jos en hij beseft maar al te goed dat dat een hele opdracht is.

“Jos is een monument. Ik probeer één ding zeker over te nemen: altijd vriendelijk zijn. Al gaan de werktijden aangepast zijn. Ik werk 5 dagen op 7, waar Jos er 6 deed.”

“Ik ga Jos missen”, lacht Namjoo Schefer, die geregeld passeert om te tanken. “Als vrouw is het natuurlijk wel fijn dat ze dit voor je doen. Dit is eigenlijk pure luxe. En Jos is een heel lieve, vriendelijke man. Maar als het straks toch moet, tank ik ook wel zelf hoor. Geen probleem.”

Voor Jos ligt er een zee van vrije tijd klaar. “Ik ga eindelijk mijn droom waarmaken, minstens drie tot vier keer per week op de fiets springen voor een tochtje in de Ardennen. Tot nu lukte dat alleen op zondag. Ik ga hier geregeld nog eens passeren, al is het maar om te tanken. Maar ik ga toch ook wat afstand nemen. Anders vragen ze me misschien nog terug.” (lacht)