Verloren moment? Laat de smartphone liggen. En koester de verveling

Daar sta je dan bij de bushalte. Dertien minuten wachten tot de volgende bus. Zucht. Je staart wat naar de felgekleurde posterreclame, maar daar is de lol snel vanaf. De huizen aan de overkant van de straat staan erbij en kijken ernaar. Er fietst een vrouw voorbij. Ze gaat de hoek om. Gááp. Je kijkt op je horloge. Achter het glas sleept de secondewijzer zich met een tergende traagheid voort. Eén minuut verstreken. Wat ongelofelijk sáái.

Als er al een universele karaktertrek bestaat, dan moet het haast wel onze ontiegelijke hekel aan verveling zijn. In de file, tijdens een stomvervelende klus op het werk, bij de dokter in de wachtkamer: vrijwel niemand vindt het prettig om in saaie situaties te belanden. Niet zo gek dat we ons de laatste jaren massaal hebben laten verleiden tot het ultieme entertainment in pocketvorm, de smartphone. Met een wereld aan vermaak in je broekzak behoort de oeverloze verveling definitief tot het verleden. Mooi zo.

Of toch niet? Wie zich in verveling verdiept, merkt al snel dat het onderzoek ernaar bepaald niet saai is. Vervelingswetenschappers vinden dat we ons misschien wel weer wat meer zouden mogen openstellen aan verveling. Waarom is dat zo?