Stralend van geluk, tikje klef, maar met militaire precisie: sterke show van ‘Bey en Jay’ in Arena

Beyoncé en Jay Z staan al zo’n vijf kwartier op het podium van de Amsterdamse Johan Cruijff Arena als er eindelijk ruimte komt voor een rustmoment. Even zien we de zangeres alleen voor het reusachtige videoscherm waarop de verrichtingen van het echtpaar Carter metershoog wordt uitvergroot. Ze heeft zich dan al een keer of vier omgekleed; drie keer minder dan haar echtgenoot, die van pak naar bomberjack naar trainingsbroek naar kogelvrij vest ging.

We zijn inmiddels een beetje murw gebeukt door het bepaald niet subtiel afgestelde geluid in het stadion. Alles dreunt net iets te hard, de muziek is vooraf opgenomen, muzikanten – een groep blazers in het rood, een enkele gitarist – verschijnen sporadisch in beeld. Meer voor het oog dan het oor.

Maar we genieten van de twee grootste popsterren van dit moment, samen op één podium, alsof je in de jaren tachtig naar een concert van Michael Jackson én Madonna mocht. Beyoncé zingt even krachtig als haar man rapt, al lijken ze zich beiden iets te moeten overschreeuwen.

Beetje onecht

We zijn dus over de helft, ondergaan alles met open mond en roepen even hard als vertederd ‘ohhh’ bij het zien van grote foto’s op het scherm van ‘Bey en Jay’ met hun kersverse babytweeling in de armen. Althans, dat denken we. Alles Is Liefde, zoals we sinds de zaterdag verschenen album van The Carters, Everything Is Love weten, maar alles is ook een beetje onecht. Zo zijn dit níet de echte Rumi en Sir.

Het echtpaar oogt er desalniettemin dolgelukkig mee. De huwelijksperikelen van het stel zijn inmiddels door de twee over drie albums uitgesmeerd en kennen een happy end, net als het narratief van de On The Run Tour II (het vervolg op een tournee die vier jaar geleden in Europa alleen Parijs aandeed).

We kennen de afloop, maar stuiteren even hard mee op Jay Z’s 03’ Bonnie & Clyde, On To The Next One en 99 Problems en vergapen ons aan de oogverblindende schoonheid van Beyoncé. Aan haar razendknappe danspasjes en vooral aan sterke liedjes als Drunk In Love, Baby Boy en Sorry.

Precisie

De productie wordt met militaire precisie uitgevoerd. Iedere seconde is uitgeschreven, ruimte voor spontane invallen is er niet. Maar dan is daar dus na vijf kwartier eindelijk even Beyoncé, die er even rustig de tijd voor neemt en slechts begeleid door een op band meelopende akoestische gitaar Resentment inzet.

Zo’n ballad waarvan we het bestaan bijna vergeten waren. Maar ook in 2007 zong de zangeres dus al over ontrouw van haar geliefde Jay Z: ‘Loving you was easy, once upon a time.’ Ze brengt het recht uit het hart en voor het eerst neemt Beyoncé echt de tijd voor een liedje. De reactie van Jay Z met zijn recente Family Feud van zijn grote mea-culpa-album 4:44 is al even sterk.

Waarna het feest wordt hervat met een reeks hits die het publiek ook na bijna twee uur nog in extase brengt. Formation en Run The World (Girls) van haar; Niggas In Paris (met Beyoncé in de rol van Kanye) en een The Story of O.J. van hem.

Deze laatste wordt voorafgegaan door een wonderschoon stukje soloballet op muziek van Nina Simone. Het is ook een van de weinige nummers die buiten de verhaallijn valt.

Crazy in love

Dan zijn we weer terug bij het echtpaar, en zien we hoe Bey straalt van geluk in een daverend Crazy In Love en Freedom. Jay Z krijgt met U Don't Know nog even het laatste woord, om daarna hand in hand met zijn echtgenote Young Forever te vertolken. Een tikkeltje klef, maar ook wel weer mooi. Even worden de Carters niet uitvergroot op een groot scherm, maar staan ze klein en nietig op het podium, zoals ze bijna tweeënhalf uur eerder opkwamen. En de blikken van verliefdheid in beider ogen waren beslist echt, zoiets kun je niet veinzen. 

_{Jay Z en Beyoncé. Johan Cruijff Arena, Amsterdam. 19 juni (20 juni ook aldaar).}