Het slijk en de blubber waren in Kruibeke gebleven. Waar veldritfans vorige week nog een heel weekend wedstrijden op een modderig parcours voorgeschoteld kregen, was daar in het Franse Pontchâteau weinig van te merken. Op de grasheuvels in het Pays de la Loire bevond zich een razendsnelle omloop. Mathieu van der Poel liet de verre verplaatsing voor wat ze was en stond niet aan de start. Wereldkampioen Wout van Aert en kersvers Belgisch kampioen Toon Aerts waren er wel om hun duel in de Wereldbeker verder te zetten: leider Aerts had amper zeven punten voorsprong op Van Aert.

Aerts in het wit

Zijn nieuwe Belgische trui kon Aerts niet tonen in Pontchâteau, aangezien hij als klassementsleider de witte wereldbekertrui moest dragen. De nieuwbakken nationale kampioen ging wel goed van start: hij dook achter David van der Poel als één van de eersten het veld in. Wout van Aert was eveneens goed weg. Laurens Sweeck nam de kop in en trok door, maar na enkele minuten hield hij de benen stil. Er vormde zich een pelotonnetje aan het einde van ronde één.

Ook Thijs Aerts en Michael Vanthourenhout toonden zich voorin, maar niemand kwam echt weg. Tot het einde van ronde drie, toen Sieben Wouters op avontuur trok. Maar Michael Vanthourenhout reed even later het gat dicht, wat het signaal was voor Jens Adams om aan te vallen. En toen liep het mis: op de balkjes kwam Lars van der Haar ten val, waardoor het gros van de kopgroep werd opgehouden. Adams, Vanthourenhout, Aerts en Van Aert waren weg: het kwartet kon al snel een kloof van om en bij de 20 seconden slaan.

Van der Haar imponeert

Van der Haar, boos omwille van zijn fout, reageerde als door een wesp gestoken. De kleine Nederlander van Telenet Fidea Lions jaagde het tempo de hoogte in bij de achtervolgers en ging uiteindelijk solo. In ronde zes van elf kwam hij voorin weer aansluiten, terwijl ook Corné van Kessel en Laurens Sweeck de oversteek naar de vier leiders konden maken. Maar dat zevental werd al snel een zestal, want voor Corné van Kessel ging het voorin te snel. Zo werd het een strijd van vijf Belgen tegen één Nederlander.

Het bleef niet rustig in de nieuwe kopgroep, want al snel dropte Laurens Sweeck een bommetje. Wegkomen lukte niet, en toen Sweeck werd opgeraapt moest hij zelfs even lossen. In ronde acht schudde ook Aerts aan de boom, maar Van Aert reed het gat dicht. Niemand kwam echt weg, de benen werden uitvoerig getest: in afwezigheid van Mathieu van der Poel was er voor de verandering eens een bijzonder spannende slotfase.

Aerts en Van Aert rijden weg

In ronde negen van elf kwam Sweeck, net zoals Van der Haar eerder in de wedstrijd, ten val op de balken. De man uit Schriek kon na een korte achtervolging weer aansluiten bij zijn vijf kompanen. In de voorlaatste ronde kwam de schifting er toch. Aerts viel tweemaal aan, bij de tweede poging kreeg hij een bonus omdat Van Aert even haperde op de balken. De wereldkampioen kon na een korte inspanning weer aansluiten, de anderen waren gezien: met z’n tweeën doken Van Aert en Aerts de slotronde in.

Van Aert en Aerts loerden naar elkaar, waardoor Michael Vanthourenhout vanuit de achtergrond nog richting de twee leiders reed. Aerts deelde een prikje uit aan de balken, maar wegrijden lukte niet. In de sprint bleek Van Aert de sterkste. Aerts werd tweede, Vanthourenhout derde.

In het Wereldbekerklassement is Van Aert de nieuwe leider: hij heeft drie punten voorsprong op Toon Aerts. De laatste manche van het regelmatigheidscriterium wordt volgende week gereden in het Nederlandse Hoogerheide: de twee mogen daar onder elkaar uitvechten wie de Wereldbeker wint. Van Aert kan voor de derde keer in vier jaar winnen, voor Aerts zou het zijn eerste zijn.

Van Aert: “Een opluchting”

Na een moeilijk seizoen toonde Wout van Aert zondag eindelijk dat hij het ook in een grote cross kan. En dat deed deugd. “Natuurlijk is dit een opluchting. Ik draag wel de regenboogtrui, maar dit is een heel moeilijk seizoen geweest. Dus ik ben blij dat ik eindelijk mijn eerste serieuze cross heb kunnen winnen. Dit parcours was heel tactisch: de truc was kalm blijven en energie sparen voor het einde. Dat deed Toon Aerts ook. Ik moest alle aanvallen opvangen en dat was zwaar, maar het was het wel waard!”