Trouw aan dEUS, zot van Arctic Monkeys: superfans over hun idolen

Laura Joukes (19) leeft voor Arctic Monkeys

Voor studente Laura Joukes waren de laatste jaren een kleine hel en daar heeft de lange afwezigheid van Arctic Monkeys na de release van AM uit 2013 iets mee te maken. “Als fan was er weinig om naar uit te kijken,” zegt de ­studente en beheerder van de fanpagina ‘Arctic Monkeys Belgium’, “maar toen ze eerder dit jaar hun terugkeer ­aankondigden met een foto, is mijn wereld ontploft.”

Op Instagram heeft ze ruim 5.000 volgers die zien hoe ze dagelijks nieuwe foto’s, video’s en setlists opsnort en deelt met de wereld. “Ik ben al sinds mijn 11de fan. In het begin was ik niet zo zot van de muziek, maar nu kan ik niet meer zonder”, zegt Joukes. Ze leerde de Britse band kennen via de radio. Sindsdien graaft ze dagelijks in de levens van Alex Turner en co op het internet.

Arctic Monkeys is de enige band waar ze zo extreem door bezeten is, “omdat geen enkele plaat van hen dezelfde is. Ik ben om die reden ook fan van David Bowie en The Last Shadow Puppets: zulke artiesten hebben karakter. Neem nu Kings of Leon of The War on Drugs: ik heb het niet voor acts die in herhaling vallen.”

Laura Joukes was 14 toen ze haar fanpagina oprichtte, intussen houdt ze zich al ruim vijf jaar dagelijks bezig met de pagina. “Ik ben ooit onschuldig begonnen – in de eerste plaats voor mezelf, maar na een tijd dacht ik dat het wel fijn zou zijn om mijn vondsten te delen met de andere fans.” Ze is het type superfan dat helemaal opgaat in een artiest, zonder maniakaal tekeer te gaan. “Ik probeer nuchter te blijven en niet te bezwijken voor de lokroep van de merchandise: ik koop niet elk gadget dat ze op de markt brengen, ik investeer liever in de muziek van Arctic Monkeys. En ik wil niet dat mijn schoolresultaten eronder bezwijken, dus tijdens de examenperiode kies ik er bewust voor om minder tijd en energie in mijn fanpagina te steken.” 

Op Rock Werchter spelen Arctic Monkeys voor het eerst op Belgische bodem sinds de release van Tranquility Base Hotel & Casino. “Toen The Last Shadow Puppets (zijproject van Alex Turner, red.) twee jaar geleden op Werchter speelden, stond ik op de vierde rij. Ik hoop deze keer de eerste of tweede rij te halen. Ik hunker al jaren naar dat moment.”

Wanneer keert Laura Joukes voldaan huiswaarts? Als ze Alex Turner van op een halve meter kan spotten? “Ik ben, naast Arctic Monkeys, grote fan van Nick Cave. Ze coverden enkele jaren geleden Nick Cave & The Bad Seeds’ ‘Red Right Hand’. Als ze dat nummer zouden spelen, is mijn avond meer dan geslaagd.”

Bart Van Belle (40) is fan van dEUS

Als Tom Barman op het podium in de massa tuurt, is de kans groot dat hij Bart Van Belle kan spotten. De online community manager en auteur heeft al meer dan tachtig dEUS-concerten op de teller. En dat aantal zal deze zomer nog toenemen. Het zullen dEUS’ eerste shows zijn met nieuwe gitarist Bruno De Groote, na het vertrek van Mauro Pawlowski.

“Het verleden leert mij dat zo’n personeelswissel bij dEUS goed uitpakt. Ze weten altijd te verrassen.” Dat laatste is de reden waarom hij de Antwerpse groep sinds 1994 op de voet volgt. “Ik was 16 toen ik ‘Suds & Soda’ op Studio Brussel hoorde. Ik vond het meteen een ferm nummer, maar de vonk sprong pas echt over toen ik ze live zag op het campingfestival van Rock Torhout.”

“Je zag en voelde aan alles dat het een eigenwijze groep was: prachtige platenhoezen, optredens met veel ruimte voor improvisatie en een band die van bij de start blaakte van ambitie. Toen ze na de doorbraak een platencontract tekenden bij een major label, verwachtte iedereen artistieke toegevingen. Maar ze brachten hun minst toegankelijke plaat ooit uit, My Sister = My Clock. Dat dwarsliggen sprak mij aan, net als de chaos in de vroege optredens. Vooral de chemie tussen Barman en Stef Kamil Carlens. Onbeschrijfelijk.”

Op het moment dat dEUS voet aan grond zette in het buitenland was Bart Van Belle ook actief op fora en leerde hij buitenlandse fans van de band kennen. Toen de Antwerpenaren in 2005 met Pocket Revolution terugkeerden na een lange pauze, stampte hij een fanblog uit de grond. “Ik publiceerde alles wat over dEUS verscheen en deelde ook liveopnames. Geruchten of primeurs kon ik heel eenvoudig delen met andere fans. Die inspanningen werden bijzonder fel geapprecieerd door het management van de band, want ik mocht als een van de eerste Belgen Pocket Revolution beluisteren.”

dEUS zal altijd de favoriete band van Bart Van Belle blijven. “Het is de muziek waarmee ik volwassen ben geworden. ‘Instant Street’ is het nummer waarop mijn toenmalige vriendin en ik onze thesis hebben gemaakt. Sommige liedjes katapulteren me terug in de tijd, maar ook het recente werk van dEUS blijft me aanspreken. Ik speel trouwens ook nog altijd met het idee om ooit een boek te schrijven over dEUS.''

Judith Milh (27) volgt A Perfect Circle al jaren

Een godsdienstleraar met een zwak voor de zwaardere metalen: het ziet er op papier geen alledaagse match uit, maar Judith Milh kon dit jaar niet aan de lokroep van Graspop weerstaan. Toen de 27-jarige leraar en koorlid hoorde dat haar jeugdhelden van A Perfect Circle deze zomer een avond in Dessel kamperen, was twijfelen geen optie.

“Ik zat in de auto toen Studio Brussel de line-up van Graspop aankondigde. Toen ze A Perfect Circle vermeldden, heb ik onmiddellijk een ticket gekocht. Ik wist niet eens of ik gezelschap zou vinden. Ik móét A Perfect Circle gewoon live zien”, lacht Judith.

A Perfect Circle is de supergroep rond gitarist Billy Howerdel en Tool-brulboei Maynard James Keenan. Judith Milh was 8 toen de Amerikaanse band in 1999 het licht zag, als 14-jarige hoorde ze hen voor het eerst. “Als puber gaf ik voor de lol mijn voornaam in op YouTube. Dat opzoekwerk bracht mij bij ‘Judith’, een van de bekendere nummers van A Perfect Circle. Ik was meteen ­verkocht.”

Kinderen van de jaren 90 groeiden op in het gezelschap van Shakira, Christina Aguilera en een ontelbaar aantal boysbands. Judith daarentegen raakte besmet door het rockvirus, vakkundig doorgespeeld door haar vader.

“Mijn vader is een grote fan van Queen en heeft mij geïntroduceerd bij Led Zeppelin, AC/DC en andere grote kleppers van de jaren 70 en 80. In alles wat A Perfect Circle doet, herken ik wat mijn vader mij als ­tiener heeft meegegeven. Al vindt hij de muziek van de band maar niets.” (grijnst)


Met Eat the Elephant bracht A Perfect Circle dit jaar voor het eerst in 14 jaar een nieuwe langspeler uit. Maar zelfs tijdens de afwezigheid van de Amerikanen bleef Judith Milh fan van het eerste uur. “Jeugdsentiment, hè! En ze hebben altijd relevante muziek uitgebracht”, geeft de Antwerpse toelichting. Blijft die liefde ook overeind als ze in haar lievelingssong ‘Judith’ “Fuck your God, your Lord and your Christ” brullen? “Het zou creepy zijn als ik niet naar ­artiesten zou luisteren omdat ze zich uitspreken tegen een god, toch?”

Dat Judith Milh speciaal voor één act naar Graspop gaat, vinden haar studenten niet raar, besluit ze. “Als ­koorlid en godsdienstleraar lijk ik op papier de vaagste ­persoon op aarde, maar ik hoop dat mijn studenten mij anders zien dan wat mijn ­biografie voorspelt.”