Ik zou willen roepen: "Freekske, Freekske, wat doe je nu!?", maar ik hou het bij een rilling over mijn rug
In de dagelijkse rubriek DM ZAPT zet de tv-redactie van De Morgen de blik op oneindig. Vandaag: Kris Kuppens over de verrijzenis van Freek Braeckman.
Een intelligente vrouw zei me deze week iets intelligents. We hadden het bij het drinken van een lait russe (ik) en plat water (zij), op een namiddag, in het midden van de week in een café, over het hebben van ambitie. "Wat is jouw missie?", zo vroeg ze het. Ik vond van mezelf dat ik er goed op kon antwoorden. Maar sneller dan mijn antwoord was de gedachte aan Freek.
Het was niet de eerste keer dat ik aan Freek dacht. Eerder deze week had ik zelfs over hem gepraat, schijnbaar zomaar, en gisteren nog wist iemand mij te vertellen dat hij echt gelukkig was. Freek Braeckman: de man die eerst Journaal-anker was, dan een periode "iets anders" deed, en nu, sinds september, Nieuws-anker is. Hij won ooit De slimste mens door in de laatste seconde Bart De Wever te verslaan.
Ik herinner mij vooral de seconde die daarop volgde. Het is in die fractie na de suspense dat een man zijn geheimen prijs geeft. Er kwam een stukje tandvlees vrij, zo breed lachte hij. Zijn mond trok wat scheef; alsof hij zichzelf en zijn uitbundigheid snel wilde bijsturen. Wie weet uit mededogen voor de verliezer? Het waren uiteindelijk zijn armen die me het diepst troffen. Onbeduidend en eerder slap bengelend naast het lichaam tijdens het spel; als vurige kometen de hoogte inschietend, radicaal verticaal met licht gebalde vuisten, tijdens het overwinningsmoment.
Talkshowland
In tegenstelling tot wat iedereen verwacht van de slimste mens ter wereld, bleef Freek op zijn Journaal-stoel zitten en ankerde hij er op los. Pas jaren later zette hij de stap naar talkshowland. Slecht deed hij dat zeker niet, maar als ik eerlijk ben, wat ik over het algemeen ben, kon het mij niet boeien. Ik verloor interesse. Ik vergat de lach, zijn passionele armgebaren. Tot nu.
De vertrouwde tune van het VTM Nieuws zwelt aan; boem! Paukenslag! Nog even en dan treedt het anker uit de schaduw; de camera zoemt in. Fel licht. De presentator mikt zijn opwaartse blik in één wel getimede beweging recht in de lens. Ik zou willen roepen: "Freekske, Freekske, wat doe je nu!?", maar ik hou het bij een rilling over mijn rug. Met veel moeite onderdruk ik de neiging om mijn armen in de lucht te gooien.
'Ik stel me Freek voor, op toilet, alleen voor de spiegel: diezelfde lach terwijl hij kleine vuistjes maakt in de holte van zijn broekzak. En of hij terug is!
Op een ander tijdstip ontvangt Freek een zekere Bart De Pauw. Het interview heeft alles wat zo'n interview op dat moment moet hebben. Het is sereen, kritisch, respectvol en doortastend. Ik stel me Freek na het gesprek voor, op toilet, alleen voor de spiegel: diezelfde lach terwijl hij kleine vuistjes maakt in de holte van zijn broekzak. En of hij terug is!
Ik bestel nog een glas rode wijn, omdat het kan. Zij hoeft niets meer. Ze zegt dat ze veel ongelukkige mensen kent. Mensen met veel talent, maar met nog meer ambitie. En ze zegt nog veel meer en met mooiere woorden, maar die ben ik helaas vergeten. In het naar huis gaan, merk ik dat er een zin in mijn hoofd is geslopen: "Afstemmen maar, op elkaar; dat talent en die ambitie". In mijn brein klinkt het als vette hiphop. Ik droom een massa enthousiaste fans bij elkaar. In realiteit maakt een autobestuurder een vies gebaar naar mij.