Jonge weduwes: “Je kinderen vertellen dat hun papa er niet meer is. Dat is het ergste wat je kan meemaken”

Je partner verliezen en alleen achterblijven met je kind(eren) valt enorm zwaar. Voor jezelf, maar ook voor de kinderen. Anja Billen (40) uit Wijer bij Nieuwerkerken verloor haar man Steve in het voorjaar van 2016. Hij werd 37 en was 14 jaar de partner van Anja.

“Begin 2015 kreeg Steve de diagnose kanker”, begint Anja het verhaal. “Een tumor in de rug die rond de slagader van de lever zat. Na vier maanden chemo leek alles terug stabiel en hebben we van de zomervakantie genoten. Tot eind augustus het verdict viel. Steve was terminaal, de kanker was uitgezaaid naar de lever en de longen. Zelf bleef hij er enorm positief onder. Hij geloofde nog in genezing. Tot begin 2016. Hij voelde dat het moeilijker werd en wilde graag nog deel uitmaken van de voorbereidingen van de eerste communie van onze middelste zoon Alex. Ik ben die krokusvakantie dan snel communiekleren gaan kopen. Toen hij Alex in zijn communiekleren zag, begon hij te huilen. Hij besefte dat hij er dan niet meer zou bij zijn. Kort daarna, op 23 februari, is hij overleden.”

Anja blijft achter met haar drie kinderen: Nick (13), Alex (9) en Joni (4). Voor haar kinderen heeft Anja een herinneringsdoos gemaakt met foto’s en voorwerpen die hen aan hun vader doen denken. “Wij zijn altijd heel open geweest tegen onze kinderen, ook toen hij nog ziek was. Dan lazen we boekjes en vertelden we dat de chemo de goede soldaten waren die de slechte soldaten in het bloed van papa gingen verslaan. Erover praten is belangrijk. Maar ieder kind verwerkt het anders. Joni was twee en lijkt stilaan te vergeten wie haar papa als mens was. Alex heeft soms een huilbui en dan kijken we samen in een fotoalbum. Dat biedt veel troost. En Nick heeft het moeilijk om over het verlies van zijn papa te praten. Hij heeft heel erg veel aan de rouwkampen van vzw Saying Goodbye. Ik ben blij dat zo’n initiatief bestaat.”

Anja praat erg open over haar verlies en welke impact dat heeft op haar en haar gezin. “Mensen kijken daar soms raar van op. Ik vind dat er hier in onze provincie toch nog veel taboe rond heerst. Mensen durven niet meer over Steve spreken, terwijl je dat net nodig hebt. Ze zwijgen hem dood, omdat ze bang zijn om je te kwetsen. Hij zal altijd een deel blijven van ons leven. Daarom ben ik ook zo blij met N.E.S.T., je kan er 24 uur op 24 terecht.

De leden van onze Facebookgroep hebben maar een half woord nodig om je te begrijpen omdat ze in dezelfde schoenen staan. Afgelopen weekend had ik een dipje. Dat heb ik gedeeld in de groep. De steun en de berichten die je dan terug krijgt, zorgen ervoor dat je weer de kracht vindt om verder te gaan. Tijdens activiteiten ontmoeten we elkaar ook in het ‘echt’. Dat schept een band. En voor de kinderen is het leuk dat zij zien dat zij niet alleen in zo’n situatie zitten. Er zijn nog kinderen die hun papa moeten missen.”

Zelf is Anja leerkracht bij OKAN in het Technicum in Sint-Truiden, waar ze les geeft aan anderstalige kinderen. “Ik heb met andere woorden geluk dat ik in de schoolvakanties thuis ben en geen opvang moet zoeken. Je moet ook verder met je leven voor je kinderen. Vorig jaar vroeg de oudste voor wie hij zijn laatste Vaderdagcadeau in het lager onderwijs moest maken. Zijn jongere broer Alex antwoordde toen dat mama het werk van mama en papa deed. Dat heeft me emotioneel erg aangegrepen. Wij vieren voortaan dus twee keer Moederdag.”

“De steun die we van elkaar krijgen, is onbetaalbaar”

Een jaar geleden werd N.E.S.T. opgericht. “Een initiatief waar veel nood aan was. In het begin krijg je veel steun van je familie en vrienden, maar uiteindelijk wil je ook in contact komen met lotgenoten. En die steun is onbetaalbaar”, vertellen bezielers Sabrina Wouters (Rijmenam) en Christel Van der Vloed (Tienen).

“In klassieke rouwgroepen vind je vooral ouderen terug en als jonge mama zit je naast het verdriet om het verlies van je partner ook nog met andere vragen rond je kinderen.” Bij de 170 leden zitten er vandaag een tiental Limburgers. “We zouden er graag meer verwelkomen om ook in Limburg provinciale activiteiten te kunnen organiseren. We zijn zeker geen rouw- of therapiegroepje waar enkel gesakkerd en getreurd wordt, maar organiseren samen ook verschillende activiteiten. Een wandeling met de kinderen, een uitstapje naar zee of zelfs eens een midweek er tussenuit. Ook al hebben we iets ergs meegemaakt, iets wat je nooit vergeet, we zijn bovenal een vrolijke bende.”

Rugzak

Zeven jaar geleden verloor Sabrina (42) plots haar man Axel, afkomstig uit Maasmechelen. Hij stapte uit het leven. “Dat was een grote shock en je blijft met veel vragen achter. Het heeft twee tot drie jaar geduurd om dat los te laten. Op die vragen zal er nooit een antwoord komen. Met onze zoon Ward (14) heb ik er altijd open over kunnen praten. Maar het is en blijft een rugzak die je meeneemt. De kunst bestaat erin om die rugzak zo licht mogelijk te maken.”

“Dat kan je niet alleen. Psychologische hulp en het verstrijken van de tijd helpen. Die gebeurtenis vormt je wel als mens. Ik merk aan mezelf dat ik vandaag de vogeltjes net iets harder hoor fluiten dan vroeger. Je staat bewuster stil bij het leven. Ik wind me ook zo snel niet meer op. Als mama heb ik het geluk dat ik op veel vrienden en familie kan rekenen. Zelfs mijn schoonouders zie ik nog regelmatig. Maar veel jonge weduwen of weduwnaars hebben dat geluk niet. Zij rouwen eigenlijk twee keer. Een keer om het verlies van hun partner en een tweede keer om het verlies van de vrienden en familie van de partner.”

Liefde

“Oh kijk wat een mooi eekhoorntje”, zegt Christel (44) plots geëmotioneerd. Het laat meteen voelen hoe bewust ze vandaag in het leven staat. “Mijn man Guy Puyneers was een gekend accordeonist in Tienen. Na het failliet van Sabena opende ik een kroeg in Leuven. We hebben elkaar daar aan de toog leren kennen. Hij was veertien jaar ouder dan ik. Samen hebben we twee dochters, Sam en Fien. Zijn overlijden kwam totaal onverwacht. Guy was niet zo’n grote prater, hij sprak vooral via zijn muziek. Hij voelde zich al een tijdje niet goed, maar had daar nooit iets over gezegd.”

“Tot hij uiteindelijk toch de stap zet en op consultatie gaat bij een hartspecialist. Die beval onmiddellijk een scan. Maar die heeft hij nooit gehaald. Vierentwintig uur later is hij ’s nachts thuis overleden aan een hartaanval. Ik heb hem nog proberen te reanimeren. (stilte). En dan moet het moeilijkste nog komen. Aan je dochters vertellen dat hun papa er niet meer is. Dat is het ergste wat ik ooit heb moeten doen.” In haar hart zal Christel altijd getrouwd blijven met Guy.

“Dat wil niet zeggen dat ik op termijn niet opensta voor een nieuwe partner. Maar Guy is wel deel van wie ik ben. Plots moet je leren leven met plan B. Ik weiger daar aan toe te geven. Daarvoor zag ik Guy te graag. Iemand zei me ooit: de intensiteit van verdriet is recht evenredig met de liefde voor iemand. Dat zegt eigenlijk alles.”