“Al heimwee naar Australië zonder dat ik er ooit was”

Soetkin, haar man Ernstjan van Geest en dochter Nyah zijn nog tot eind deze maand op familiebezoek in Munsterbilzen. Voor de eerste keer nadat ze vijf jaar geleden naar de andere kant van de wereld verhuisden. “Het is gek, ik ben zo lang weggeweest uit België. Ik herken nog alles, maar er is in die korte tijd toch ook al veel veranderd.” Voor de jonge Soetkin was het een uitgemaakte zaak: ze moest en zou in Australië gaan wonen.

Al heeft het toch nog even geduurd.

“Na mijn studies had ik nog niet het geld om naar de andere kant van de wereld te verhuizen. Ik heb jaren gewerkt als ergotherapeut in Limburg. Ik was toen ook actief bezig met couchsurfing. Zo heb ik mijn huidige man leren kennen. We hadden dezelfde dromen. Hij wilde een wereldreis per fiets maken, ik wilde emigreren naar Australië. Maar dan is er iets gebeurd dat onze plannen heeft veranderd.”

Hoezo?

“Laat ons zeggen dat ik ongepland zwanger ben geraakt, maar zeker niet ongewenst. Oorspronkelijk zouden we allebei ons eigen pad volgen. Ernstjan, met zijn wereldreis per fiets. Ik Australië. We zouden uiteindelijk elkaar weer ontmoeten in Australië waar ik dan zou wonen. Door de zwangerschap heeft hij zijn fietsproject moeten opbergen. Maar we hebben toch doorgezet voor Australië en zijn als jong gezin geëmigreerd.”

Jullie dochter heet Nyah, een speciale naam.

“Met een speciale betekenis ook. Tijdens een korte prospectiereis waarin we een verblijfplaats en jobs gingen zoeken, hadden wij in een oud boekhandeltje een tweedehands boek gekocht met als titel Australian Aboriginal Baby Names. Zo zijn we bij Nyah uitgekomen. In de taal van de Aboriginals betekent het ‘bocht in een rivier’. Dat vonden we mooi passen bij ons eigen levensverhaal. De rivieren van ons leven hebben door onze dochter een onverwachte bocht gemaakt.”

Wat doe je precies voor werk?

”Ik werk als zelfstandige en in scholen als ergotherapeute. Daar begeleid ik kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Een boeiende job die in België niet mogelijk zou zijn, omdat je hier altijd binnen een afgelijnd kader moet werken.”

Ging jullie verhuizing vlot? Australië staat erom bekend als moeilijk land om naar te emigreren.

“Dat was inderdaad een hele klus die twee jaar heeft geduurd. Ik had het geluk dat ik een diploma had waarmee ik een werkvisum kon krijgen. Maar we moesten tijdens onze emigratieprocedure de meest uiteenlopende dingen bewijzen. De syllabus van mijn opleiding heb ik moeten laten vertalen. En aan de hand van foto’s en bankuittreksels moesten we bewijzen dat we een koppel waren. Samen een kind hebben, was blijkbaar niet genoeg.” (lacht)

Hoe reageerden familie en vrienden toen ze jullie plannen hoorden?

“Voor mijn familie was het natuurlijk geen verrassing, zij wisten al langer dat het mijn grote droom was. Maar het moment dat je effectief vertrekt is natuurlijk wel emotioneel zwaar. Het is nu de eerste keer in vijf jaar dat we terugkeren naar België. Ik herken alles nog, maar dit is mijn thuis niet meer. Die ligt voor altijd in Wonthaggi.”

Wonthaggi telt amper 5.000 inwoners. Wat was destijds je eerste gevoel toen je het dorpje binnenreed?

“In het begin dacht ik: Oh, is dit het maar? Maar ook al is het een kleine plaats, je merkt snel dat er alles te vinden is wat je nodig hebt. En voor het overige ligt Melbourne niet zo ver af. Dat is maar twee uurtjes in de auto. En als je een slechte dag hebt gehad, dan ga ik even uitwaaien op het strand. De oceaan ligt maar op tien minuutjes van ons huis. Als je geluk hebt, kan je orka’s, dolfijnen, zeehonden, walvissen en pinguïns zien.”

Máár twee uurtjes tot Melbourne...

“Het concept tijd en afstand is volledig anders. Wil je in België naar Antwerpen gaan, dan moet je dat bijna plannen met de files. In Australië doe je dat niet. Melbourne ligt op twee uurtjes rijden van bij ons. Daar ga je gewoon naartoe. Twee uur heen, twee uur terug. De normaalste zaak van de wereld ginder. Het verkeer in Australië is dan ook heel relaxed.”

Waar ligt dat aan?

“Er is plaats genoeg hé, je kan altijd vlot van het ene punt naar het andere rijden. Binnenkort wordt in ons dorp het allereerste verkeerslicht ingehuldigd. Dat wordt een grote gebeurtenis. Het is alleen oppassen met de dieren die de straat oversteken, want er is geen straatverlichting. Mijn man heeft ooit een wombat - een forsgebouwd buideldier - aangereden. Dat heb je zware kosten aan je auto.”

Nog dierenverhalen?

“In Australië leven een heleboel dieren die nergens anders voorkomen. Kangoeroes, emoes, koala’s, maar ook gevaarlijke spinnen en slangen. Die kan je hier altijd tegenkomen. Veel mensen lopen in hun tuin op blote voeten rond. Kinderen weten hoe ze ermee moeten omgaan. Als ze in het hoge gras gaan spelen, moeten ze luid op de grond stampen, de trillingen jagen de slangen weg. Ooit zat er een huntsman spider (een jachtkrabspin, nvdr.) in het opbergvak van mijn autodeur. Gelukkig hadden we dat op voorhand gemerkt. Want dat is wel het laatste wat je wilt meemaken: dat er tijdens het rijden plots zo’n joekel van een spin naast je opduikt. Dat zou tot gevaarlijke situaties in het verkeer kunnen leiden als je bang bent van spinnen.”

Wat doe je in je vrije tijd?

“Dan hou ik me creatief bezig: tekenen en schilderen. Maar ik hou er ook van om in de natuur te wandelen. We hebben het geluk dat hier veel nationale parken in de buurt liggen. Of snorkelen in The Great Barrier Reef, dat vind ik ook de max.”

Is het gemakkelijk om je te integreren als buitenlandse in een klein Australisch dorp?

“Dat valt goed mee. Mijn man is muzikant en speelt in verschillende bands. Zoiets vergemakkelijkt het sociaal contact. En door mijn job als ergotherapeute kom ik ook met veel mensen in contact. Buiten de grote concentratiesteden is in Australië alles heel erg geënt op de gemeenschap waarin iedereen elkaar kent. In onze straat woont Rowena Wallace, een actrice uit de beroemde Australische soapserie ‘Sons and Daughters’. En een vriend van mijn man heeft nog meegewerkt aan de plaat van Gotye.”

Kunnen Australiërs nog iets van ons, Belgen, leren?

“Sparen. Want ze steken zich voortdurend in de schulden. Australiërs kopen nu al kerstcadeaus via lay-by, een soort kredietformule waarbij je producten in schijven afbetaalt. Als je de schuld hebt afgelost, dan krijg je het artikel pas. Thuis sparen wij liever tot we het geld hebben om iets te kunnen kopen.”

Mis je iets uit België?

“Familie en vrienden natuurlijk, maar voor de rest niets. Of wacht, een frisse kriek, dat wel. Je vindt hier wel Belgische bieren in de winkels, maar fruitbier kennen Australiërs niet.”