Niels Albert: "De dood van Michael Goolaerts greep me zwaar aan. Dat had ook mij kunnen overkomen"

"Zeker niet. Ik heb nog steeds een goed contact met hem. De drie fietsen waarmee hij wereldkampioen werd, kregen – met het stof, de modder en het zweet van de inspanning er nog aangekoekt – een prominente plaats in de winkel. We hebben ons samen geweldig geamuseerd, fantastische ­jaren beleefd. Na die derde wereldtitel dacht ik: 'Dit is een ideaal moment om afscheid te nemen.' In schoonheid."

En dus ruimt de coach Niels Albert nu plaats voor de zakenman?

"Ik ga de jeugd van Pauwels Sauzen-Vastgoedservice begeleiden, zoals ik dat de voorbije jaren in alle anonimiteit heb gedaan. Wat pr-werk en commer­ciële opdrachten uitvoeren voor de ploeg ook. Zo blijf ik op een rustige, ontspannen manier verbonden met het veldrijden. Voor de rest zal ik zo veel mogelijk aanwezig zijn in mijn fietsenzaak. Bij de opstart van de Niels Albert Bike ­Store in 2014 in Tremelo, stelden we ons uiteraard een succesverhaal tot doel. Maar dat het zó snel zou evolueren... Vier jaar later zijn we bijna verdubbeld in oppervlakte, van 650 naar 1.100 vierkante meter. Er steekt een fors kapi­taal in. Het was kiezen: de boel stevig in handen nemen of het risico lopen de controle te verliezen.

"Inmiddels heb ik me ook geëngageerd voor Hartvoortuinen.be. Samen met onze vaste tuinman Jurgen, die op mijn advies met zijn eigen project is begonnen. Via mijn naamsbekendheid help ik hem op weg. Tuinaanleg en -onderhoud is ons ding, tot draad spannen en klinkers leggen toe. Je ziet: werk genoeg. Dat ondernemen zit me in het bloed."

Mis je die intensieve samenwerking met een profcrosser van topniveau dan niet?

"Deels wel, geef ik toe. Wout is een echte winnaar, ik herken mezelf in hem. Maar ik wil ook mijn dochter Alexine zien opgroeien, dus sta ik voor de volle 100 procent achter mijn beslissing. Wout en ik hebben het daar samen uitvoerig over gehad. Hij begrijpt me. Zijn vertroebelde relatie met Nick Nuyens heeft me daar ook wat in gepusht. Ik was zo'n beetje het tussenstation tussen beide partijen. Kan je je voorstellen dat ik nu nog voor de ploeg zou werken? En elk contact met Wout zou moeten verbreken? Het zou tot zeer vervelende, delicate toestanden leiden."

Ook de dood van Michael ­Goolaerts zette je naar verluidt aan het denken.

"Ja, dat greep me zwaar aan. 'Dat had ook mij kunnen overkomen', schoot het, gezien mijn voorgeschiedenis, door mijn hoofd (Albert stopte in mei 2014 met competitiesport wegens hartritmestoornissen, JDK). Op zo'n moment leer je relativeren en besef je dat het leven uit meer bestaat dan alleen maar koers. Het is een déél van mijn leven en dat zal het ook blijven. Maar de mensen die me na aan het hart liggen zijn op zijn minst even belangrijk."

Valeska. En Alexine nu ook.

"Wereldkampioen worden in Koksijde, voor 60.000 man, is sportief het mooiste en meest speciale wat me ooit overkwam. Dan mag ik nu nog tien fietsen per dag verkopen: het weegt er niet tegenop. Maar privé gaat niets boven de geboorte van je eigen kind. Als ik 's avonds thuiskom, Alexine in mijn armen neem en ze lacht naar mij, dan is alles oké, hé. Dan vergeet ik op slag hoe lang en zwaar de werkdag is geweest."

Ben jij een verwenpapa?

"Als ik op een koers ben, spring ik al eens spontaan en instinctief de lokale babywinkel binnen. En ja, dan koop ik iets. Ik kan er niet aan weerstaan. Ik sta 's morgens ook mee op om de papfles te geven of een badje."

Kort nadat je gestopt was met koersen, ging je door een moeilijke periode. Hoe voel je je nu?

"Prima. Tuurlijk mijmer ik nog wel eens over wat had kunnen zijn. Eerlijk: er gaat geen dag voorbij zonder dat ik er aan denk. Wat als ik nu nog actief zou zijn? Wout en Mathieu zijn hors catégorie, maar in bepaalde crossen zouden ze me toch geen angst inboezemen. Ook tegen jongens als Vanthourenhout en Sweeck heb ik nooit het onderspit moeten delven. Ik denk dus dat ik nog wel mijn ding zou kunnen doen. Dat gevoel van 'ik kon er zelf bij zijn' zal pas wegebben als mijn generatie – de dertigplussers – er definitief uit is en enkel nog de jonge garde overblijft.

"Maar ik ben perfect gelukkig nu. Met dit leven kan je alleen maar een contente mens zijn. Ik mag recreatief blijven sporten. En dat was ik ook aan het doen. Tot ik een viertal weken geleden bij het lopen een blessure opliep. Stom, want ik was op korte termijn toch al wat afgevallen. De kilo's zijn er ondertussen weer bij. (lacht) Mijn groot 'probleem' is: ik geniet te veel van het leven. Gezellig met vrienden op restaurant gaan is wekelijkse kost. Van het plezantste wat er is."

'Wout kan altijd bij mij terecht voor goede raad', zei je. Heeft hij al gebeld?

"Ja. Niet verwonderlijk natuurlijk, met wat de voorbije weken allemaal is gebeurd. Wout praat daar heel open over me mij. Het is een uiterst gevoelige kwestie, waar ik niet te diep mag en wil op ingaan. Maar ik kan wel zeggen: hij vindt het zelf bijzonder jammer dat het zo is geëscaleerd. In dit gevecht zijn er alleen maar verliezers."

Begrijp je hem?

"Ergens wel. Wout is een controlefreak. Hij weet en hoort graag alles, eist planning en structuur in zijn leven. In die zin ontbrak het hem binnen de ploeg aan deftige communicatie. Bedoeling was ook om samen te groeien in het partnerschap dat hij is aangegaan. Wout wilde een voorjaarskern waarmee hij de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix kon winnen. Met alle respect, maar bij ­Veranda's Willems-Crelan konden slechts een drietal renners hem steunen in die torenhoge ambitie. De rest kwam simpelweg tekort. Wat hij nodig had, waren een paar sterke pionnen genre Jürgen Roelandts of Guillaume Van Keirsbulck. Jongens met ervaring, in combinatie met een goeie Sean De Bie, Stijn Steels... 

"Ik denk dat Wout op een bepaald moment bang is geworden. Mensen uit zijn rechtstreekse entourage vertrokken, er waren problemen met het materiaal... Anderzijds: ik ken ook Nick door en door. Goed van inborst en even ambitieus. Ongetwijfeld had ook hij zelf al veel verder willen staan. Alleen denk ik dat hij van sommige mensen niet altijd de volle medewerking heeft gekregen. Dat zaaide twijfel."

Wout koppelde zichzelf voor drie jaar aan Sniper Cycling. Is dat niet zijn grote fout geweest?

"Drie jaar is lang, maar niet abnormaal. Probleem is dat het allemaal razendsnel is gegaan. Dat hij iets kon op de weg en goed zou presteren, daarvan waren we overtuigd. Maar wie had durven denken dat het zo'n vaart zou lopen? En dat de WorldTour-teams na het voorjaar al in een lange rij zouden staan aanschuiven? Als ze dan aan je mouwen komen trekken, denk je weleens na."

Niet Mathieu van der Poel. Die zegt koelweg: 'Sorry, ik zit hier goed. Ik blijf tot eind 2023.'

"Gedreven door zijn mountainbikemissie denk ik niet dat ­Mathieu al zin heeft om voor een WorldTour-team te koersen. ­Corendon-Circus wordt zelf pro-continentaal en wil het klassieke voorjaar rijden. Dat zal geen probleem zijn. Voor Mathieu zwaaien alle deuren open. Flanders Classics-baas Wouter Vandenhaute is zot van de cross, investeerde in de Superprestige, kent Van der Poel... Daar hoeft geen teke­ningetje bij."

Mathieu won in Meulebeke en Ronse zijn eerste twee crossen. Is hij vertrokken voor een nieuwe succesreeks?

"Vorig jaar zag ik hem dingen doen waarvan ik dacht: 'Amai, wa is dees, jong?' Toen lachte en speelde hij met iedereen. Dat was afgelopen weekend nog niet het geval. Maar oké, ik ga uit van een Van der Poel in opbouw. Ook de concurrentie heeft nog marge, Wout niet het minst. Hij heeft een iets andere voorbereiding dan vorig jaar achter de rug. Toen perste de Eneco Tour hem in de zware maand augustus leeg. Nu oogt hij frisser, scherper. Ik denk dat we een mooie winter tegemoetgaan."

Met Toon Aerts als derde hond in het kegelspel?

"Subliem, wat hij deed in de States. Je kan die twee WB-manches en de daaraan verbonden leiderspositie in het klassement maar op zak hebben. Ik denk dat Toon daar vooraf voor had willen tekenen. Toch ben ik ervan overtuigd dat Mathieu en Wout, als het echt om de knikkers gaat, ze top zijn en er voor 100 procent voor koersen, altijd wel dat tikkeltje meer punch zullen hebben. In het andere geval: kansen grijpen, Toon. Maar ook Hermans, Sweeck, Vanthourenhout, Van der Haar, Pauwels... En Iserbyt, die stilaan de leeftijd en maturiteit heeft bereikt om de grote stap te zetten. Ik vind het geen goed idee dat Eli als laatstejaarsbelofte in Bogense nog maar eens het WK U23 gaat rijden. Waarom dan? Voor het unieke van die derde wereld­titel? Wat heb je daar nu aan? Liever zie ik hem in de top tien finishen bij de elite. Bij de U23 kan hij alleen maar verliezen."