Direct naar artikelinhoud
Pukkelpop

Dit waren de 10 beste concerten van Pukkelpop 2018

Brent Vanneste, frontman van Steak Number Eight, op Pukkelpop.Beeld Koen Keppens

Onze muziekredactie vertoefde de voorbij dagen op het terrein van Pukkelpop en genoot van al het moois dat Kiewit te bieden had: van culinaire hoogstandjes, het plezier van compleet kapotgaan, gitaren (of het gebrek daaraan), maar bovenal van de muziek. Hieronder een overzicht van de favorieten!

1. Oscar and the Wolf ★★★★★

Max Colombie: een geile, glitterende wolf.Beeld Joris Casaer

Oscar And The Wolf grossierde in Überpop en metapop. De roedel van Max Colombie ontsteeg zichzelf en zijn format, kleedde zichzelf uit en besproeide zijn essentie met onverwachte kleuren. Krachttoer? Wis en waarachtig.

"Er is een nieuwe wolf gesignaleerd in Limburg", aldus hoofdpodiumpresentator Luc Janssen, "hij is niet gevaarlijk maar wel geil en hij glittert. En hij heet Oscar." Sterker nog: Oscar had zijn show, waarvan wij dachten dat we hem nu wel door en door kennen, visueel omgeturnd én zijn live-versies getweakt. Daardoor stonden wij een uur lang naar een prachtig gestileerd plaatje te staren, alsof we met z'n duizenden opgeslokt zaten in een videoclip.

Lees hier de volledige recensie.

2. Arcade Fire ★★★★★

Arcade schreef geen geschiedenis, maar toekomst op de Main Stage.Beeld Stefaan Temmerman

Een zelfzeker viooltje, trotse toetsen, een keytar zelfs, en dan de stem van Win Butler. Een halve minuut ver in het concert van Arcade Fire, en ik wist weer hoe je euforie spelt. Everything now! De energie. De gelukzaligheid. De terloopse seks. Everything now! Iedereen voor de Main Stage wist: hier wordt geen geschiedenis geschreven, wel toekomst. Everything now!

Het was de intentieverklaring van een groep die in bloedserieuze lust for life kwam dealen. Dat anderhalf uur Arcade Fire had iets luxueus, iets decadents – een tulpglaasje rode wijn dat voortdurend werd bijgevuld door galante obers. De onthutsende elegantie van 'Neighborhood #3 (Power Out)', de romige schoonheid van 'Rococo', de poëtische kladbloknotitie ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’: Butler en z'n klas ontvoerden je naar alpenweides waar het picknickdeken voor je klaar lag.

Lees hier de volledige recensie.

3. The War On Drugs ★★★★★

The War On Drugs maakte een verpletterende indruk op de Main Stage.Beeld Damon De Backer

De echte grote groepen hebben geen drie songs nodig om de juiste cadans te vinden of het geluid in een geschikte plooi te laten vallen, de echte grote groepen stappen het podium op en weten: hier zijn we thuis, en thuis zijn wij de baas. Vier jaar geleden maakte The War On Drugs een verpletterende indruk in de Club, donderdagavond deed de groep hetzelfde op de Main Stage.

De backdrop en de lichtshow waren sober, dus mocht de focus voluit op de muziek. 'Nothing to Find' opende en toonde meteen aan tot wat voor een geoliede machine The War On Drugs de afgelopen jaren is uitgegroeid. Ze draaien alweer een tijdje rondjes met hun laatste plaat – de dag voor Pukkelpop werd aangekondigd dat ze op 7 december nog eens in het Sportpaleis zullen staan – maar van sleet, verveling of gebrek aan inleving was geen sprake. "I keep moving through the edge of now", zong Adam Granduciel, en nooit eerder had mindfulness zo mooi geklonken.

Lees hier de volledige recensie.

4. Rhye ★★★★☆

Rhye brachten op Pukkelpop een set die tot de neusgaten was gevuld met hartverwarmende soulmuziek.Beeld Koen Keppens

Dit hadden we nog niet gehad op Pukkelpop 2018: een set die tot de neusgaten was gevuld met hartverwarmende, zorgvuldig en met liefde in elkaar geplooide, bij momenten recht naar de strot klauwende soulmuziek. Op plaat vermomt ringleader Mike Milosh zijn popsongs als vertraagde r&b, live klonk het vandaag nog een stuk indrukwekkender.

Als The War On Drugs op een podium uitblinkt in vakmanschap, Arcade Fire het met overgave en enthousiasme doet, en Papa Roach vooral in nostalgie baadt, dan ruikt het bij Rhye in overvloede naar seks. Niet de in bubble wrap gewikkelde variant van Dua Lipa, maar de natte, zweterige, vuile, onregelmatige zuigplekken opleverende soort. Op de planken zelf gebeurde relatief weinig, maar de spanning was toch vijftig minuten lang te snijden met een broodmes.

Lees hier de volledige recensie.

5. Trixie Whitley ★★★★☆

5. Trixie Whitley ★★★★☆
Beeld Koen Keppens

Geen betere plek om je oude huid af te werpen dan Pukkelpop, moet Trixie Whitley denken. Net als drie jaar geleden – toen nog in de kleinere Club – verraste ze ook nu weer in de Marquee met een set waarin drastisch vertimmerd ouder werk en nieuwe songs met een ander geluid elkaar in de kuiten beten.

Minder PJ Harvey, meer Fever Ray, minder nadruk op gitaren, meer op ritmes en sfeer: dat is in een notendop de koerswijzing die ze liet horen in haar jongste single 'Heartbeat', ook de opener van dit concert. Whitley, met een stijlvolle sluier om haar hoofd, zong oosterse, woordeloze klanken, deed haar synthesizer dronen en barstte los in een donkere, zompige groove.

Lees hier de volledige recensie, en ontdek meteen nog meer girl power op de eerste dag Pukkelpop.

6. Jordan Rakei ★★★★☆

Jordan Rakei, de zwartste bleekscheet van Pukkelpop.Beeld Stefaan Temmerman

Slechts één man lest tijdens deze Pukkelvierdaagse onze dorst naar ronde, subtropische funk: Jordan Rakei. De in Londen residerende Kiwi opereert mijlenver van de vierkanten hiphop, opgefokte punk en aardedonkere techno die het festival domineren. Zie: de onwaarschijnlijke afsluiter 'Talk To Me', waarin Afro-Caraïbische grooves de jazz omhelzen en waarbij de temperatuur in de Club naar Portugese hoogtes schiet. Opgepast voor heidebranden!

Toen we Rakei een drietal jaartjes geleden voor het eerst live zagen, op het Leuvense HORST-festival, kwamen er geen livemuzikanten aan te pas en drapeerde hij zijn romige stem doodleuk over zijn dj-set. Een jaar later, na de release van zijn briljante soulplaat Wallflower, triomfeerde hij in de Vooruit in Gent. Toen hadden top-dj's als Lefto en Gilles Peterson deze terminaal verlegen jongeman al naar voor geschoven als dringend te ontdekken snoepje. Een aantal maanden geleden zagen we in het Leuvense Depot hoe Rakei zijn liveset heeft geperfectioneerd. Op Pukkelpop kwam de man helemaal tot zichzelf, geruggensteund door een bassist, percussionist, gitarist en een fe-no-me-nale drummer.

Lees hier de volledige recensie, en ontdek meteen alle heerlijke hipstersnoepjes van dag drie.

7. Sleaford Mods ★★★★☆

Frontman Jason Williamson combineerde parmantige, naar cabaret lonkende beweginkjes met een hoop tics.Beeld Koen Keppens

Engeland? Een shithole. Het publiek? Een bende fucking cunts. Yep, Sleaford Mods was weer eens genadeloos sarcastisch over alles en iedereen, inclusief zichzelf: ook al een stelletje treurige wankers.

Eerlijk? We vreesden vooraf even dat Sleaford Mods – Jason Williamson, Andrew Fearn en een beats brakende laptop bovenop drie bierbakken – intussen een gimmick was geworden. Hoeveel platen en tournees kun je eigenlijk vullen met songs die alleen bestaan uit spuwende scheldtirades en rudimentaire elektropunkritmes? Afgaand op hun Castello-show: nog wel een handvol.

We zouden Jason Williamson eigenlijk tekortdoen door zijn teksten tot louter tirades te reduceren. Goed, 'Moptop' en 'Routine Dean' waren snerende afzeiknummers, maar 'BHS' was ook een vlijmscherpe analyse van hoe de beurswinst van de manager vaak het jobverlies van de arbeider betekent. Wat er dan met die laatste gebeurde, hoorde je in 'Jobseeker': "I've got drugs to take / and a life to break."

Lees hier de volledige recensie.

8. James Holden & The Animal Spirits ★★★★☆

James Holden in de Castello, achteraan op het podium, half verscholen achter zijn lange haar.Beeld Damon De Backer

Sinds James Holden de dansvloer de rug toekeerde, luistert hij alleen nog naar de kosmos. Gevolg: de Brit ging op Pukkelpop vlotjes een kwartier over de hem toegemeten tijd. Trance laat zich nu eenmaal niet beteugelen. Tript u even mee?

Holden heeft zich niet alleen afgewend van de dance, hij is ook zelf naar de achtergrond geschoven. Letterlijk: hij stond in de Castello achteraan op het podium, half verscholen achter zijn lange haar en met kleurrijke lintjes behangen, zelf in elkaar gedraaide machinerie. Én figuurlijk: na een kwartier stelde hij zijn project voor als The Animal Spirits, de naam van zijn vierkoppige band en de titel van zijn jongste, geweldige plaat. Zijn eigen naam liet hij achterwege.

Holden was eigenlijk ook niet meer dan de aangever: tracks begonnen bij hem, met een elektronische dreun, raar gerinkel, iets wat klonk als een kapotte klankschaal of een neurotisch herhaald motiefje. Maar het was zijn band – een drummer, twee blazers en een man in kleermakerszit met een arsenaal aan prullaria – die ermee aan de haal ging en de boel vleugels gaf.

Lees hier de volledige recensie. 

9. Steak Number Eight ★★★★☆

Brent Vanneste, frontman van Steak Number Eight.Beeld Koen Keppens

"De allerlaatste keer Steak Number Eight op Pukkelpop!" Het was een aankondiging die je met een ruk uit je Pukkelroes trok, maar Tomas De Soete – het is niet omdat hij Café Corsari presenteerde dat hij nu altijd ongelijk heeft – had een punt toen hij de Marquee opwarmde. En toch. Wie voor een begrafenis kwam, mocht weer beschikken. De kist was leeg, het lijk danste Weekend at Bernie's-gewijs de horlepiep.

Lees hier de volledige recensie, en bekijk er ook het gesprek dat we hadden met de band.

10. Unknown Mortal Orchestra ★★★★☆

10. Unknown Mortal Orchestra ★★★★☆
Beeld Stefaan Temmerman

Unknown Mortal Orchestra is een gek en gulzig beestje. Frontman Ruban Nielson is het type dat op maandag zijn kamer in gillerig fuchsia schildert, op dinsdag in verlegen geel, en op woensdag in rellerig zwart. Unknown Mortal Orchestra doet in wild uitslaande funk, in uit provincies ver van hier geïmporteerde psychedelica, in indiejongensmelancholie – en dat allemaal het liefst op één plaat, of in één set. Het was moeilijk volgen, daar in de Marquee op Pukkelpop, maar dat maakte de reis net zo boeiend: het ene moment was je op weemoedige citytrip met al je ex-lieven (‘Ministry of Alienation’), drie minuten later had je een Tindermatch met een gitaar die ooit nog de griep heeft gekregen van Black Sabbath. En de héle tijd kreeg je een heroïneshot schoonheid.

Lees hier de volledige recensie, en ontdek meteen alle indiesnoepjes van dag één.