COLUMN. Het Venetië van het Rivierenland

Toegegeven: we overdrijven. Maar desalniettemin merken we bij onze wandelingen door de binnenstad om de haverklap hele roedels bezoekers die hijgend – met deze hitte – achter de gids aansloffen. Gidsen wier Engels van uiteenlopend niveau is, maar doorgaans uitstekend verstaanbaar voor de doorsnee Japanner.

Ook voor de doorsnee Brit, overigens. Die heeft dan ook in zijn glorierijke verleden – the British Empire! – de halve wereld veroverd en Engels geleerd. Met de meest uiteenlopende tongvallen in de taal van Shakespeare tot gevolg. Een Brit kan dus wel wat koeterwaals hebben. Maar probeer hem niet de complexe Waalse-Franstalige-Vlaamse-Duitstalige-Brusselse puzzel die België heet, aan het verstand te brengen. En al zeker niet met die hitte van de laatste dagen.

Zo ontspon zich deze conversatie op een terras aan de Veemarkt, niet ver van het paleis van Margaretha Van Oostenrijk. (Jawel, de meervoudige weduwe die begin jaren 1500 van Mechelen de hoofdstad maakte van de Belgica Regia, die ze bestuurde met de hulp van een Geheime Raad. Zie het als een tandem Vande Lanotte-Reynders avant la lettre.)

“Tell me, fellow”, stak de Brit van wal, “waarom hebben jullie in België het zo moeilijk om een regering te vormen? Zo’n klein landje...”

- “Hold you horses”, sprak ik in mijn gevleugeld Engels. “Klein landje? Je weet toch dat wij meer regeringen te vormen hebben dan het hele Verenigd Koninkrijk? Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland: laat me niet lachen! Wij hebben de Vlaamse Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Brusselse Gewest, het Waalse Gewest én de Duitstalige Gemeenschap – waarbij die laatste vier gedeeltelijk of geheel overlappen.” Overlap in het Engels, waarna ik een diepe hap hete lucht inzoog en vervolgde: “On top of that, of nee, eigenlijk niet helemaal on top, maar ernaast, allez, op gelijke hoogte sort of heb je de Belgische regering. Maar vergis je niet: we hebben intussen al wel een Duitstalige regering!”

Mijn gespreksgenoot deed er het zwijgen toe en tuurde in de troebele diepten van het glas Westmalle Tripel dat ik hem aangesmeerd had. Hij voelde het duizelen bij deze hitte. The Germans… Wát had hem bezield om naar een hellhole als Mechelen af te zakken en over politiek te beginnen met een local, zag je hem denken. (Nu ja, denken: geloof Britten nooit als ze beweren dat zij de beste drinkers ter wéreld zijn – ze ontkrachten die mythe keer op keer zelf, en sneller dan je ziet aankomen.)

- “Het is moeilijk”, suste ik nog. Complicated.

Om maar te zeggen: wilt u toeristen naar uw stad lokken én geïnteresseerd houden, probeer ze dan niet de Belgische politiek uit te leggen.