‘Tsjirpen’ vind ik een geweldig werkwoord. Want werken is het wel degelijk. Veldkrekels kunnen het als de beste. Ze produceren dit gekende geluid door met een getand deel van hun rechtervleugel over hun linker te wrijven. Urenlang, de ganse dag tot een stuk in de nacht. Je hoort het tot 50 meter ver. Dat is een enorme afstand in krekelland, want deze kruipers zijn slechts 2 centimeter groot. In mensenmaat zou je ons dan horen tot op 5 kilometer. Met een klacht van geluidsoverlast er denkelijk nog eens bij.

Onze veldkrekel slooft zich zo uit - we hebben het over de mannetjes - om een dame te verleiden. Dit doen ze wel vanaf hun balkon. Buiten het graven van holletjes, het terras proper houden en tjirpen komt er niet zo veel andere actie bij. Dat terras is een belangrijk gegeven. Het is eigenlijk zijn podium. Onze veldkrekel maakt er dan ook een uitdaging van om die plek ideaal in te richten. Hij verwijdert netjes alle plantjes en grassprietjes en maakt zijn serenadeplek minutieus vlak. Zo kan hij er zijn lied versturen, maar zit hij ook heel dicht bij zijn veilige holletje. De reden waarom ze zo dicht bij hun zelfgegraven holletje blijven, is puur uit veiligheid. Want ze staan bij een hele reeks andere beestjes op het menu. Tegen de winter is de ganse populatie opgevreten. Maar dat is geen erg, zo zit het nu eenmaal in elkaar bij onze veldkrekels.

Het getsjirp lokt na een tijd wel een of meerdere dames. Ze horen hun mannelijke collega’s dankzij een trommelvlies op hun voorpoten. Hun oren zitten op een onverwachte plaats. Eenmaal het mannetje haar opmerkt, zingt hij dadelijk een toontje lager. Dat hebben ze dan weer met ons gemeen. Hij wil haar zeker niet afschrikken. Daarom loopt hij ook achterwaarts naar haar toe. Kwestie van niet te gretig over te komen. In schokjes, alsof hij nog niet zo goed weet of dit wel de ware is. Als het vrouwtje aangeeft dat hij welkom is, levert hij een pakketje sperma af. Daarna is zijn taak zeker nog niet voorbij. De volgende uren volgt hij haar constant. Want stel je voor dat een andere veldkrekel jouw – met zo veel moeite afgeleverde – pakketje zou weghalen en vervangen. Dat wil je toch niet?

Vanaf dat moment is veiligheid voor onze zanger niet meer zo belangrijk. Je toekomstige nageslacht beschermen, is wat nu telt. Hij nodigt het vrouwtje dan ook uit om zich zo dicht mogelijk bij zijn podium en het bijhorende holletje te nestelen en daar de eitjes af te zetten. Zelf durft hij zich nu wat verder te wagen. Bij gevaar is hij dan ook sneller de klos. Raakt hij toch in zijn veilige schuilplaats, dan is zijn eega er al aangekomen en zit hij dichter bij de uitgang. Weer een minder veilige situatie. De kans dat hij wordt opgegeten stijgt enorm. Maar hij offert zich graag op voor zijn gezin. Zorgen voor een nieuwe generatie veldkrekels is zijn doel.

‘Gezin’ is hier wel relatief. Want de vrouwtjes houden het niet bij één mannetje. Ze leggen 20 tot 40 eitjes per keer, maar doen dit wel heel vaak. In totaal produceren ze 200 tot zelfs 1.000 eitjes! Met meerdere mannetjes. Dat is natuurlijk ook een manier om de kans op succes voor een sterk nageslacht te verhogen. Goed een maand later kruipen de nimfen uit de eitjes. Ze zijn maar een millimeter groot, maar groeien enorm snel. Zes weken later zijn ze al 10 keer zo groot. Omdat ze zo snel groeien, moeten ze wel tien keer vervellen. Dit doen ze door ondersteboven aan een grasspriet te gaan hangen. Eenmaal ze hun oude jasje hebben uitgedaan, eten ze dit nog even op. Gratis voedsel en ze laten het proper achter. Onze nimfen groeien zo uit tot volwassen veldkrekels tegen het volgende voorjaar. Klaar om een eigen lied te tsjirpen.

Het blijft een geweldig woord. Maar ook een zalig geluid tijdens een wandeling op een zwoele avond op de heide. Live vanaf zijn eigen podium. Als ik alleen ben, stop ik even om een klein applausje te geven.

https://limburgs-landschap.be/