Komische reeks ‘Kameleon’ fietst niet om de zwaardere onderwerpen heen

Een reeks maken die om jongeren draait en er tegelijk in slaagt ook een publiek te boeien dat niet tot die leeftijdscategorie behoort. Dat bleek in het recente televisieverleden niet altijd een sinecure. Kameleon, sinds deze week op Streamz te zien, doet een nieuwe poging die evenwichtsoefening tot een goed einde te brengen.

De reeks draait om Chris (Noa Iazï Tambwe Kabati) , Blackson (Tama Theophore Kabeya), Kofi (Namzoya Abdulwahid) en Tina (Britt Hellinx). Vier vrienden uit het Kiel die elk op hun eigen manier proberen te ontsnappen aan die Antwerpse wijk en de vooroordelen die aan het leven daar vasthangen. De focus ligt daarbij vooral op de ambities van Chris, die droomt van een acteercarrière. En die in de drang om zijn ambitie te realiseren de ene foute beslissing na de andere neemt. Met alle gevolgen van dien.

Want hoewel Kameleon in de markt wordt gezet als een komische reeks, betekent dat niet dat er om de zwaardere onderwerpen heen wordt gefietst. Waar de eerste afleveringen nog vooral op het komische effect mikken, krijg je naarmate de reeks vordert ook een steeds beter en rauwer beeld van de problemen waar een wijk als het Kiel mee te kampen heeft. Racisme en vooroordelen zijn een thema. Net als het drugsgeweld in de wijk. En ook de problemen van alleenstaande moeder Tina (Britt Hellinx) komen uitgebreid aan bod. Maar té zwaar op de hand wordt de reeks nooit.

Met dank aan de inventieve vormgeving van de reeks die slim geleend werd bij een paar eighties-computergames. Zo worden zowel de gemoedstoestand als de financiële situatie van de protagonisten samengevat in één statusbalkje en krijg je als kijker op het scherm geregeld extra info in datzelfde eighties-lettertype.

Cast en soundtrack zijn troeven

Ook de - grotendeels onbekende - cast verdient een pluim. De vier jonge hoofdacteurs spelen met een soort flair die perfect bij hun personages past. Kudos ook voor de castingverantwoordelijke die erin is geslaagd om onder anderen Marijke Pinoy, Frank Lammers en zelfs James Cooke voor een bijrol in Kameleon te strikken.

De soundtrack is nog zo’n troef. Geschreven en geproduceerd door Will Michiels (aka GR€Y) en Eddie Addai (aka Yung Dada) voegt die een extra laag sfeer aan Kameleon toe. Leuk is ook dat Namzoya Abdulwahid (aka Once1X), die Kofi speelt in de reeks, meewerkte aan twee van de nummers die in de reeks te horen zijn.

En dan hebben we nog niet eens over het scenario gehad. Een werkstuk van Malik Mohammed, die u kan kennen van So You Think You Can Dance of - recenter - Dertigers, die daarvoor de handen in elkaar sloeg met Kristof Hoefkens, die eerder al verhaallijnen leverde voor onder andere Spitsbroers, De kraak en Geldwolven. Die samenwerking levert een verhaal op waarbij je als kijker geregeld op het verkeerde been wordt gezet. Telkens wanneer je denkt wel te weten hoe het nu verder gaat, neemt Kameleon toch nog een andere wending. Bovendien maken Mohammed en Hoefkens er een sport van om zowat elke aflevering op een cliffhanger te laten eindigen, wat Kameleon tot ideaal bingemateriaal maakt.

Dat levert een jongerenreeks op die ook de wat oudere kijker moet kunnen bekoren. Alleen wel dat woordenboek jongerentaal-Standaardnederlands niet te ver uit de buurt leggen.