Liefste lijf,

23 kilo. Zoveel kwam ik bij tijdens een van mijn twee zware zwangerschappen. Wennen aan die buik die alsmaar groter werd en die zo nu en dan in de weg zat, was geen gemakkelijke opgave. Maar ik was vastberaden om tot het einde van die negen maanden fit te blijven. Om te blijven bewegen. Niet alleen om de bevalling vlot te laten verlopen, maar ook omdat het me achteraf zou helpen om sneller te recupereren van de twee keizersnedes die ik onderging.

Toch vergissen mensen zich wanneer ze denken dat mijn liefde voor sport alleen maar gedreven is door een drang naar een slank lichaam. Als dunne vrouw krijg je immers al snel te horen dat je geen complexen mag hebben. Dat je misschien beter eens een hamburger eet, omdat die armen wel erg dun zijn. Dat je niet onzeker mag zijn over dat slanke en fitte lichaam waar zoveel vrouwen naar streven. Want waarom zou je onzeker zijn als je gezegend bent met het lichaam waar zovelen van dromen, vragen de mensen zich dan af?

Maar dat ideaal van een maatje 34 is helemaal niet mijn einddoel. Nee, sporten is mijn uitlaatklep. Het is hoe ik aan jou, liefste lijf, toon dat ik je graag zie. Dat ik me goed wil voelen bij jou. Het is mijn eigen manier van self-care. Het is hoe ik jou toon dat ik je zo graag zie en dat je alleen het allerbeste verdient.

Toen ik na mijn zwangerschappen die gevreesde babykilo’s weer wou verliezen, was dat met één reden: ik wou me weer als mezelf voelen. Ik wou weer kunnen sporten, bewegen en spelen met de kindjes zoals ik dat voorheen deed. Wat gunde ik het jou om weer in topvorm te verkeren, net als vroeger.

Want liefste lijf, wat ben jij een prachtig wonder. Wat ben ik je dankbaar dat je mij hielp om die twee prachtige kinderen veilig op de wereld te zetten. Dat je zo snel recupereerde, en mij hielp om snel weer de oude te worden. Ik wil je alleen het beste geven, want dat is exact wat jij verdient.

Liefs,

Sigrid