Nieuwe Bravo-tent is vaak net iets te massaal
Natuurlijk is er dance op Lowlands. Veel dance. Wat opvalt is de grote verscheidenheid. Is dat nu een symfonische compositie?
De dance- en clubcultuur is sinds de prille jaren een pijler van Lowlands. Bands als Underworld, Orbital en The Chemical Brothers brachten zelfs de meest hoekige rockers in beweging. Sindsdien is dance een verplicht programmaonderdeel. En geliefd, omdat Lowlands als enige grote popfestival tot diep in de nacht kan doordraaien.
(Tekst gaat door onder foto)
Te vol
Die clubfeestvibe heerst traditiegetrouw vooral in tent Bravo. Die is dit jubileumjaar vernieuwd en in Biddinghuizen herrezen als statige, mintgroene dancekathedraal. In het midden van de tentzaal staan geen ouderwetse en sfeerverpestende palen. In plaats daarvan is de tent gebouwd als een boogconstructie. Bovendien kan de achteringang worden gesloten, zodat er een nog knusser dancesfeertje ontstaat.
Het geluid in de nieuwe Bravo is mooi rond en bonkend. De lichtshow spat tegen de booggewelven. Maar er gaat toch ook iets mis, bijvoorbeeld op vrijdagavond, bij aanvang van de plaatdraaiende nachtcombinatie Midland, Job Jobse en Dixon. Vanaf de zijkanten, de enige toegangswegen, worstelt een menigte zich naar de dansvloer. En de dappere Lowlanders die het midden uiteindelijk weten te bereiken, willen eigenlijk direct weer weg: te vol. Bij elke ook maar een beetje gewaagde dansbeweging stoot je iemand de beker bier uit de vuisten. Dodelijk voor een dancefeest.
Bovendien kan de achteringang worden gesloten, zodat er een nog knusser dancesfeertje ontstaat
Dringen
In de kleine tent X-Ray, die 's nachts pleegt te veranderen in een gevaarlijke technobunker, is het ook dringen wanneer daar zaterdagnacht een labelavondje wordt georganiseerd door het frisse Duitse techno- en housebedrijf Giegling.
De Berlijnse producer Gilles Aiken alias Edward stampt een lekkere set techno uit zijn apparaten: vol dub en diepe house, maar vooral afgeladen met moordende bassdrumclimaxen. En vóór dat Duitse onderonsje knalt onze eigen Colin Benders met collega's Map.ache en Dustin ook al zo keizerlijk door de kleine vliegtuighangar. Met al net zo driftige techno, uit een laboratorium van modulaire synths. Prachtig om Benders weer zo ambachtelijk aan het werk te zien in een totaal ander vakgebied, na zijn jazz- en hiphopjaren als Kyteman.
Zo krijgt dance dus vooral een duwtje in tent X-Ray, met zondag ook nog het kunstzinnige live-dancewerk van de Brit Clark. De nieuwe Bravo-tent is vaak net te massaal, soms zelfs een beetje kil, en moet de komende jaren nog wat groeien als nieuwe dancetempel in de Flevopolder.
Zo krijgt dance dus vooral een duwtje in tent X-Ray
Daglicht
De laatste festivaljaren schuift dance op Lowlands ook meer richting daglicht. Logisch: dance is een van de heersende stromingen in de popmuziek en die trends moet Lowlands uiteraard op de voet te volgen. Dus staat vrijdagmiddag bij een waterig zonnetje de net 21-jarige Britse producer Mura Masa in de Bravo. Een man in opkomst, met al een flinke batterij hits in zijn laptoptas. Are You There bijvoorbeeld, dat lekker wordt meegebruld en waarbij je de vlondervloer onder je voeten voelt golven. De dance van Mura Masa werkt uitstekend op Lowlands, want hij weet het midden te vinden tussen opgewekte elektronische pop en r&b en toch best diepe hiphop- en dubstepbeats. Popmuziek van nu, geworteld in dance en dus zeer geschikt als festivalmuziek in het post-rocktijdperk.
Hoe breed vertegenwoordigddance is op Lowlands 2017 merk je zaterdagavond ook bij een opmerkelijke show van Carl Craig. Een Detroitse technoveteraan die zijn kunst de laatste jaren opnieuw probeert vorm te geven. Craig treedt op met een 'synthesizerensemble' inclusief piano en bouwt composities op ronkende trompet- en tubageluiden, fluiten en trillende strijkers, die allemaal uit de synthesizers zweven.
Wanstaltig
Het lijkt op papier misschien wanstaltig, maar de show van Craig is meer dan dance met een klassiek sausje. Bij bijvoorbeeld Amsterdam Dance Event zagen we al vele oudgediende dj's en producers in orkestraal teamverband op het Concertgebouwpodium staan en meestal veranderde de dance van die jongens, in klassieke bewerking, in saaie edelkitsch. Maar Craig puzzelt echt originele en knappe symfonische composities in elkaar, met bovendien een nieuw elektronisch geluid, waarbij de slechts af en toe opkomende bassdrum niet meer is dan een kers op de taart.
Een gewaagd project: zo'n beschaafde show op een gonzende zaterdagavond. Maar Craigs 'synthesizerensemble' in tent Heineken kan toch worden genoteerd als memorabel Lowlands-dancemomentje.