De expositie heet Color Me Happy en bestaat uit meer dan twintig schilderijen en beschilderde keien. De steevast opgewekte Ziebel zal verschijnen in het gezelschap van andere Ziebels en op schilderijen van typisch Antwerpse gebouwen als het Havenhuis of het MAS. Het meest zichtbaar zijn twee enorme banners van 8 bij 1,5 meter die werden vastgemaakt aan het historische plafond van de Stadsfeestzaal.

“Ik wil een boodschap van liefde, tolerantie en verbinding overbrengen”, vertelt Carole Czopp (51) over haar expositie. “Vandaag lijkt het makkelijker geworden om iemand te haten dan om iemand graag te zien. Met mijn sympathieke Ziebel wil ik de mensen opnieuw laten lachen. Dat is ook de reden waarom ik altijd opgewekte doeken maak. We onderschatten wat donkere tinten doen met ons gemoed.”

20.000 kijkers

In Color Me Happy komen figuurtjes voorbij met een verschillende culturele en religieuze achtergrond. “Als het gaat over gender en seksualiteit slagen we er steeds beter in om de grenzen te doen vervagen”, vindt de Antwerpse kunstenares. “Maar als het gaat over religie, maken we nauwelijks vorderingen. Misschien dat een simpele tekening de mensen kan doen nadenken.”

De werken zullen alleszins bekeken worden. Volgens Hans D’Hondt, beheerder van de Antwerpse Stadsfeestzaal, wandelen op een normale zaterdag tot 20.000 mensen door het gebouw. “De twee grote banners zullen geweldig in het oog springen. Vroeger gebruikten we zulke doeken voor reclamedoeleinden. De jongste jaren zijn we daar wat van afgestapt zodat bezoekers onze prachtige zaal beter kunnen zien. Maar voor de mooie en verbindende kunst van Carole maken we graag een uitzondering.”

Buchenwald

Voor Carole Czopp, in het dagelijkse leven ook medewerkster in het Berchemse woonzorgcentrum De Veldekens, heeft Color Me Happy nog een andere, meer emotionele betekenis. De monumentale Stadsfeestzaal was de plaats bij uitstek waar ze meermaals per week afsprak met haar in 2021 overleden vader, een overlevende van de Holocaust die twee jaar en vier maanden in het concentratiekamp van Buchenwald gezeten had. Zijn papa, broer, twee nonkels, opa en oma zag hij weggevoerd worden naar Auschwitz om nooit meer terug te komen.

“We hebben jarenlang in brasserie Antoon Van Dyck gezeten”, haalt Carole herinneringen op. “Daar praatten we bij of liet ik mijn hond even achter om een boodschap te doen. En dan zat hij daar met zijn krant. Veel mensen hebben papa gekend en vonden hem, mede door zijn oorlogsverleden en levenswijsheid, een erg interessant figuur. Bovendien is de cirkel rond: zeventig jaar geleden, in 1954, heeft papa in de Stadsfeestzaal een diamant geslepen voor een diamantbeurs. Nu is het aan mij om iets in deze ruimte te doen.”