Als u mijn column geweldig vindt, dan heb ik gewonnen, maar ook als u 'm maar niets vindt, heb ik gewonnen

Toen deze morgen het eerste zonlicht in mijn ogen scheen, dacht ik: laat ik vandaag van mijn column een positief verhaal maken. Dat is het signaal dat de lezer mij heeft gegeven; dat hij of zij daar wel bij vaart. Laat ik dus, dacht ik - u moet weten dat ik veel nadenk - van deze column als het ware een gezamenlijk project tussen de lezer en mezelf maken, waar we samen onze schouders onder kunnen zetten. Naar de toekomst toe lijkt mij dat essentieel om stabiele bruggen te bouwen.

Want verbinden, dat is toch wat ik met mijn woorden wil doen. Als schrijver zou ik ervoor kunnen kiezen om me terug te trekken in mijn ivoren toren, maar nee, ik kies er zeer welbewust voor om echt tússen de lezers te staan. Het is van het grootste belang om met dit columnproject, waar ik twee keer per week met volle goesting aan begin, een breed draagvlak uit te bouwen, zodat geen enkele lezer uit de boot valt.

Over boten gesproken: ik vind het een voorrecht om elke dinsdag en donderdag op deze plek mijn koers te mogen uitstippelen. Samen met u, uiteraard, beste lezer, want uiteindelijk bent u het die beslist. Als u mijn column geweldig vindt, dan heb ik gewonnen, maar ook als u 'm maar niets vindt, heb ik gewonnen, want in dat geval ga ik samen met mijn team, dat bestaat uit Mij, Mezelf en Ik, morgenochtend aan tafel zitten en nadenken wat, naar de toekomst toe, beter kan. Want een positief verhaal is ook altijd een progressief verhaal. Daar maken Mij, Mezelf en Ik werk van, elke dag opnieuw. Gewoon doen, begrijpt u?