Lummenaar (35) werkt bij Airbnb in Dublin “Ik ben een halve Ier, maar Guinness lust ik niet”

“Zoals dat zo vaak gaat, ben ik in het buitenland terechtgekomen door de liefde”, vertelt Jan, die opgroeide in Lummen. “Ik leerde Oliver kennen toen ik op vakantie was in Barcelona, en we zijn aan mekaar blijven plakken. (lacht) Oliver is van het graafschap Kerry in Ierland, maar woonde toen al in Dublin. Een jaar lang reisde ik op en neer om hem te zien, tot we tot het besluit kwamen dat een van ons twee de stap moest zetten, dus ben ik naar Dublin verhuisd. Ik zag het helemaal zitten, want de stad en de cultuur bevielen me enorm. Bovendien was ik helemaal klaar voor een nieuw avontuur.”

Wás het ook een avontuur?

“Helemaal, want ik had geen professionele vooruitzichten. In België had ik wel al wat ervaring opgedaan in de horeca: als kelner en sommelier in Scholteshof in Stevoort en Saint-Paul in Lummen, en ik heb ook nog voor een wijnhandelaar gewerkt. Toen ik in Dublin arriveerde, was het de bedoeling dat ik opnieuw in die branche ging werken, maar het is enigszins anders gelopen. Een kennis uit België had me het nummer doorgegeven van iemand die werknemers rekruteert voor de grote technologiebedrijven die in Dublin gevestigd zijn. Zo ben ik dan bij Google terechtgekomen, waar ik uiteindelijk tweeënhalf jaar heb gewerkt voor Google Maps. Het was voor mij een gigantische stap: voordien was het restaurant mijn biotoop, maar bij Google mocht ik mijn blik op de wereld richten. Zeer indrukwekkend voor een gewone gast uit Lummen die nog niet veel van de wereld had gezien. Daarna kwam ik bij Facebook terecht. Voor je de vraag stelt: jobhoppen is heel normaal in Dublin.” (lacht)

Wat deed je bij Facebook?

“Sales, advertenties verkopen aan bedrijven dus, en ik maakte ook deel uit van het team dat Facebook beveiligt. En geloof me, dat is nodig voor een website met meer dan een miljard gebruikers. Er gebeurt van alles dat het daglicht niet kan verdragen, en ik vond het dan ook heel moeilijk om die job naar behoren uit te voeren. Daarom ben ik ermee gestopt. Iemand van Airbnb vroeg me: ‘Kom eens lunchen.’ Ondertussen zit ik er drieënhalf jaar, een persoonlijk record. Ik zit hier goed, want Airbnb is voor een stuk horeca, maar toch vooral een technologiebedrijf. Ideaal voor mij, de perfecte combinatie. Twee keer per maand zit ik op het vliegtuig: naar Londen, Stockholm, Kopenhagen, en soms ook naar de hoofdzetel in San Francisco.”

Dan zien ze je niet meer vaak in Lummen?

“In het begin van dit avontuur toch om de twee maanden. Omdat ik België echt wel miste. Nu is het ongeveer om de drie maanden. Ik mis vooral het Belgische weer.”

Dat heerlijke, zuiderse klimaat van ons...

(lacht) “Wel, zo ga je er echt over denken als je in Ierland woont. Want het regent hier best wel veel, het hele jaar door. Je hebt hier niet seizoenen zoals in België: vriezen in de winter, een mooie lente en daarna een warme zomer. Die zomers in België zijn echt wel te gek, hoor. De terrasjes zitten dan overal vol, iedereen is aan het barbecueën… Dat heb je hier allemaal niet, en dat mis ik enorm.”

Maar het cliché wil toch dat de Ieren op tijd en stond van een feestje houden.

“Dat cliché klopt! De Ieren drinken graag, maar dat doen ze dus niet op een terrasje. Door het gure weer hokken ze liever samen in donkere pubs. Het heeft wel iets: een zaterdagnamiddag in de pub kan echt gezellig zijn, zo bij het haardvuur. In die pubs vind je overigens mensen van alle leeftijden: jong en oud zitten er gewoon door mekaar, van achttien tot vijfentachtig. Sterker: ze gaan voortdurend met mekaar in gesprek. Dat zie je bij ons veel minder, zeg maar nooit.”

Maar in Dublin mis je dus wel het Belgische weer. En wat nog meer?

“Zo gauw ik in België kom, moet ik mijn portie frieten hebben. Wat dat betreft heb ik in Oliver een goeie partner in crime gevonden, want ook hij is verzot op Belgische frieten. Hij houdt gewoon heel erg van de Vlaamse keuken. Ik ook. Niet dat ik de traditionele Ierse gerechten niet lust, wel integendeel. Bacon and cabbage, héél lekker: het gerecht bestaat uit sneetjes spek en witte kool. Comfort food, daar fleur je van op, zeker in de winter. Net zoals de Irish stew, met lamsvlees, aardappelen en peterselie. Maar verder? In België vind je om de zoveel kilometer een goeie brasserie, in Ierland is dat niet het geval. En préparé en krabsla, maar jongens toch, dat mis ik zó hard! Dat bestaat hier dus écht niet, hé. Elke keer ik op bezoek ga bij mijn ouders, krijg ik dan ook pistolets met préparé en krabsla.”

Je zou voor minder definitief terugkeren.

“Dat zit er niet in, denk ik. Met zo lang in het buitenland te wonen, ben ik gaan beseffen dat België een fantastisch land is. Maar definitief terugkeren? Het zou niet passen in het leven dat ik nu leid, en ook niet in dat van Oliver. Ik kom graag bij mijn ouders in Lummen, maar na een tijdje wil ik telkens weer terug naar huis. Weet je, in die acht jaar dat ik in Dublin woon, ben ik een ander mens geworden, ik ben geëvolueerd. Veel dingen die ik heb geleerd, stroken niet meer met het leven dat ik in Lummen leidde. Ik zou me weer helemaal moeten aanpassen, het zou een stap terug betekenen. Wat niet wil zeggen dat ik per se voor altijd in Ierland wil blijven. Als Airbnb me bijvoorbeeld zou vragen om op de hoofdzetel in San Francisco te gaan werken, en als Oliver mee mag, wil ik wel nog eens verhuizen. Het is gewoon dat ik me niet definitief wil settelen. Ik wil graag de wereld zien, alle opties openhouden.”

Wat zijn de dromen van Oliver?

“Die zijn gelijkaardig. Hij heeft een technologiejob en werkt soms freelance voor tv-productiehuizen, zo heeft hij al meegewerkt aan ‘Bear Grylls’ en ‘Ireland’s Got Talent’. Wij wonen hier in een betonnen jungle, zeggen we vaak, dus hebben we allebei nood aan natuur. Daarom gaan we regelmatig naar het prachtige graafschap Kerry, waar Oliver vandaan komt. Uitwaaien, ontspannen, genieten… En Oliver wil ook nog veel gaan reizen. Samen met mij, natuurlijk.”

Voel je je al een beetje Iers, of blijf je toch voor altijd Belg?

“Na acht jaar in Ierland te hebben gewoond, is het fifty-fifty. Ik spreek ondertussen zelfs Engels met een Iers accent. Dus als ik hier nieuwe mensen ontmoet, denken ze dat ik een van hen ben. Wat ik zeer aangenaam vind, want het bewijst dat ik goed geïntegreerd ben. Anderzijds: een echte Ier zal ik natuurlijk nooit worden. Al was het maar omdat ik echt geen Guinness lust.” (lacht)