Sommigen roepen schande omdat studenten hun universiteit onder druk zetten de banden met Israël te verbreken. Nou nou nou

Als je iets kritisch zou moeten zeggen over het studentenprotest tegen de oorlog van Israël in Gaza dat nu ook aan onze universiteiten voorzichtigjes de kop opsteekt, dan wel dat dat verzet nogal laat op gang gekomen is. Meer dan een half jaar voert het leger van Israël inmiddels zijn nietsontziende oorlog in Gaza.

Israël overschrijdt daarbij alle grenzen van de redelijkheid, van de legitieme vergelding na de bloedige terreurraid van Hamas op 7 oktober en in vele gevallen ook van het oorlogsrecht. Tienduizenden slachtoffers vielen al onder het geweld, onder wie vele kinderen. Dan kan je verwachten dat een groep jonge progressieve studenten daar wat van vindt.

Sommige academici en spraakmakers roepen scha en schande omdat studenten gebouwen bezetten en hun universiteit onder druk willen zetten om de professionele banden met Israël te verbreken. Nou nou nou. Die spraakmakers mogen dat vinden, als ze maar beseffen dat zoveel behoudsgezindheid wijst op hun eigen vorderende leeftijd en wereldbeeld. Stevig studentenprotest behoort tot de rituelen van een levende democratie. Zonder studentenverzet spraken ze in Leuven nu nog altijd over l’université.

Dan blijft het voorlopig in Gent allemaal braaf en kleinschalig. De studenten beloven de strijd niet onnodig te rekken, zullen alles keurig opruimen en gaan niemand in de weg lopen. Dat was vroeger weleens anders. Als ze woord houdt, blijkt ze vooral netjes opgevoed, die jeugd van tegenwoordig.

Natuurlijk klopt het dat protest niet wil zeggen dat de universiteit ook meteen het hoofd moet buigen. Over de vraag of het zinvol is om alle banden te verbreken met de academische wereld in Israël kun je een boeiend debat houden en zijn ook genuanceerde antwoorden toegestaan. Want sommige universiteiten in Israël zelf zijn juist plekken waar het democratische verzet tegen het beleid van de regering-Netanyahu wordt gestimuleerd en inhoudelijk gevoed. Dan zou het contraproductief kunnen zijn om ook die universiteiten in een boycot te isoleren.

Het studentenprotest mag dan wel beleefd en symbolisch zijn, het roept wel degelijk prangende vragen op. Moet je blijven samenwerken met een universiteit die gevestigd is in bezet Palestijns gebied en die zich in de oorlog eenzijdig geëngageerd heeft in de steun aan het Israëlische leger? Moet je blijven samenwerken met een universiteit die uitpakt met haar bijdrage aan de technologische overmacht van het Israëlische leger?

Het status quo dat het Gentse universiteitsbestuur als antwoord geeft op deze en andere vragen stelt niet alleen de protesterende studenten en academici teleur. Het is een gemiste kans om scherper na te denken welke middelen, groot en klein, ook wij hier in Europa hebben om de Israëlische oorlogspolitiek te matigen en minstens een staakt-het-vuren eindelijk een kans te geven.

Mogelijk levert het voornemen van de federale regering-De Croo om gedeeltelijke handelssancties op Europees niveau te bespreken evenmin veel op, maar het is alvast een moediger en verstandiger standpunt.