Dit was hét beeld van de Winterspelen: "Rare jongens, die Koreanen"

We zijn nog nooit in Pyeongchang geweest, maar iets zegt ons dat er geen zier te beleven valt. Eén kleine sportmanifestatie niet te na genomen: de Olympische Winterspelen vinden er momenteel plaats, en dus wordt er in dit Zuid-Koreaans boerengat naar hartenlust geskeletond, gecurld en schans gesprongen. Maar terwijl de Nederlanders al schaatsend ettelijke kilo’s goud binnenrijven, zitten ‘onze’ journalisten ter plaatse met hun vingers te draaien in de hoop dat Bart Swings niet als laatste over de streep schuift.

Ledigheid is des duivels oorkussen, luidt een oude gezegde. Wat vrij vertaald zoveel betekent als: ‘Heb je niets om handen, ga dan maar een human interest-reportage draaien’. En dus krijgen we elke dag in ‘Het Journaal’ te zien hoe correspondent Tom Vandeweghe heel Zuid-Korea afspeurt in de hoop zijn twee minuten zendtijd gevuld te krijgen. Wat ons bij een item over mukbang brengt: waarin een gezette Koreaanse livestreamt hoe ze een vrachtlading aan eten naar binnen werkt voor een miljoenenpubliek, en Vandeweghe dit ‘fenomeen’ verkoopt als zou het tekenend zijn voor de eenzame Zuid-Koreaanse samenleving. Tv over mensen die eten, uiteraard een wereldvreemd concept voor de gemiddelde Vlaming.

Dat, of beelden van het legertje knappe Noord-Koreaanse cheerleaders die vanuit de tribunes via akelige gedrilde choreografieën hun atleten aanmoedigen. Of een halve minuut propagandapraat van de Noord-Koreaanse tegenhangster van Goedele Wachters, die al brullend de eer en glorie van de meest gesloten dictatuur ter wereld bezingt. Wat ons stoort, is dat die items er niet inzitten om de kijker te informeren. Nee, u krijgt die beelden enkel te zien opdat u zich kan vergapen aan de ‘wereldvreemdheid’ ervan, en Obelix-gewijs kan uitroepen: ‘Rare jongens, die Koreanen’.

Niet enkel voor Olympische medailles moet u bij de Nederlanders zijn. Neem nu Ruben Terlou, die in ‘Door Het Hart Van China’ op sublieme wijze toont hoe je een andere cultuur wel portretteert in al zijn tegenstrijdigheden. Rare jongen, die Terlou: de innemende Hollander trok als student geneeskunde een jaar lang door China om de taal te leren, en studeerde cum laude af als arts om vervolgens fotograaf en reportagemaker te worden. Het feit dat Terlou vloeiend Mandarijn spreekt, opent deuren die je anders bij de terughoudende Chinezen amper tot op een kiertje zou kunnen open wrikken. Over homoseksualiteit in een land waar dat voor staat en samenleving not done is, of over de financiële en menselijke prijs van een kankerdiagnose in het communistisch land. Het programma toont dat die anderen stiekem mensen als u en ik zijn.

Woensdag zorgde Terlou’s aanpak op Canvas wel voor een subliem stukje slapstick. Een begrafenis van een zwakzinnige man ontaardde voor het oog van de cameraploeg in een uit de hand gelopen braspartij. Toen de kist in het graf werd neergelaten, tuimelde er pardoes een aangeschoten Chinees metersdiep de kuil in. Het hele huishouden van de man, van televisie tot plastic tafel, werd “voor in het hiernamaals” in het graf gelaten. Sluikstorten voor gevorderden, quoi.

De kers op de taart bleek opblaasbaar: omdat dode Chinezen niet zonder partner naar het hiernamaals mogen, hadden familieleden... een sekspop geregeld voor in het graf. Konden we toch maar weer mooi zeggen: rare jongens, die Chinezen.

INFO

Gezien: ‘Het Journaal’, Eén, elke dag, 19.00 uur; ‘Door Het Hart Van China’, Canvas, woensdag, 21.25 uur