Rode Duivel Leander Dendoncker mag dromen van basisplek tegen Rusland

“His situation is a worry.” ’t Was halfweg oktober en zijn naam was even voordien niet gevallen. Geen Leander Dendoncker tegen Zwitserland en Nederland. Voor het eerst simpelweg gepasseerd door de bondscoach. “Het is moeilijk om geselecteerd te worden voor de nationale ploeg als je niet in de selectie zit bij je club.” Roberto Martínez maakte zich merkbaar zorgen.

In Engeland had de telefoon dan al gerinkeld. De bondscoach is er de man niet naar om spelers voor wie hij het heeft in het ongewisse te laten. Voor hij op het middag­uur zijn selectie publiekelijk maakte en de vragen kwamen, lichtte Martínez al zijn beslissing toe aan Dendoncker. “Ik kon er begrip voor opbrengen.”

Panikeren deed hij naar eigen zeggen niet. Daar is hij te nuchter voor. “Ik was eerder bezorgd over mijn situatie bij de Wolves – mijn aanpassingsperiode duurde er iets langer dan gebruikelijk.”

Een kleine drie maanden zou hij uiteindelijk moeten wachten, op een plekje in de wedstrijdkern voor een Premier League-match. Om uiteenlopende redenen. Zo miste Dendoncker er de voorbereiding – zijn transfer kwam pas laat tot stand – en draaide het bij Wolverhampton gewoon goed. “Dan is het voor een coach moeilijk om te beginnen wisselen.” Zeker in het geval van Nuno Espírito Santo. Roteren vindt hij maar niets. Dendoncker mijmert: “Mentaal en fysiek had ik het lastig. Dat is zo als je niet mag spelen. Zeker die eerste maanden waren heel moeilijk. Niet dat ik de Premier League onderschat heb. Of dat ik beginnen te twijfelen ben. Ik wist dat ik klaar was voor die stap, maar eens je daar bent, voel je vanaf de eerste training toch een groot verschil met de Belgische competitie. Alles is veel intenser, fysieker. Dat heeft me in zekere zin verrast, ook al besefte ik dat het zwaar zou worden.”

Het plan was rond Nieuwjaar de balans op te maken. Alles op een rijtje te zetten en een beslissing te nemen. Een transfer overwegend. Tot hij tussen kerst en nieuw naar Londen meemocht – naar Wembley dan nog – en er plotsklaps in de basis begon. ’t Smaakte naar meer. De gedachte om te vertrekken vervaagde. “Sinds de trainer me mijn kans gaf, heb ik alles gegeven en is er toch wat veranderd. (grijnst) De laatste wedstrijden speel ik bijna alles.” Just in time.

Dendoncker is een certitude geworden bij Wolverhampton – allesbehalve een meeloper in de Premier League. Knap zevende achter ‘The Big Six’ en afgelopen weekend in de FA Cup nog te sterk voor Manchester United. Aan vertrouwen geen gebrek dus. “Het is interessanter om naar hier af te zakken als je speelt dan omgekeerd.” Het glimlachje bleef niet achterwege.

Ommezwaai

Hij was twee weken terug al een plaatsje opgeschoven in de pik­orde, toen Marouane Fellaini zijn afscheid aankondigde als Rode Duivel. Maar door de blessures van Witsel, De Bruyne en Dembélé is Dendoncker in deze interlandbreak meer dan ooit een middenvelder binnen de nationale ploeg.

Een ommezwaai, want tot dusver speelde Martínez hem vooral uit in zijn driemansdefensie. Zoals op het WK, in de overbodige groepsmatch tegen Engeland. De enige keer dat Dendoncker volwaardig zijn kans kreeg op het middenveld, was toen Fellaini zich op die verzopen grasmat in Bosnië al na een halfuurtje blesseerde. Een sterke Dendoncker sleepte België toen er toen mee door (3-4).

Morgen, tegen Rusland, volgt in principe zijn eerste basisstek als middenvelder. “Ik heb al vaak gezegd dat het mijn lievelingspositie is. Ook al kan ik achterin uit de voeten, het liefst speel ik op het middenveld – ik ben er gevormd. Het is dan ook fijn om hier in die rol te trainen. (denkt na) Ik moet wel nog efficiënter worden. Als je ziet hoe vaak Marouane beslissend was voor ons... Hij was zeer belangrijk. Niet alleen met zijn doelpunten, maar ook door het harde werk dat hij verrichtte voor de ploeg. Op mijn positie moet ik hetzelfde proberen te doen.”