Ouders over de hoge druk bij het opvoeden van kinderen: “Het is moeilijk om vast te houden aan je eigen opvoedingsstijl”

Jilly (30): “Het voelt alsof ik niet goed genoeg mijn best doe”

Jilly Van De Broeck heeft een zoontje in co-ouderschap. Elio wordt in mei 2 jaar.

“In de weken dat Elio bij mij is, wil ik de beste versie van mezelf zijn. Ik geniet van elk moment met hem. En toch voelt het alsof ik tekortschiet”, zegt Jilly. “Je leest overal hoe belangrijk routine is. Maar twee verschillende gezinnen kunnen niet dezelfde routine aanhouden. Iedereen heeft een andere job. Bij mij moet Elio veel vroeger opstaan dan bij zijn vader. Ook ’s nachts verloopt het niet zoals het zou moeten gaan. Hij zit op de leeftijd dat hij heel erg nood heeft aan mijn aanwezigheid. Door het co-ouderschap ziet hij mij niet zoveel, dus wil hij ’s nachts moeilijk slapen. Hij wil knuffelen en spelen. Ik heb online al alle mogelijke technieken opgezocht, maar er is weinig dat helpt. Het enige wat ik kan doen, is 400 of 500 euro neertellen voor een slaapconsulent. Best pittige bedragen. Bij zijn vader slaapt hij wel goed, dus hij gaat er niet in mee.”

Het zijn zaken waar maar weinig over gepraat wordt, zegt ze. “Omdat de druk enorm groot is bij ouders om goed te presteren. Zeker op sociale media zie je dat. In van die ‘mamagroepen’ concurreert iedereen met de mooiste brooddoos of geven ze commentaar als iemand een koekje met suiker aan zijn kind geeft. Een niknakje is een taboe. Absurd. Het voelt alsof je niet buiten de lijntjes mag kleuren. Het is moeilijk om daarbinnen te zoeken wat nu wel is toegelaten bij het opvoeden. Ik probeer er niet te veel in mee te gaan en het zelf wat op het gevoel te doen. Soms als Elio iets misdoet, verhef ik mijn stem voor het schrikeffect, ook al weet ik dat sommige mama’s dat not done zullen vinden. Het is moeilijk, want doordat ik Elio maar één week op de twee zie, voel ik me snel slecht als ik hem niet mijn volle aandacht geef. Vorig weekend was ik zó uitgeput toen hij na een slechte nacht vroeg wakker was en had ik hem ’s morgens voor Bumba gezet, zodat ik nog wat kon rusten in de zetel. Ik heb me daar heel schuldig over gevoeld. Maar het is niet eenvoudig. De grootouders werken nog, en we hebben ook problemen gehad met de crèche. Door een groot aantal zieken moest onze opvang sluiten. Pas nu hebben we te horen gekregen dat we tóch een nieuwe plek hebben. Gelukkig.”

Aaron (31) en Ellen (30): “Kinderen zijn het mooiste, maar tegelijk ook het zwaarste dat er is”

Ellen Engels en Aaron Foubert hebben samen twee zoontjes: Emile (5) en Georges (2). Hij is politie-inspecteur, zij is thuisverpleegster.

“Als je op Facebook een stralende foto ziet van ons vier met een drankje op de kinderboerderij, dan zie je niet dat de oudste tien minuten voordien een woede-uitbarsting had”, zegt Aaron. “En toch laat ik mezelf ook vangen aan de rozengeur en maneschijn op de sociale media van anderen.” Hij is politie-inspecteur. Zijn vrouw is thuisverpleegster. Twee jobs in shiften, twee jonge kinderen. “Pittig. Het was een bewuste keuze om er jong aan te beginnen. Mijn kinderen zijn het mooiste dat er is, maar tegelijk ook het zwaarste. De oudste is al van bij de start een enorm vroege vogel. Dat heeft een tijd echt gewogen op onze relatie. Op alles eigenlijk, want door slaaptekort heb je nergens nog fut voor. We hebben alles geprobeerd. Een slaapwekker, het superdonker gemaakt, of net licht. We zijn zelfs verhuisd van een rijhuis naar een vrijstaande woning op de buiten, omdat we dachten dat het misschien aan luidruchtige buren lag. We zijn naar de slaapspecialist van het UZA gegaan. Hij gaf ons tips, maar die hadden we allemaal al geprobeerd. We moeten er dus gewoon door. Vanmorgen was het weer vijf uur. De jongste is trouwens een langslaper, dus het ligt niet aan de opvoeding.”

Toch is er soms weinig begrip als ze er eens over klagen. “‘Je hebt voor kinderen gekozen’, zeggen ze dan. ‘Dan moet je daar maar tegen kunnen.’ Maar soms ben je moe, en wil je dat gewoon eens kunnen zeggen.”

Voor Aaron leek het vroeger eenvoudiger. “Als ik kijk naar mijn eigen jeugd: toen was er zoveel keuze niet, en toen waren er zoveel adviezen niet. Mij lijkt dat gemakkelijker. Wij hadden vijf videocassettes, en dat was het. Nu is er een overaanbod, Streamz en Disney+, en moet je constant nadenken over schermtijd. Ik heb soms discussies met mijn ouders over opvoeding. Ze vinden dat ik strenger moet zijn en kordater met de kinderen. Maar dat is niet altijd de oplossing.”

Annelies (40) en Kristof (41): “Moeilijker om dingen af te bakenen en rust te vinden

Annelies Baeten is journaliste bij het ‘Nieuwsblad’. Haar man Kristof Danhieux is schooldirecteur. Samen hebben ze een zoon, Lowie (7), en een dochter, Nieke (3).

“Ik ga zeker niet zeggen dat vroeger alles beter was. Zeker niet. Het was allicht saaier en als vrouw kreeg je misschien niet zoveel kansen. Ik ben superblij met mijn uitdagende job. De puzzel werk en gezin gelegd krijgen is wel een stevige uitdaging”, zegt Annelies. Ze heeft het over een “overaanbod van prikkels die van overal komen”. “Door de job, door afspraken met vrienden, en vooral door de smartphone die je nooit met rust laat. Dat geeft soms kortsluiting. Alles loopt door elkaar en de drang om elke melding te checken is groot. Ik vind het veel moeilijker om dingen af te bakenen en rust te vinden. Daardoor is het soms ook moeilijker om rust met mijn kinderen te vinden en misschien geef ik dat gevoel soms onbewust wel door. Als ouder moet je aan het stuur blijven zitten en soms zeggen: ‘Nee, nu niet’, en de keuze maken om de gsm weg te leggen. Die afspraak hebben we nu al aan tafel. Dat is niet gemakkelijk, zeker in een job vol strakke deadlines, maar een net binnengelopen berichtje van een vriendin is evenzeer aanlokkelijk om meteen te beantwoorden. Ik voel me al snel schuldig als ik niet reageer. Ik moet echt leren om dat los te laten.”

“Dat is ook iets belangrijks dat ik aan mijn kinderen wil meegeven. Soms heb ik het gevoel dat ik hen constant door de dagen heen jaag. Dat zal vroeger ook wel geweest zijn, dat kinderen zich ’s ochtends moesten haasten om op tijd naar school te geraken. Maar tegenwoordig voelt het als een versie 2.0. Alles moet altijd vooruitgaan. Voor alle duidelijkheid: ik heb ook wel graag dat het vooruitgaat. Ik probeer erop te letten en bij het ontbijt wat tijd te nemen, maar dat lukt niet altijd even goed. Voor mij is dat de grote uitdaging in het opvoeden: hoe ga ik mijn kinderen leren om daar zelf een evenwicht in te vinden?”

Al is dat niet per se iets negatiefs. Het hoort gewoon bij deze tijden, zegt Annelies. “Het is een wisselwerking. Mijn job en drukke sociale leven geven me veel voldoening, en daardoor ben ik thuis ook een opgewekte mama, die dankbaar is voor de tijd die we samen doorbrengen. Mijn kinderen zien ook een mama en een papa die gedreven en gepassioneerd zijn door hun job. Dat vind ik ook een voorbeeld.”

Ilse (45) en Jan (44): “We leven veel meer in een angstcultuur”

Ilse Vandendriessche vormt een samengesteld gezin met Jan Vanderhulst. Ze is mama van Ferre (22) en Billie (4), en plusmama van Lotte (11).

“Onlangs zei ik het nog: ‘Misschien had ik wel het leven van mijn grootmoeder gewild.’ Die was gewoon thuis op haar gemak, en had niet de stress van het leven nu. Ze moest niet gaan werken en de kinderen naar alle hobby’s rondrijden”, zegt Ilse. Ze lacht. “Ik weet het, het is een overdrijving. Maar het is zoveel gejaagder, nu. Ik ben tamelijk vrij opgevoed. Ik mocht vroeg uitgaan, ik had een oudere broer. Er waren afspraken, maar ik werd niet gecontroleerd. Nu is er een gsm en moet je als jongere altijd bereikbaar zijn. Ik betrap me erop dat ik daar zelf ook in meega, hoe graag ik het ook anders zou willen doen. We leven veel meer in een angstcultuur.”

Er zijn te veel adviezen, zegt ze. “Zogezegd goedbedoeld. Die doen me zelfs op mijn 45ste nog twijfelen. Het is moeilijk om vast te houden aan je eigen opvoedingsstijl. We hebben ervoor gekozen om dicht bij de natuur te leven en niet mee te stappen in de drukte. Maar nu kwam Billie toch thuis van school met verhalen van een vriendinnetje dat naar de show van K3 was gegaan en wil ze daar ook naartoe. Je houdt dat niet tegen. Maar goed, vroeger had ik minder in te gaan tegen wat mijn ouders zeiden. Nu geef ik sneller toe, misschien ook uit schuldgevoel omdat ik meer werk.”

De dynamiek als nieuw samengesteld gezin maakt het complexer. “Het is mooi, maar het vraagt veel balanceren. De grote opvoedingskwesties over mijn zoon bespreek ik met mijn ex-man, maar mijn nieuwe partner heeft ook een mening. Het is zoeken naar een evenwicht waar iedereen zich goed bij voelt, en dan vooral de kinderen. Zij schipperen tussen twee gezinnen. Allemaal andere leefwerelden, met een andere kijk. Voor Ferre en mijn plusdochter is het soms gigantisch moeilijk. Een jaar of drie geleden zei Ferre ineens dat hij eigenlijk geen echte thuis had. Dat was voor mij een spiegel. Ik vind dat erg, ja, maar ik begrijp wat hij ermee bedoelt. We hebben allemaal ons best gedaan en uiteindelijk ben ik wel fier dat hij nu best stevig in de wereld staat.”