De balans | Yvan de Launoit, voorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd

Wat zijn uw belangrijkste activa?

'Materieel heb ik veel geluk: ik heb een huis en geld. Mijn moeder werd in 1937 geboren in Oostenrijk. In 1945 was alles vernietigd. Er was geen huis meer. Ook nu zie je die taferelen in het nieuws.'

'Toch is mijn belangrijkste bezit immaterieel: de culturele bagage die ik meekreeg. Mijn grootvader was voorzitter van de Muziekkapel Koningin Elisabeth, de instelling voor muziekonderwijs waar ook de finalisten van de wedstrijd voor piano, cello en viool zich in afzondering voorbereiden. Mijn vader zat de wedstrijd zelf voor. Zo'n erfenis is beter dan de Lotto winnen.'

'Daarnaast is er mijn aangeboren optimisme. Zelfs als het glas leeg is, vertrouw ik erop dat ik het weer kan vullen. Als ik in een tenniswedstrijd de eerste set verlies, weet ik dat ik nog kan winnen. Dat is belangrijk.'

'Wat mijn adellijke titel betreft: die kan een hulp zijn, bijvoorbeeld in de Verenigde Staten of Japan. Ook voor mezelf heeft hij een waarde, maar niet als iets om trots op te zijn. Het is meer een verplichting. Mijn ouders hebben me altijd opgedragen dat ik moest werken en dienstbaar in het leven moest staan. En in Frankrijk heb ik geen titel. Daar ben ik niet graaf maar doctor De Launoit.'

Wie heeft in u geïnvesteerd?

'Ik ben mijn ouders nog elke dag dankbaar dat ze mij en mijn twee broers al op jonge leeftijd meenamen naar concerten, net zoals ze dat zelf hadden gekend. Elke uitstap - in Wenen, Parijs, Milaan, Venetië, Verona - werd afgesloten met muziek.'

'In de muziekwereld heeft de bas-bariton en operazanger José Van Dam een apart plekje in mijn hart, omdat hij op ons huwelijk zong. Bij de Koningin Elisabethwedstrijd was koningin Fabiola als erevoorzitter enorm betrokken. Haar passie voor de muziek en de muzikanten was een enorme troef. Nu is koningin Mathilde een bron van motivatie. Met Jan Huyghebaert, die ik nu opvolg als voorzitter van de Elisabethwedstrijd, heb ik dertig jaar samengewerkt. We hadden haast dagelijks contact en hebben vaak samen geluncht. Zijn leiderschapskwaliteiten zijn uitzonderlijk. Hij is ook een heel goede luisteraar en communicator.'

'Beroepsmatig zijn twee kankeronderzoekers cruciaal geweest: professor Fernand Labrie in Canada en Tony Hunter in de VS. Hun manier van denken en vragen stellen heeft me sterk gevormd.'

Investeert u in anderen?

'Mijn passie voor muziek geef ik nu ook door aan mijn vier kinderen. En ik engageer me in heel wat verenigingen. Zo heb ik de alumnivereniging van het Lycée Français Jean-Monnet in Brussel opgericht en zet ik me in voor SOS Kinderdorpen.'

'Les Jeunes Amis de l'Opéra hebben we in 1983 met z'n drieën gesticht om opera toegankelijk te maken voor jongeren. En sinds mijn broer Bernard in 2023 overleed, ben ik ook bestuurder van de Muziekkapel, waar ik ook mecenas ben. Daar krijg je een grote tevredenheid voor terug. Na het finaleconcert komen 2.000 mensen met een gelukzalige blik buiten. Op televisie zijn er 500.000 kijkers. Voor de laureaten is het een paspoort naar een ander leven, in de wijde wereld. Als optimist geloof ik dat muziek kan bijdragen tot de wereldvrede. Ook de Koningin Elisabethwedstrijd kan de banden tussen volkeren versterken.'

'In mijn andere grote passie heb ik met mijn onderzoeksgroep in Rijsel genetische kennis gegenereerd die belangrijk was voor het begrijpen van prostaatkanker. Zelf win ik daar niets bij: in Frankrijk ben ik een ambtenaar.'

Wat was uw kwantumsprong?

'Tussen mijn twaalfde en mijn tweeëntwintigste genoot ik een goede muziekopleiding. Maar ik ben geen kunstenaar, ik ben een onderzoeker. Toen ik aan de ULB biologie ging studeren en de wetenschappelijke wereld echt ontdekte, ben ik volwassen geworden. Het lag nochtans buiten mijn comfortzone: in de familie was niemand met wetenschap bezig. Mijn jongste dochter is trouwens ook onderzoeker, in de neurowetenschappen.'

Staat er winst op uw balans?

'Ik heb veel meegekregen in het leven. En ik vind dat ik iets heb toegevoegd. Trots maakt me dat niet, ik doe wat ik moet doen. Trots ben ik als ik een tennismatch win.'