Dames, vervrouw u

In tijden van The Silence Breakers, de door Time bekroonde persoonlijkheid van het jaar, en Goedele Liekens, is er wellicht geen grote vraag naar de mening van een 18-jarige studente over de #metoo-kwestie.

Toch wil ik mijn mening kwijt over het onderwerp dat dit jaar zoveel heeft losgemaakt, omdat ik meen deze nog nergens te hebben gelezen. De #metoo-kwestie veroorzaakte een wereldwijd sneeuwbaleffect, zoals we dat al lang niet meer zagen. De vele feministen die hoogstwaarschijnlijk niet akkoord zullen gaan met wat ik schrijf, laten mij vrij koud. Net zoals de mannen die mij nafluiten wanneer ik voorbij een bushokje wandel.

Salma Hayek

Te koud? Als het van de duizenden pleiters voor vrouwenrechten op straat afhangt wel. Hier heb ik het gevoel te verschillen van de doorsnee vrouw. Hoe trotser vrouwen hun titel van feminist ver­­­­kondigen, hoe meer ik vind dat ze zichzelf in de underdogpositie plaatsen. 

Is het vrouwelijk geslacht zo zwak dat we niet zelf een incident kunnen oplossen en daar een organisatie voor nodig hebben? Vooraleer men mij fout interpreteert en aan de schandpaal nagelt, maak ik nog even de nodige kanttekeningen. Wanneer we het over feiten zoals verkrachting en andere fysieke handelingen hebben waar de vrouw in kwestie niet achter staat, ben ik wel degelijk voorstander van het inschakelen van een derde partij, met name het gerecht. Wegkomen met verkrachting is totaal onaanvaardbaar. Zelfs als je naam Harvey Wein­stein is. Uiteraard.

Maar verkrachting staat los van de genderstrijd. Hoe hartverscheurend ik de feiten waar vrouwen mee naar buiten komen ook vind, met Salma Hayek als recentste voorbeeld, weten deze mij nog altijd niet te overtuigen me tot het feministische kamp te bekeren. Voor strafbare feiten vertrouw ik liever op het gerecht. Het spreekt voor zich dat slachtoffers naast erkenning ook de beste jurisdictie verdienen.

Wat mij de voorbije maanden zo geweldig heeft gestoord, zijn feministen die net iets te graag naar de noemer #metoo grijpen. Zij zorgen voor de steeds vagere barrière tussen moreel incorrect en juridisch strafbaar. Verkrachting en de ontvangst van een seksueel getinte sms belandden in dezelfde zak. Zo is er stilaan een beeld ontstaan van de-vrouw-die-per-definitie-slachtoffer-is in het intermenselijke verkeer. Dit kan niet alleen een slag in het gezicht van echte slachtoffers zijn, maar schildert de vrouw ook af als gender zonder enige vorm van weerbaarheid.

'Vervrouwing'

Is dit het vrouwbeeld waar zo naar wordt gestreefd? Sterk in je schoenen staan, dwingt respect af. Na zo’n seksistisch getinte sms meteen dreigen het gerecht erbij te halen, geeft voor mij een totaal omgekeerd beeld. 

De bal terugkaatsen, bijvoorbeeld met een gelijkaardige sms en steek onder water, is voor mij de vrouw gelijk stellen aan haar tegenpartij. Want door steeds via allerhande manieren duidelijk proberen te maken dat de vrouw wel degelijk evenwaardig is aan de man, geven we net de tegenovergestelde boodschap mee.

Natuurlijk ben ik trots dat vrouwen overal ter wereld worden gehoord (zeker als we de vergelijking met het verleden maken en in de huidige omstandigheden), maar ik denk dat de vrouw daar geen honderden feministische organisaties noch metoo-hashtags voor nodig heeft. Een vrouw op zich is opmerkelijk genoeg. Een sterke ruggengraat en de nodige ‘vervrouwing’ werken nog zoveel beter.